عبدالله بن حوزه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
عبدالله بن حوزه از [[قبیله]] [[بنی تمیم]] بود. | |||
در [[روز]] [[عاشورا]]، | در [[روز]] [[عاشورا]]، عبدالله بن حوزه برای [[تضعیف]] [[روحیه]] [[یاران]] [[امام حسین]]{{ع}} گستاخانه فریاد زد: «ای [[حسین]]{{ع}}! تو را به [[آتش دوزخ]] [[بشارت]] باد». | ||
[[امام]] فرمود: «نه چنان است من بر پروردگاری [[مهربان]] و شفیعی که فرمانش برند، درآیم». | [[امام]] فرمود: «نه چنان است من بر پروردگاری [[مهربان]] و شفیعی که فرمانش برند، درآیم». | ||
آنگاه [[امام]] نامش را پرسید. به او گفتند: | آنگاه [[امام]] نامش را پرسید. به او گفتند: «عبدالله بن حوزه است». | ||
سپس [[امام]] [[دعا]] فرمودند: «خداوندا، او را در [[آتش]] بینداز». | سپس [[امام]] [[دعا]] فرمودند: «خداوندا، او را در [[آتش]] بینداز». | ||
پس از اینکه [[امام حسین]]{{ع}} | پس از اینکه [[امام حسین]]{{ع}} عبدالله بن حوزه را [[نفرین]] نمود، اسب او [[سرکشی]] کرد و به تاخت درآمد. عبدالله از اسب افتاد در حالی که یک پایش به رکاب بود. اسب می‌تاخت و سر او به هر مانعی برخورد می‌کرد و بالاخره مُرد. | ||
[[مسروق بن وائل حضرمی]] که خود [[شاهد]] [[مرگ]] عبدالله حوزه بود [[سپاه]] [[کوفه]] را ترک کرده و برگشت. بعدها گفت: «از این [[خاندان]] ([[اهل بیت]]{{عم}}) چیزی دیدم که هرگز حاضر به [[جنگ]] با آنان نمی‌شوم»<ref>انساب الاشراف، ج۳، ص۳۹۸؛ تاریخ طبری، ج ۵، ص۴۳۰-۴۳۱؛ ارشاد ج۲، ص۲۴۰؛ الکامل فی التاریخ، ج ۴، ص۶۶؛ البدایه و النهایه، ج ۸، ص۱۸۱.</ref>.<ref>[[مرضیه محمدزاده|محمدزاده، مرضیه]]، [[دوزخیان جاوید (کتاب)|دوزخیان جاوید]]، ص۲۰۶.</ref> | |||
==جستارهای وابسته== | ==جستارهای وابسته== | ||
نسخهٔ ۶ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۰۷
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
عبدالله بن حوزه یکی از نیروهای تحت امر عمر بن سعد بود که در کربلا حضور داشت.
مقدمه
عبدالله بن حوزه از قبیله بنی تمیم بود.
در روز عاشورا، عبدالله بن حوزه برای تضعیف روحیه یاران امام حسین(ع) گستاخانه فریاد زد: «ای حسین(ع)! تو را به آتش دوزخ بشارت باد».
امام فرمود: «نه چنان است من بر پروردگاری مهربان و شفیعی که فرمانش برند، درآیم».
آنگاه امام نامش را پرسید. به او گفتند: «عبدالله بن حوزه است».
سپس امام دعا فرمودند: «خداوندا، او را در آتش بینداز».
پس از اینکه امام حسین(ع) عبدالله بن حوزه را نفرین نمود، اسب او سرکشی کرد و به تاخت درآمد. عبدالله از اسب افتاد در حالی که یک پایش به رکاب بود. اسب می‌تاخت و سر او به هر مانعی برخورد می‌کرد و بالاخره مُرد.
مسروق بن وائل حضرمی که خود شاهد مرگ عبدالله حوزه بود سپاه کوفه را ترک کرده و برگشت. بعدها گفت: «از این خاندان (اهل بیت(ع)) چیزی دیدم که هرگز حاضر به جنگ با آنان نمی‌شوم»[۱].[۲]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ انساب الاشراف، ج۳، ص۳۹۸؛ تاریخ طبری، ج ۵، ص۴۳۰-۴۳۱؛ ارشاد ج۲، ص۲۴۰؛ الکامل فی التاریخ، ج ۴، ص۶۶؛ البدایه و النهایه، ج ۸، ص۱۸۱.
- ↑ محمدزاده، مرضیه، دوزخیان جاوید، ص۲۰۶.