مقسط بن زهیر تغلبی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(تغییرمسیر به کرش بن زهیر تغلبی حذف شد)
برچسب: تغییرمسیر حذف شد
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۷: خط ۷:


==مقدمه==
==مقدمه==
[[مقسط]] فرزند [[زهیر بن حرث تغلبی]] از اهلی [[کوفه]]، منسوب به [[قبیله]] [[تغلب بن وائل]]، از [[اعراب]] [[محدثان]] است.
«مُقسِط» فرزند [[زهیر بن حرث تغلبی]] از اهلی [[کوفه]]، منسوب به [[قبیله]] [[تغلب بن وائل]]، از [[اعراب]] [[محدثان]] است.


مقسط و دو [[برادر]] دیگر به نام‌های، [[کرش بن زهیر تغلبی]] و [[قاسط بن زهیر تغلبی]] از [[اصحاب حضرت علی]]{{ع}} و از [[مجاهدان]] در رکاب آن [[حضرت]] و جنگجویان [[جمل]]، [[صفین]] و [[نهروان]] بودند؛ پس از [[شهادت]] آن حضرت، ملازمت [[خدمت]] [[امام حسن]]{{ع}} را داشتند؛ و سپس به [[امام حسین]]{{ع}} ارادت ورزیدند<ref>ر.ک: رجال طوسی، ص۷۹؛ تنقیح المقال، ج۳، ص۲۴۶؛ قاموس الرجال، ج۱۰، ص۲۳۳ و ابصار العین، ص۱۷۳.</ref>.
مقسط و دو [[برادر]] دیگر به نام‌های، [[کرش بن زهیر تغلبی]] و [[قاسط بن زهیر تغلبی]] از [[اصحاب حضرت علی]]{{ع}} و از [[مجاهدان]] در رکاب آن [[حضرت]] و جنگجویان [[جمل]]، [[صفین]] و [[نهروان]] بودند؛ پس از [[شهادت]] آن حضرت، ملازمت [[خدمت]] [[امام حسن]]{{ع}} را داشتند؛ و سپس به [[امام حسین]]{{ع}} ارادت ورزیدند<ref>ر.ک: رجال طوسی، ص۷۹؛ تنقیح المقال، ج۳، ص۲۴۶؛ قاموس الرجال، ج۱۰، ص۲۳۳ و ابصار العین، ص۱۷۳.</ref>.

نسخهٔ ‏۲۶ اوت ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۱۲

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

«مُقسِط» فرزند زهیر بن حرث تغلبی از اهلی کوفه، منسوب به قبیله تغلب بن وائل، از اعراب محدثان است.

مقسط و دو برادر دیگر به نام‌های، کرش بن زهیر تغلبی و قاسط بن زهیر تغلبی از اصحاب حضرت علی(ع) و از مجاهدان در رکاب آن حضرت و جنگجویان جمل، صفین و نهروان بودند؛ پس از شهادت آن حضرت، ملازمت خدمت امام حسن(ع) را داشتند؛ و سپس به امام حسین(ع) ارادت ورزیدند[۱].

مقسط پس از شهادت حضرت امیرمؤمنان(ع) در کوفه ماند. هنگامی که از ورود امام حسین(ع) به کربلا آگاه شد، به همراهی دو برادرش به کاروان حسینی ملحق شد و در روز عاشورا در حمله نخست به درجع رفیع شهادت نایل آمد.[۲]

منابع

پانویس

  1. ر.ک: رجال طوسی، ص۷۹؛ تنقیح المقال، ج۳، ص۲۴۶؛ قاموس الرجال، ج۱۰، ص۲۳۳ و ابصار العین، ص۱۷۳.
  2. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام حسین، ص:۵۸۵.