اسم اصلی امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

*نام اصلى حضرت، "[[محمد]]" است. نامى که [[پیامبر خاتم|پيامبر اکرم]] {{صل}} براى ايشان گذارده و فرمود: "مهدى از فرزندان من است. اسم او اسم من و کنيه او کنيه من است"<ref>کمال الدين، ج ۲، ص ۲۸۶</ref>. در اين‌که آيا مى‌توان به نام اصلى حضرت، یعنى "محمد" تصريح کرد يا نه، در ميان علماى [[شيعه]] اختلاف‌نظر است. و اما ياد کردن نام شريف معهود آن حضرت بر چندگونه متصوّر است:

#یاد کردن آن در کتاب‌ها، که در جايز بودنش ترديد نيست، زيرا دلايل منع، شامل آن نمى‌شود و نيز شيوه علماى صالح و عامل از زمان کلينى تاکنون بر اين بوده که نام آن حضرت را در کتاب‌هاى خود ذکر کرده‌اند؛ بدون اين‌که کسى بر آنان اعتراض نمايد.  

#یاد کردن نام آن حضرت با اشاره و کنايه، مانند اين‌که گفته شود: اسم او، اسم [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}} است، و کنيه‌اش، کنيه آن حضرت مى‌باشد؛ اين نيز جايز است، به همان دلايلى که در گونه اول گذشت. به اضافه روايات متعدّدى از طرق [[شيعه]] و [[سنى]] از [[پیامبر خاتم|پيامبر اسلام]] {{صل}} که در آنها تصريح فرموده است: "مهدى از فرزندان من است. نام او نام من و کنيه‌اش کنيه من مى‌باشد"<ref>همان. </ref>. گفتنى است که جايز بودن در اين دو مورد مذکور، به غير حال ترس اختصاص دارد، زيرا ترس از جمله عناوين عارضى است که مايه حرام شدن هر جايزى مى‌گردد.  

#یاد کردن آن حضرت در دعا و مناجات که ظاهرا در اين مورد نيز جايز است.  

#یاد کردن آن حضرت در مجامع و غيره به‌طور سرّى و به‌عنوان درددل، که در اين صورت نيز جايز است، زيرا دلايل منع از اين قسم منصرف است، پس اصل جواز و دلايل جواز، بدون معارض باقى مى‌مانند. ضمن اين که در روايت نبوى آمده: "اوست کسى که نامش به‌طور آشکارا پيش از قيامش نبرد مگر کافر به او"<ref>مستدرک الوسائل، ج ۲، ص ۳۸۰. </ref>.  

#یاد کردن اين اسم شريف در مواقع ترس، مانند: محافل و مجالس دشمنان دين که تقيّه با آنان واجب است. در حرمت اين نوع هيچ اختلافى وجود ندارد، چنان‌که در روايات متعدّدى بر اين حرمت، تصريح شده است.  

#یاد کردن نام آن حضرت در مجالس و مجامعى که ترس و تقيّه‌اى در آنها نباشد. اين مورد است که معرکه آراء و جاى بحث و گفت‌وگو است. بعضى مى‌گويند: اخبار گوناگونى در دست است که دلالت بر حرمت اين نوع دارد. از جمله روايات، اين است که امام هادى {{ع}} فرموده: "جانشين بعد از من، پسرم حسن است، پس چگونه خواهيد بود در جانشين پس از جانشين من‌؟" راوى مى‌گويد: عرض کردم: خداوند مرا فداى شما گرداند، چرا؟ فرمود: "زيرا شما شخص او را نمى‌بينيد و بردن نامش براى شما روا نيست. " گفتم: پس چگونه او را ياد کنيم‌؟ فرمود: "بگوييد [[حجت]] [[آل محمد]] {{عم}}. "<ref>اصول کافى، ج ۱، ص ۳۲۸</ref> نيز در توقيع آن حضرت است که: "ملعون است ملعون است کسى که در محفلى از مردم، اسم مرا ببرد. "<ref>بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۸۴. </ref>

*عده‌اى مى‌گويند: منظور از حرمت بردن اسم صريح امام، در مورد تقيّه است. زيرا رواياتى داريم که به جهت جايز دانستن ذکر نام آن امام، در مقابل روايات حرمت قرار دارند، و تنها راه جمع بين روايات حرمت و جواز همين است. و دلايل ديگرى هم مى‌آورند که منطقى مى‌نمايد.  

*در اين رابطه عالم بزرگ [[تشيع]]، [[على بن عيسى اربلى]] مى‌گويد: فتواى من اين است که منع تلفظ‍‌ به نام مهدى {{ع}} از روى تقيّه بوده است، ولى اکنون اشکال ندارد. <ref>کشف الغمّه، ج ۲، ص ۵۲۰. </ref> همان‌گونه که محدث کبير شيخ [[حر عاملى]] در وسايل الشيعه اختيار کرده است. پس ذکر نام شريف [[حضرت مهدى]] {{ع}} که عبارت از امام محمد فرزند [[امام عسکری|امام حسن عسکرى]] {{عم}} مى‌باشد، در امثال زمان ما که تقيه لازم نيست، جايز است. <ref>يکصد پرسش و پاسخ پيرامون امام زمان {{ع}}، عليرضا رجالى تهرانى، ص ۶۶</ref> البته با توجّه به فتواى علماى بزرگى به حرمت مسأله، جاى احتياط‍‌ است و اصولاً از مسائل فقهى و اجتهادى محل اختلاف مى‌باشد<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۰۱.</ref>.

*عبد الله اسم مبارک [[حضرت مهدی]] {{ع}} است. [[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: "اسم مهدی، احمد و عبدالله و مهدی {{ع}} است"<ref>نجم الثاقب، باب دوم.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۷۹.</ref>.