عطش: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | |||
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">مدخل‌های وابسته به این بحث:</div> | |||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | |||
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[عطش در قرآن]] | [[عطش در حدیث]] | [[عطش در معارف دعا و زیارات]] </div> | |||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | |||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
| خط ۶: | خط ۱۰: | ||
[[روز عاشورا]]، [[عباس]] کنار خیمه‌ها آمد، صدای “العطش، العطش” [[کودکان]] را شنید. سوار بر اسب شد و مشک را برداشت و به طرف [[فرات]] رفت. چهار هزار نفر تیراندازان موکّل بر [[فرات]]، او را محاصره کردند و [[اباالفضل]]{{ع}} در این درگیری بود که دست‌ها را داد و [[شهید]] شد. | [[روز عاشورا]]، [[عباس]] کنار خیمه‌ها آمد، صدای “العطش، العطش” [[کودکان]] را شنید. سوار بر اسب شد و مشک را برداشت و به طرف [[فرات]] رفت. چهار هزار نفر تیراندازان موکّل بر [[فرات]]، او را محاصره کردند و [[اباالفضل]]{{ع}} در این درگیری بود که دست‌ها را داد و [[شهید]] شد. | ||
قبل از بیرون آمدن از [[فرات]]، خواست آب بنوشد ولی {{عربی|فَذَكَرَ عَطَشَ الْحُسَيْنِ{{ع}}}} به یاد [[تشنگی]] [[امام]] افتاد و آب ننوشید و عطشان از [[شریعه]] بیرون آمد<ref>بحارالأنوار، ج۴۵، ص۴۱؛ عوالم (امام حسین)، ص۲۸۴.</ref>. [[علی اکبر]]{{ع}} نیز [[روز عاشورا]] پس از چندین نوبت [[جنگیدن]]، مجروح و [[تشنه]] برای [[آخرین وداع]] به [[خیمه]] گاه آمد، در حالی که به [[سیدالشهدا]] می‌گفت: {{متن حدیث| | قبل از بیرون آمدن از [[فرات]]، خواست آب بنوشد ولی {{عربی|فَذَكَرَ عَطَشَ الْحُسَيْنِ{{ع}}}} به یاد [[تشنگی]] [[امام]] افتاد و آب ننوشید و عطشان از [[شریعه]] بیرون آمد<ref>بحارالأنوار، ج۴۵، ص۴۱؛ عوالم (امام حسین)، ص۲۸۴.</ref>. [[علی اکبر]]{{ع}} نیز [[روز عاشورا]] پس از چندین نوبت [[جنگیدن]]، مجروح و [[تشنه]] برای [[آخرین وداع]] به [[خیمه]] گاه آمد، در حالی که به [[سیدالشهدا]] می‌گفت: {{متن حدیث| يَا أَبَتِ اَلْعَطَشُ قَتَلَنِي وَ ثِقْلُ اَلْحَدِيدِ قَدْ أَجْهَدَنِي}}<ref>مقتل الحسین، مقرم، ص۲۴۶.</ref>. [[امام]]{{ع}}، برای [[کودک]] تشنه‌کام و شیرخوار خود نیز بنا به [[نقلی]] از [[سپاه]] [[دشمن]] آب طلبید، که بیایید سیرابش کنید. | ||
خود [[سیدالشهدا]] نیز [[روز عاشورا]]، برای رفع [[تشنگی]] پس از [[نبرد]]، خواست به [[فرات]] برود و آب بنوشد که [[شمر]] [[مانع]] شد و گفت: ای [[حسین]]، از این آب نخواهی نوشید تا از [[تشنگی]] بمیری {{عربی|و الله لا تذوقه أو تموت عطشا}} | خود [[سیدالشهدا]] نیز [[روز عاشورا]]، برای رفع [[تشنگی]] پس از [[نبرد]]، خواست به [[فرات]] برود و آب بنوشد که [[شمر]] [[مانع]] شد و گفت: ای [[حسین]]، از این آب نخواهی نوشید تا از [[تشنگی]] بمیری <ref>{{عربی|و الله لا تذوقه أو تموت عطشا}}؛ بحارالأنوار، ج۴۵، ص۵۱.</ref>. [[تشنگی امام حسین]]{{ع}} و [[شهدای کربلا]]، چنان داغی بر [[دل]] عاشقانش نهاده که با هر [[نوشیدن آب]] گوارا، او را یاد می‌کنند، در [[راه]] [[امام حسین]]، به آبرسانی و سقّایی و [[نذر]] شربت و ساختن آب [[انبار]] می‌پردازند و با هر عطشی [[کربلا]] و [[عاشورا]] در ذهنشان تداعی می‌کند، گویا بین آب و عطش و [[کربلا]] پیوند خورده است. بر لب دریا، لب دریا دلان خشکیده است از عطش [[دل‌ها]] کباب است و زبان خشکیده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۳۴۲.</ref>. | ||
