توحید در اطاعت: تفاوت میان نسخه‌ها

توحید در اطاعت (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۷ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۹:۰۶

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۱۷ آوریل ۲۰۲۱

جز

جایگزینی متن - 'تجلی' به 'تجلی'

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۸۵۷

ویرایش

@@ خط ۵۰: / خط ۵۰: @@
 *[[امام باقر]]{{ع}}: " کسی که به گفتار گوینده‏ای گوش فرا دهد "و از سخنش [[اطاعت]] کند" او را پرستیده است. اگر [[ناطق]] [[حکم خدا]] را می‏‌گوید [[پرستش]] [[خدا]] کرده و اگر از سوی [[شیطان]] [[سخن]] می‏گوید [[پرستش]] [[شیطان]] کرده است"<ref>{{عربی|" مَنْ‏ أَصْغَى‏ إِلَى‏ نَاطِقٍ‏ فَقَدْ عَبَدَهُ‏ فَإِنْ‏ كَانَ‏ النَّاطِقُ‏ يُؤَدِّي‏ عَنِ‏ اللَّهِ‏ فَقَدْ عَبَدَ اللَّهَ وَ إِنْ كَانَ النَّاطِقُ يُؤَدِّي عَنِ الشَّيْطَانِ فَقَدْ عَبَدَ الشَّيْطَانَ‏"}}</ref><ref>[[غفار شاهدی|شاهدی، غفار]]، [[توحید و حکومت دینی (مقاله)|توحید و حکومت دینی]]، [[حکومت اسلامی (نشریه)|فصلنامه حکومت اسلامی]]، ص۳۲۹ تا ۳۶۹.</ref>
 *[[امام علی]]{{ع}}: "کسی که [[اطاعت]] مخلوق را در معصیت‏ [[خالق]] [[آیین]] خود قرار دهد [[دین]] ندارد" <ref>{{عربی|" لَا دِينَ‏ لِمَنْ‏ دَانَ‏ بِطَاعَةِ الْمَخْلُوقِ‏ فِي‏ مَعْصِيَةِ الْخَالِقِ‏‏"}}؛ بحارالانوار، ج‏۷۳، ص‏۹۳، ح‏۶، علامه مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، دارالکتب الاسلامیه، تهران، بازار سلطانی، چاپ دوم، ۱۳۶۳، ج‏۷۳، ص‏۹۳، ح‏۶.</ref>.
-*از مجموع [[آیات]] و [[روایات]] استفاده می‏‌شود که تنها باید از [[خداوند]] [[اطاعت]] کرد و [[اطاعت]] غیر از [[خدا]] [[شرک]] و [[نامشروع]] است، چون هر حاکمی که با [[فرمان الهی]] [[حاکم]] نشود [[نامشروع]] است اما [[اطاعت]] [[انبیا]] و [[ائمه]] و... در طول اطاعت‏ خداست یا [[تجلی]] [[اطاعت]] اوست و با [[فرمان الهی]] [[اعمال]] [[حاکمیت]] می‌‏کنند، لذا [[اطاعت]] از آنان اطاعت‏ [[خدا]] محسوب می‏‌گردد و با [[توحید]] در [[اطاعت]] منافات ندارد چون مبنای [[حق]] در حاکمیت‏ [[سیاسی]] [[فرمان الهی]] است.
+*از مجموع [[آیات]] و [[روایات]] استفاده می‏‌شود که تنها باید از [[خداوند]] [[اطاعت]] کرد و [[اطاعت]] غیر از [[خدا]] [[شرک]] و [[نامشروع]] است، چون هر حاکمی که با [[فرمان الهی]] [[حاکم]] نشود [[نامشروع]] است اما [[اطاعت]] [[انبیا]] و [[ائمه]] و... در طول اطاعت‏ خداست یا تجلی [[اطاعت]] اوست و با [[فرمان الهی]] [[اعمال]] [[حاکمیت]] می‌‏کنند، لذا [[اطاعت]] از آنان اطاعت‏ [[خدا]] محسوب می‏‌گردد و با [[توحید]] در [[اطاعت]] منافات ندارد چون مبنای [[حق]] در حاکمیت‏ [[سیاسی]] [[فرمان الهی]] است.
 *اما اینکه چرا باید فقط از [[فرمان خداوند]] [[اطاعت]] کرد، در ضمن [[دلیل عقلی]] روشن شد و آن اینکه چون [[خداوند]] مالک و [[رب]] و [[خالق]] انسان‌هاست و نیز [[حق]] است و جز [[حق]] نمی‏‌گوید و به راه [[حق]] [[علم]] دارد، لذا تنها او [[شایسته]] [[اطاعت]] مطلق است و [[اطاعت]] از غیر او بدون اجازه [[الهی]] و گام برداشتن در مسیر [[ضلالت]] است البته در جای خود ثابت‏ شده است که عینیت [[اطاعت]] ‏خدا در [[اطاعت]] از [[قوانین]] اوست که توسط [[انبیا]] بیان می‏‌گردد<ref>[[غفار شاهدی|شاهدی، غفار]]، [[توحید و حکومت دینی (مقاله)|توحید و حکومت دینی]]، [[حکومت اسلامی (نشریه)|فصلنامه حکومت اسلامی]]، ص۳۲۹ تا ۳۶۹.</ref>.