عمل صالح در جامعه‌شناسی اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

عمل صالح از مفاهیم عام ناظر به ارزش‌های مثبت و از برجسته‌ترین نمودهای [[رفتاری]] [[ایمان به خدا]] و بلکه مکمل [[ایمان]] معرفی شده است. عمل به فعل اختیاری و مقصود و محقق در خارج گفته می‌شود<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۸، ص۲۷۳.</ref>. عمل صالح ظاهراً، عمل دارای [[حسن]] ذاتی و نتیجه‌های [[معنوی]] و متعالی اطلاق می‌گردد. به بیان ایزوتسو: صالحات یا عمل صالح تبلور ایمان است در [[اعمال]] و [[رفتار]] خارجی ما و از این‌رو عبارت {{متن قرآن|الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ}}<ref>«کسانی که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند» سوره بقره، آیه ۲۵.</ref> بیش از هر عبارت دیگر، مکرر در مکرر در [[قرآن]] به کار رفته است. آنان که [[ایمان]] آورده‌اند، [[مؤمن]] به شمار نمی‌آیند، مگر آنکه ایمان درونی آنان در اعمالی که اطلاق [[عمل صالح]] بر آنها [[شایسته]] باشد، متجلی گردد. وی در ادامه می‌نویسد: در ساختمان معنایی “صالح” [[مقام]] شایانی به عنصر [[عدالت]] و [[محبت]] در [[روابط انسانی]] داده شده است<ref>توشیهیکو ایزوتسو، مفاهیم اخلاقی دینی در قرآن، ص۲۵۶ و ۲۶۰.</ref>. از دید برخی [[مفسران]] “عمل [[صالح]]، هر کاری است که [[فطرت بشر]] به آن رغبت داشته و سزاوار می‌داند که از [[آدمی]] سر زند و خلاصه کارهایی است که بر وفق مقتضای اسبابی که [[خداوند]] در ابقای [[حیات]] [[بشر]] مقرر فرموده، صورت پذیرد یا عبارت از کارهایی است که لایق و صالح برای تقدیم به پیشگاه [[ربوبی]] باشد و هر دو معنا با هم متقاربند<ref>[[سید محمد حسین طباطبایی|طباطبایی، سید محمد حسین]]، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۶، ص۳۷۵.</ref>. همین نویسنده در موضعی دیگر بیان می‌دارد که عمل صالح به عملی گفته می‌شود که سزاوار است مورد قبول [[خدا]] واقع شود، چون [[مُهر]] [[ذلت]] [[عبودیت]] و [[اخلاص]] به آن خورده است<ref>سید محمد حسین طباطبایی|طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۷، ص۲۹.</ref>.