کردوس بن هانی بکری: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{ویرایش غیرنهایی}} +)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]] | + - [[)) |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | ||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[کردوس بن هانی بکری در تاریخ اسلامی]] | : <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[کردوس بن هانی بکری در تاریخ اسلامی]] - [[کردوس بن هانی بکری در تراجم و رجال]]</div> | ||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
نسخهٔ ۲ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۳۳
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
کردوس بن هانی بکری مردی شاعر و شجاع و صحابی امیرمؤمنان(ع) و از رؤسای طایفه ربیعه بود که در صفین حضور داشت.
نصر بن مزاحم نقل می‌کند: پس از جریان حیله معاویه و عمروعاص برای نجات از شکست قطعی و بر سرِ نیزه کردن قرآن‌ها، عده‌ای از سپاهیان ظاهر بین و جاهل حضرت خواستار صلح و ترک مخاصمه شدند. به همین علت حضرت میان سپاه ایستاد، با آنان سخن گفت و با بیانی رسا و دلیل و برهان حیلۀ معاویه را گوشزد کرد. پس از پایان سخنان امام(ع)، اول کسی که در تأیید فرمایش حضرت و ادامه جنگ لب به سخن گشود، کردوس بن هانی بکری بود که گفت: "ای مردم! به خدا سوگند، ما از آن لحظه‌ای که از معاویه بیزاری جستیم، هرگز او را به دوستی نگرفته‌ایم و از آن لحظه که علی(ع) را به دوستی برگزیده‌ایم، هرگز از او دل‌زده نشده‌ایم. همانا کشته‌های ما از شهدا بوده و زنده‌های ما همه نیکوکارند. و بی‌گمان علی(ع) از جانب پروردگارش حجت و بیان دارد و همواره جز به عدل و داد رفتار نکرده است و هر صاحب حقی منصف است، بنابراین هر کس تسلیم حضرت علی(ع) شود، اهل نجات و هر کس با او به مخالفت برخیزد، هلاک خواهد شد"[۱].
هر چند سخنان این سردار شجاع و دیگر یاران باوفای سپاه علی(ع) اثری در روحیه آن قوم نادان و بی‌خرد که پرچم مخالفت برافراشته بودند، نگذاشت و آنها بر مخالفت خود پافشاری کردند و حضرت را به پذیرش حکمیت مجبور ساختند، اما او و سایر همرزمان امام شناس به وظیفه اسلامی خود عمل کرد و از راه و رسم امام خود پیروی نمود.[۲]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ ر.ک: وقعة صفین، ص۴۸۴.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۱۶۱-۱۱۶۲.