برهان عدالت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'حسنی، ابوالحسن، ولایت سیاسی پیامبر اعظم، '''سیره سیاسی پیامبر اعظم'''' به 'حسنی، ابوالحسن، مقاله «ولایت سیاسی پیامبر اعظم»، '''سیره سیاسی پیامبر اعظم'''') |
جز (جایگزینی متن - 'jpg|22px]]، 22px [[') |
||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:1100627.jpg|22px]] | # [[پرونده:1100627.jpg|22px]] [[ابوالحسن حسنی|حسنی، ابوالحسن]]، [[ولایت سیاسی پیامبر اعظم (مقاله)|مقاله «ولایت سیاسی پیامبر اعظم»]]، [[سیره سیاسی پیامبر اعظم (کتاب)|'''سیره سیاسی پیامبر اعظم''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
نسخهٔ ۲۲ اوت ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۰۰
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
خداوند عادل است و به هیچ وجه به کمترین ستمی راضی نمی‌شود، چنان‌که می‌فرماید: ﴿قُلْ أَمَرَ رَبِّي بِالْقِسْطِ﴾[۱]، ﴿إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ﴾[۲]، ﴿تِلْكَ آيَاتُ اللَّهِ نَتْلُوهَا عَلَيْكَ بِالْحَقِّ وَمَا اللَّهُ يُرِيدُ ظُلْمًا لِلْعَالَمِينَ﴾[۳].
ترجیح حکم و اراده یک فرد بر دیگری بدون مرجح مشروع ستم است، چنان‌که از اصل عدم نفوذ آشکار است. بنابراین، واگذاری مردم به خود در امر حکومت ذاتاً ملازم با ستم است. رضایت به این ستم از ساحت ذات اقدس به دور است. مقتضای عدل الهی این است که او، خود، به واسطه تقدم و اولویت ذاتی اراده‌اش بر اراده‌های انسان‌ها اراده‌ای را بر اراده‌های دیگر ترجیح دهد و به او اذن ولایت دهد.[۴]
جستارهای وابسته
پرسش مستقیم
برهان عدالت چگونه مشروعیت ولایت به نصب الهی را اثبات می‌کند؟ (پرسش)
منابع
پانویس
- ↑ «بگو: پروردگارم به دادگری فرمان داده است» سوره اعراف، آیه ۲۹.
- ↑ «به راستی خداوند به دادگری و نیکی کردن فرمان می‌دهد» سوره نحل، آیه ۹۰.
- ↑ «اینها آیات خداوند است که آن را به درستی بر تو می‌خوانیم و خداوند، ستمی برای جهانیان نمی‌خواهد» سوره آل عمران، آیه ۱۰۸.
- ↑ حسنی، ابوالحسن، مقاله «ولایت سیاسی پیامبر اعظم»، سیره سیاسی پیامبر اعظم ص ۳۱۶.