|
|
| خط ۱: |
خط ۱: |
| {{ویرایش غیرنهایی}}
| | #تغییر_مسیر [[وحدت امت اسلامی]] |
| {{امامت}}
| |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| |
| : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
| |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| |
| : <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[اتحاد در قرآن]] | [[اتحاد در حدیث]] | [[اتحاد در اخلاق اسلامی]] | [[اتحاد در کلام اسلامی]]</div>
| |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| |
| : <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[اتحاد (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
| |
| <div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
| |
| | |
| ==مقدمه==
| |
| اتّحاد یعنی دو چیز یک می‌شوند؛ امربالقوة با امربالفعل وقتی که به صورت امربالفعل درآمد یکی می‌شود<ref>شرح مبسوط منظومه، جلد دوم، ص۳۵.</ref>.
| |
| | |
| ==اتّحاد [[عاقل]] و معقول==
| |
| مقصود این است که وجود نفس با وجود آن معقول - که اسمش همان “علم” است - با یکدیگر [[متحد]] می‌شوند<ref>شرح مبسوط منظومه، جلد دوم، ص۱۷.</ref>. به عبارت دیگر مقصود این است که در اینجا آنچه که مورد مطالعه قرار می‌گیرد با خود مطالعه‌کننده یکی است (در اصطلاح اینها) چون [[انسان]] خودِ انسان را دارد مطالعه می‌کند، و به این معنا اسمش را می‌گذارد اتحاد عاقل و معقول<ref>فلسفه تاریخ، جلد اول، ص۲۶۸.</ref>.<ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۵۳.</ref>
| |
| | |
| ==اتّحاد عاقل و معقول از نظر ابوریحان==
| |
| ابوریحان در “تحقیق مالهند”، آنجا که درباره [[عقیده]] [[تناسخ]] بحث می‌کند می‌گوید به عقیده [[هندیان]]، نفس اگر چندین‌بار در این [[جهان]] بیاید و تدریجاً [[تصفیه]] کامل بشود در نهایت امر با [[ذات خدا]] یکی می‌شود و به [[سعادت]] کامل می‌رسد و دیگر بازگشت به [[بدن]] نمی‌کند. ابوریحان نام این حالت را که فناء نفس در ذات [[حق]] است، “اتحاد عاقل و معقول” می‌گذارد<ref>مقالات فلسفی (۱)، ص۱۹۴.</ref>.<ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۵۳.</ref>
| |
| | |
| ==اتّحاد [[قوه]] و فعل==
| |
| شیء از آن جهت که متحرک است امر بالقوه است. یعنی حرکت در عین اینکه [[کمال اول]] است مادام که حرکت است یک کمال ثانی بر او مترتّب است. یعنی فعلیتی که در [[آینده]] بدان [[واصل]] خواهد شد. یعنی تا وقتی‌که حرکت وجود دارد شیء متحرک می‌خواهد چیزی بشود که نیست، و همین که این حالت از بین رفت و فعلیت و آن چیز شدن برایش حاصل شد دیگر شیء متحرک نیست. لااقل متحرک به آن حرکت خاصی که برای این فعلیت معیّن داشت نیست. و اگر باز هم متحرک باشد، فعلیت دیگری برایش مطرح است که باید با حرکت جدیدی به آن برسد. این مطلب را اتحاد قوه و فعل در حرکت می‌نامند<ref>حرکت در زمان، جلد اول، ص۱۱۹.</ref>.<ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۵۳.</ref>
| |
| | |
| == جستارهای وابسته ==
| |
| | |
| ==منابع==
| |
| # [[پرونده:1100662.jpg|22px]] [[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|'''فرهنگ مطهر''']]
| |
| | |
| ==پانویس==
| |
| {{پانویس2}}
| |
| | |
| [[رده:اتحاد]]
| |
| [[رده:مدخل]]
| |
