کوه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]] | + - [[)) |
جز (جایگزینی متن - 'سکون' به 'سکون') |
||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
برآمدگی‌ها و مرتفعات سطح [[زمین]] که از [[خاک]] و سنگ فراوان و کانی‌های مختلف تشکیل شده و نسبت به زمین‌های اطراف بسیار بلند باشند، کوه (جَبَل) نامیده می‌شوند. | برآمدگی‌ها و مرتفعات سطح [[زمین]] که از [[خاک]] و سنگ فراوان و کانی‌های مختلف تشکیل شده و نسبت به زمین‌های اطراف بسیار بلند باشند، کوه (جَبَل) نامیده می‌شوند. | ||
قرآن [[کریم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا}}<ref>«و کوه‌ها را میخ‌هایی (محکم) نساختیم؟» سوره نبأ، آیه ۷.</ref> می‌دانیم که کوه‌ها همچون زرهی پوسته زمین را در برابر فشارهای ناشی از مواد مذاب درونی، و تأثیر [[جاذبه]] ماه [[حفظ]] می‌کنند و دیوارهای بلندی در برابر طوفان‌های سخت و سنگین محسوب می‌شوند و در مجموع موجب [[آرامش]] و | قرآن [[کریم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا}}<ref>«و کوه‌ها را میخ‌هایی (محکم) نساختیم؟» سوره نبأ، آیه ۷.</ref> می‌دانیم که کوه‌ها همچون زرهی پوسته زمین را در برابر فشارهای ناشی از مواد مذاب درونی، و تأثیر [[جاذبه]] ماه [[حفظ]] می‌کنند و دیوارهای بلندی در برابر طوفان‌های سخت و سنگین محسوب می‌شوند و در مجموع موجب [[آرامش]] و سکون زمین و امکان [[حیات]] و دوام [[زندگی]] می‌گردند. | ||
[[امام سجاد]]{{ع}} در دعای [[درود]] بر [[حاملان عرش]] و هر [[ملک مقرب]] دیگر می‌فرماید: {{متن حدیث|وَ الْمُوَكَّلِينَ بِالْجِبَالِ فَلَا تَزُولُ}}<ref>دعای ۳.</ref>؛ «(درود بر) آنان که موکلان کوه‌هایند تا فرو نریزند». می‌توان گفت که [[جهان]] [[طبیعت]] به [[اذن خدا]] تحت [[تدبیر]] [[ملائکه]] [[الهی]] است از این رو [[حضرت]] به ملائکه [[حافظ]] و نگهدارنده کوه‌ها درود فرستاده است. | [[امام سجاد]]{{ع}} در دعای [[درود]] بر [[حاملان عرش]] و هر [[ملک مقرب]] دیگر می‌فرماید: {{متن حدیث|وَ الْمُوَكَّلِينَ بِالْجِبَالِ فَلَا تَزُولُ}}<ref>دعای ۳.</ref>؛ «(درود بر) آنان که موکلان کوه‌هایند تا فرو نریزند». می‌توان گفت که [[جهان]] [[طبیعت]] به [[اذن خدا]] تحت [[تدبیر]] [[ملائکه]] [[الهی]] است از این رو [[حضرت]] به ملائکه [[حافظ]] و نگهدارنده کوه‌ها درود فرستاده است. | ||
نسخهٔ ۲ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۶:۰۲
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل کوه (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
برآمدگی‌ها و مرتفعات سطح زمین که از خاک و سنگ فراوان و کانی‌های مختلف تشکیل شده و نسبت به زمین‌های اطراف بسیار بلند باشند، کوه (جَبَل) نامیده می‌شوند. قرآن کریم می‌فرماید: ﴿وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا﴾[۱] می‌دانیم که کوه‌ها همچون زرهی پوسته زمین را در برابر فشارهای ناشی از مواد مذاب درونی، و تأثیر جاذبه ماه حفظ می‌کنند و دیوارهای بلندی در برابر طوفان‌های سخت و سنگین محسوب می‌شوند و در مجموع موجب آرامش و سکون زمین و امکان حیات و دوام زندگی می‌گردند.
امام سجاد(ع) در دعای درود بر حاملان عرش و هر ملک مقرب دیگر می‌فرماید: «وَ الْمُوَكَّلِينَ بِالْجِبَالِ فَلَا تَزُولُ»[۲]؛ «(درود بر) آنان که موکلان کوه‌هایند تا فرو نریزند». می‌توان گفت که جهان طبیعت به اذن خدا تحت تدبیر ملائکه الهی است از این رو حضرت به ملائکه حافظ و نگهدارنده کوه‌ها درود فرستاده است. هم چنین امام سجاد(ع) در دعای ختم قرآن؛ عظمت قرآن را چنان معرفی فرموده است که کوه‌ها از تحمل آن ناتوانند: «بار خدایا بر محمد و آلش درود بفرست و قرآن را در تاریکی شب‌ها مونس ما کن... و (آن چنان کن) تا عجایب قرآن و مثل‌ها و قصه‌های هشدار دهنده آن... که کوه‌های سخت از تحمل آن ناتوانند - به ما راه یابد».[۳].[۴]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ «و کوه‌ها را میخ‌هایی (محکم) نساختیم؟» سوره نبأ، آیه ۷.
- ↑ دعای ۳.
- ↑ تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی، دارالکتب الاسلامیة، تهران، ۱۳۷۴، چاپ اول؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم؛ فرهنگ فارسی معین، محمد معین، زرین، ۱۳۸۶.
- ↑ شیرزاد، امیر، مقاله «کوه»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۳۷۹.