آیة الله: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{پانویس2}} +{{پانویس}}))
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۸: خط ۸:
: <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[آیة الله (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
: <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[آیة الله (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
[[قرآن کریم]] موجودات محسوس و مشهود را [[نشانه‌ها|آیات]]([[نشانه‌ها]]) می‌نامد؛ یعنی هر موجودی به نوبه خود نشانه‌ای از هستی نامحدود و از [[علم]]، [[قدرت]]، [[حیات]] و [[مشیت الهی]] می‌باشد<ref>مجموعه آثار، ج۲، ص۹۱.</ref>.
 
قرآن کریم موجودات [[جهان]] را به عنوان “آیات” یعنی علائم و نشانه‌هایی از [[خداوند]] یاد می‌کند<ref>مجموعه آثار، ج۱، ص۵۳۷.</ref><ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۴۷.</ref>
[[قرآن کریم]] موجودات محسوس و مشهود را "[[نشانه‌ها|آیات]]" ([[نشانه‌ها]]) می‌نامد؛ یعنی هر موجودی به نوبه خود نشانه‌ای از هستی نامحدود و از [[علم]]، [[قدرت]]، [[حیات]] و [[مشیت الهی]] می‌باشد<ref>مجموعه آثار، ج۲، ص۹۱.</ref>.
 
قرآن کریم موجودات [[جهان]] را به عنوان "آیات" یعنی علائم و نشانه‌هایی از [[خداوند]] یاد می‌کند<ref>مجموعه آثار، ج۱، ص۵۳۷.</ref><ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۴۷.</ref>


==مقدمه==
==مقدمه==
*آیة الله به معنای [[نشانه خدا]] است. هرچه که در [[جهان]] است و نشانه وجود و [[قدرت خداوند]] است، [[آیت الهی]] است.
آیة الله به معنای [[نشانه خدا]] است. هرچه که در [[جهان]] است و نشانه وجود و [[قدرت خداوند]] است، [[آیت الهی]] است.
*در [[قرآن کریم]]، نمونه‌های فراوانی از شگفتی‌های [[آفرینش]]؛ همچون: [[خورشید]]، ماه، [[ستارگان]]، شب و روز، دریاها و درختان، [[رویش گیاهان]]، حیات، [[مرگ]]، به عنوانِ "[[آیات خدا]]" نام برده شده است، چون همه اینها نشانه [[قدرت]] خدایند.
 
*در اصطلاح [[دینی]]، به [[علمای دین]] و [[فقها]] نیز "آیة الله" گفته می‌شود، چون [[هدایت‌کننده]] [[مردم]] به سوی [[خدا]] و [[احکام]] الهی‌اند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۱۶.</ref>.
در [[قرآن کریم]]، نمونه‌های فراوانی از شگفتی‌های [[آفرینش]]؛ همچون: [[خورشید]]، ماه، [[ستارگان]]، شب و روز، دریاها و درختان، [[رویش گیاهان]]، حیات، [[مرگ]]، به عنوانِ "[[آیات خدا]]" نام برده شده است، چون همه اینها نشانه [[قدرت]] خدایند.
 
در اصطلاح [[دینی]]، به [[علمای دین]] و [[فقها]] نیز "آیة الله" گفته می‌شود، چون [[هدایت‌کننده]] [[مردم]] به سوی [[خدا]] و [[احکام]] الهی‌اند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۱۶.</ref>.


==منابع==
==منابع==

نسخهٔ ‏۱۵ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۴۴


اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل آیة الله (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

قرآن کریم موجودات محسوس و مشهود را "آیات" (نشانه‌ها) می‌نامد؛ یعنی هر موجودی به نوبه خود نشانه‌ای از هستی نامحدود و از علم، قدرت، حیات و مشیت الهی می‌باشد[۱].

قرآن کریم موجودات جهان را به عنوان "آیات" یعنی علائم و نشانه‌هایی از خداوند یاد می‌کند[۲][۳]

مقدمه

آیة الله به معنای نشانه خدا است. هرچه که در جهان است و نشانه وجود و قدرت خداوند است، آیت الهی است.

در قرآن کریم، نمونه‌های فراوانی از شگفتی‌های آفرینش؛ همچون: خورشید، ماه، ستارگان، شب و روز، دریاها و درختان، رویش گیاهان، حیات، مرگ، به عنوانِ "آیات خدا" نام برده شده است، چون همه اینها نشانه قدرت خدایند.

در اصطلاح دینی، به علمای دین و فقها نیز "آیة الله" گفته می‌شود، چون هدایت‌کننده مردم به سوی خدا و احکام الهی‌اند[۴].

منابع

  1. محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی
  2. زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر

پانویس

  1. مجموعه آثار، ج۲، ص۹۱.
  2. مجموعه آثار، ج۱، ص۵۳۷.
  3. زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۴۷.
  4. محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۱۶.