بر لب دریا، لب دریا دلان خشکیده است از عطش [[دل‌ها]] کباب است و زبان خشکیده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۳۴۲.</ref>. | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
نسخهٔ ۲۰ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۱۱
- مدخل‌های وابسته به این بحث:
مقدمه
تشنگی از بارزترین جلوه‌های سوز و غم در حادثۀ کربلاست. سیدالشهدا، عباس، علی اکبر، علی اصغر و دیگران، همه لب تشنه و عطشان روز عاشورا جان سپردند. محروم کردن خیمه گاه امام حسین(ع) از آب فرات و تحمیل عطش به امام و یارانش، از موارد روشن پستی و عداوت سپاه کوفه و ابن زیاد، نسبت به آل الله است. بزرگان، بیشتر از کودکان تحمّل تشنگی دارند و اطفال در برابر بی آبی، زودتر بی تاب می‌شوند. در کربلا، عطش بیداد می‌کرد و مشک‌ها خالی، لب‌ها خشک، جگر‌ها سوخته، هوا گرم، راه فرات بسته، و صدای العطش بلند بود.
روز عاشورا، عباس کنار خیمه‌ها آمد، صدای “العطش، العطش” کودکان را شنید. سوار بر اسب شد و مشک را برداشت و به طرف فرات رفت. چهار هزار نفر تیراندازان موکّل بر فرات، او را محاصره کردند و اباالفضل(ع) در این درگیری بود که دست‌ها را داد و شهید شد. قبل از بیرون آمدن از فرات، خواست آب بنوشد ولی فَذَكَرَ عَطَشَ الْحُسَيْنِ(ع) به یاد تشنگی امام افتاد و آب ننوشید و عطشان از شریعه بیرون آمد[۱]. علی اکبر(ع) نیز روز عاشورا پس از چندین نوبت جنگیدن، مجروح و تشنه برای آخرین وداع به خیمه گاه آمد، در حالی که به سیدالشهدا می‌گفت: « يَا أَبَتِ اَلْعَطَشُ قَتَلَنِي وَ ثِقْلُ اَلْحَدِيدِ قَدْ أَجْهَدَنِي»[۲]. امام(ع)، برای کودک تشنه‌کام و شیرخوار خود نیز بنا به نقلی از سپاه دشمن آب طلبید، که بیایید سیرابش کنید.
خود سیدالشهدا نیز روز عاشورا، برای رفع تشنگی پس از نبرد، خواست به فرات برود و آب بنوشد که شمر مانع شد و گفت: ای حسین، از این آب نخواهی نوشید تا از تشنگی بمیری [۳]. تشنگی امام حسین(ع) و شهدای کربلا، چنان داغی بر دل عاشقانش نهاده که با هر نوشیدن آب گوارا، او را یاد می‌کنند، در راه امام حسین، به آبرسانی و سقّایی و نذر شربت و ساختن آب انبار می‌پردازند و با هر عطشی کربلا و عاشورا در ذهنشان تداعی می‌کند، گویا بین آب و عطش و کربلا پیوند خورده است. بر لب دریا، لب دریا دلان خشکیده است از عطش دل‌ها کباب است و زبان خشکیده است[۴].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ بحارالأنوار، ج۴۵، ص۴۱؛ عوالم (امام حسین)، ص۲۸۴.
- ↑ مقتل الحسین، مقرم، ص۲۴۶.
- ↑ و الله لا تذوقه أو تموت عطشا؛ بحارالأنوار، ج۴۵، ص۵۱.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۴۲.