تمیم بن عمرو: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{ویرایش غیرنهایی}} +)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]] | + - [[)) |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | ||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[تمیم بن عمرو در تاریخ اسلامی]] | : <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[تمیم بن عمرو در تاریخ اسلامی]] - [[تمیم بن عمرو در تراجم و رجال]]</div> | ||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
نسخهٔ ۳۰ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۳۵
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
- تمیم فرزند عمرو، کنیه‌اش ابو جیش و به قولی ابوحبش یا ابوحنش و یا ابوخیش از افراد مورد اعتماد امیرالمؤمنین(ع) بوده است[۱].
- شیخ طوسی و علامه حلی و ابن داوود از بزرگان علمای امامیه درباره او نوشته‌اند: تمیم از طرف امیرالمؤمنین(ع) تا قبل از نصب سهل بن حنیف، والی و حاکم مدینه بود[۲].
- بدون تردید چنین شخصیتی که علی(ع) او را حاکم بر مدینة النبی قرار می‌دهد حکایت از اعتماد کامل حضرت به او دارد.
- البته تستری در این که تمیم بن طرفه قبل از سهل بن حنیف حاکم بر مدینه بوده است، اظهار تردید نموده و می‌نویسد: حضرت علی(ع) وقتی از مدینه خارج شد سهل بن حنیف را عامل مدینه قرار داد و سپس او را به جانب خود فرا خواند و تمام بن عباس را به جای او منصوب کرد[۳].
- بنابراین تمیم بن طرفه هیچ زمانی حاکم بر مدینه نبوده است.[۴]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ تنقیح المقال، ج۱، ص۱۸۷ و سایر کتب رجالی.
- ↑ رجال طوسی، ص۳۶، ش۲. خلاصه، ص۲۸، ش۳ و رجال ابن داوود، ص۷۶، ش۲۷.
- ↑ قاموس الرجال، ج۲، ص۴۲۹.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۲۵۷-۲۵۸.