شیبه بن عثمان: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴: خط ۴:
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[شیبه بن عثمان در تراجم و رجال]] | [[شیبه بن عثمان در تاریخ اسلامی]]</div>
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[شیبه بن عثمان در قرآن]] | [[شیبه بن عثمان در تاریخ اسلامی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">



نسخهٔ ‏۱ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۳۳

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

نام و نسب او شیبة بن عثمان بن ابی طلحة بن عبدالعزی بن عثمان بن عبدالدار بن قصی و مادرش، ام جمیل، دختر عمیر بن هاشم بن عبد مناف بن عبد الدار بن قصی است.

شیبه همراه قریش به جنگ هوازن که در حنین اتفاق افتاد، رفت و در همان جا اسلام آورد [۱]. پدرش، عثمان بن ابی طلحه، در روز أحد به دست علی(ع) کشته شد. او در جنگ حنین در حالی که همراه رسول اکرم(ص) در جنگ حنین حرکت می‌کرد، تصمیم گرفت آن حضرت را بکشد ولی موفق نشد و پیامبر اکرم(ص) کلید خانه خدا را به او داد و به او فرمود: "کسی نباید این کلید را از تو بگیرد"[۲].[۳]

شیبه و حمله سپاه ابرهه

شیبه و درگیری قبایل خزاعه و کنانه

شیبه و کشتن پیامبر(ص) در جنگ حنین!

شبیه و مخالفت با عمر

شیبه و اقامه نماز برای حجاج

شیبه؛ حاکم بر در مکه

سرانجام شیبه

منابع

جستارهای وابسته

پانویس

  1. الطبقات الکبری، ابن سعد، ج۱۱، ص۵۵۶.
  2. اسد الغابه، ابن اثیر، ج۳، ص۸.
  3. کاظمی، محمد ایوب، مقاله « شیبه بن عثمان»، دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم، ج۵، ص:۴۲۰.