حیا در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی « {{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 8...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[حیا]]''' است. "'''[[حیا]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | |||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[حیا در قرآن]] - [[حیا در فقه اسلامی]] - [[حیا در حدیث]] - [[حیا در نهج البلاغه]] - [[حیا در معارف دعا و زیارات]] - [[حیا در معارف و سیره سجادی]] - [[حیا در معارف و سیره نبوی]]</div> | |||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۵: | ||
[[رده:حیا]] | [[رده:حیا]] | ||
[[رده:مدخل]] | |||
نسخهٔ ۳۰ اکتبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۵۴
مقدمه
حیا عبارت است از حالت و خویی نفسانی در انسان که مانع ارتکاب اعمال زشت می‌شود. مقابل آن، بیشرمی قرار دارد.
حیا از اخلاق پسندیده، بلکه در روایات، رأس مکارم اخلاق که خداوند پیامبران خود را بدان آراسته، بر شمرده شده است،[۱] و در روایتی از معصوم(ع) آمده است: «حیا و ایمان با هم‌اند، چنانچه یکی رخت بربندد، دیگری نیز به تبع آن میرود» و در روایتی دیگر از امام صادق(ع) آمده است: «کسی که حیا ندارد ایمان ندارد». [۲].
تحصیل فضائل اخلاقی از جمله حیا، مستحب است. [۳]
ارتکاب اعمالی که موجب از بین رفتن حیا در میان برادران دینی نسبت به یکدیگر می‌شود، مکروه است. [۴]
حیا نمیتواند عذر شرعی برای ترک واجب یا فعل حرام باشد؛ [۵] چنان که نمیتواند برای باقی ماندن بر جهل به وظایف شرعی و ترک پرسش عذر به شمار آید. [۶]
به نیازمندی که به جهت حیا از گرفتن زکات خودداری میکند، جایز، بلکه مستحب است به ظاهر تحت عنوان هدیه و در واقع به قصد زکات، زکات بدهند. [۷].[۸]
منابع
پانویس
- ↑ الکافی (کلینی)، ج۲، ص:۵۵ ـ ۵۶
- ↑ الکافی (کلینی)، ج۲، ص:۱۰۶
- ↑ وسائل الشیعة، ج۱۲، ص:۱۶۶ و ج۱۵، ص:۱۹۸
- ↑ وسائل الشیعة، ج۱۲، ص:۱۴۵ ـ ۱۴۶
- ↑ التنقیح (الإجتهاد و التقلید)، ص: ۲۵۷؛ توضیح المسائل مراجع، ج۱، ص:۲۳۰
- ↑ وسائل الشیعة، ج۱۲، ص:۱۶۹
- ↑ جواهر الکلام، ج۱۵، ص:۳۲۴ ـ ۳۲۵.
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۳، صفحه ۳۸۷-۳۸۸.