عروة بن مسعود ثقفی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

این هیأت به سوی [[طائف]] حرکت کرد. وقتی آنها به نزدیکی آنجا رسیدند، [[عبد]] یالیل به همراهانش گفت: "من از همه شما به [[اخلاق]] و [[رفتار]] [[ثقیف]] [[آگاه]] ترم. پس فعلا [[پذیرش اسلام]] و [[نوشتن]] [[صلح]] نامه را مخفی نگه دارید.... به آنها می‌گوییم که [[محمد]] از ما چیزهایی می‌خواست که بسیار برای ما سخت و سنگین بود و ما از قبول آن خودداری کردیم. او از ما خواست تا از شراب و [[زنا]] و [[ربا]] دست برداریم و بت خود را نابود کنیم. به همین جهت ما شرایط او را نپذیرفتیم". این هیأت پس از اینکه به افرادی از [[قبیله]] خود رسیدند، مانند گذشته بت لات را [[زیارت]] کرده و نزد خانواده‌های خود رفتند و [[مسلمان]] شدن خود را پنهان نگاه داشتند. چند تن از این عده همان سخنانی را گفتند که با هم قرار گذاشته بودند و به [[مردم]] گفتند: ما از نزد مرد خشنی می‌آییم که فقط حرف خودش را قبول دارد و با [[شمشیر]] امورش را پیش می‌برد و تمام [[عرب]] را پیرو خود ساخته و رومی‌ها از [[ترس]] او در قلعه‌های شان می‌لرزند. مردم یا به [[دین]] او رغبت دارند و یا از ترس شمشیرش دینش را قبول کرده‌اند او شرط‌هایی را برای ما گذاشت که بسیار سخت و سنگین بود، از جمله [[حکم]] [[تحریم]] [[ربا]]، [[زنا]] و شراب و نابودی [[بت]] خود ما. پس سلاح‌های خود را برای نبردی سخت آماده کنید. این هیات تا توانستند مردم ثقیف را از [[جنگ]] و [[خونریزی]] ترساندند. مردم نیز پس از مدتی [[فکر]] کردن نزد اعضای هیأت آمدند و گفتند: ما [[قدرت]] مقابله با این مردم را نداریم. برگردید و هر شرطی را که می‌گوید قبول کنید و قبل از [[لشکر کشی]] او به اینجا با او [[صلح]] نامه‌ای [[امضا]] کنید. افراد هیأت که وضع را این گونه دیدند، ماجرای پیش آمده را برای افراد [[قبیله]] بازگو کردند و گفتند: ما او را حکم قرار دادیم و او [[خواسته‌ها]] و شرایط ما را پذیرفت. ما او را [[بهترین]]، [[نیکو]] کار ترین، وفادار‌ترین، راست گوترین، [[باتقواترین]] و [[صله رحم]] کننده ترین مرد یافتیم و هنگامی که نابود کردن خدای خود به دست خود را نپذیرفتیم، فرمود: "اشکالی ندارد، کسانی را می‌فرستم که آن را نابود کنند و [[پیامبر]]{{صل}} به [[مغیره]] و [[ابوسفیان]] [[دستور]] داد تا بت [[لات]] را در [[طائف]] نابود کند. این بت [[موقوفات]] زیادی داشت. ابی ملیح، پسر [[عروه]] و [[قارب]] بن [[اسود]] پسر [[برادر]] عروه نزد [[رسول خدا]]{{صل}} آمدند و از پیامبر{{صل}} خواستند که دویست مثقال طلایی را که عروه و اسود (هر دو به همان [[میزان]] بدهکار بودند از طلاهای بت لات بپردازند. پیامبر{{صل}} پرداخت بدهکاری عروه را پذیرفت و در ابتدا درباره اسود (چون او در حال [[کفر]] از [[دنیا]] رفته بود) نپذیرفت ولی با خواست پسرش [[قارب]] که گفت: [[مردم]]، بدهکاری او را از من می‌خواهند؛ پذیرفت و [[دستور]] پرداخت بدهی آن دو را به [[ابوسفیان]] و [[مغیره]] که [[مسئول]] نابودی [[بت]] [[لات]] بودند، داد. پس از نابود شدن بت به دست مغیره و برداشتن طلاهای [[وقف]] شده برای آن<ref>المغازی، واقدی، ج۲، ص۹۷۰-۹۷۲.</ref>، ابوسفیان آنها را تحویل گرفت و به [[دستور پیامبر]]{{صل}} بدهکاری [[عروه]] و [[اسود]] را از آنها پرداخت<ref>سیره ابن اسحاق، ابن اسحاق، ج۴، ص۱۸۷.</ref>.<ref>[[مریم قدمی|قدمی، مریم]]، [[عروة بن مسعود ثقفی (مقاله)|مقاله «عروة بن مسعود ثقفی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۶ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]،  ج۶، ص۲۷۲-۲۷۷.</ref>