ابولیلی غفاری: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">\n: +)) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | |||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ابولیلی غفاری در تراجم و رجال]] - [[ابولیلی غفاری در تاریخ اسلامی]]</div> | |||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
نسخهٔ ۱۰ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۱:۳۵
مقدمه
نام او مشخص نیست[۱]. ابونعیم[۲] به نقل از ابن منده، از او با عنوان صحابی یاد کرده و محقق کتاب معرفة الصحابه با توجه به نسخه‌های دیگر، لقب انصاری را بر آن افزوده است.
برخی هم ابن ابی لیلی گفته‌اند[۳] که ناشی از تبدیل "عن" به "ابن" است.
وی از رسول خدا(ص) نقل کرده است که فرمود: "بعد از من فتنه خواهد شد. در آن زمان از علی بن ابی طالب اطاعت کنید. او نخستین کسی است که به من ایمان آورد، نخستین کسی است که مرا میبیند و نخستین کسی است که در روز قیامت با من مصافحه می‌کند. او صدیق اکبر و جداکننده است میان حق و باطل و رئیس مؤمنان است"[۴]. به همین دلیل، شیعیان از امام علی(ع) پیروی می‌کنند و به امامان معصوم تمسک می‌جویند. کسی که در کشتی آنان سوار شود، نجات می‌یابد و کسی که تخلف ورزد، هلاک می‌شود[۵]. شاید چون غفاری است، تشیع او تحت تأثیر ابوذر غفاری باشد.
برخی طریق اسحاق بن بشر را درست ندانسته‌اند[۶] و گروهی هم تنها راوی این روایت را، همین اسحاق آورده‌اند و به همین دلیل آن را تضعیف کرده‌اند[۷]. در حالی که برخی این حدیث را عالی و ثقه دانسته‌اند[۸].[۹]
منابع
پانویس
- ↑ ابن عبدالبر، ج۴، ص۳۰۷؛ ابن اثیر، ج۶، ص۲۶۵.
- ↑ ابونعیم، ج۶، ص۲۰۰۳.
- ↑ ابن شهر آشوب، ج۲، ص۲۸۷؛ ابن حجر، السان، ج۱، ص۳۵۷.
- ↑ ابونعیم، ج۶، ص۳۰۰۳؛ ابن شهر آشوب، ج۲، ص۲۸۷؛ ابن عساکر، ج۴۲، ص۴۵۰؛ ابن اثیر، ج۶، ص۲۶۴؛ ذهبی، ج۱، ص۱۸۸؛ ابن حجر، الاصابه، ج۷، ص۲۹۴.
- ↑ طوسی، ج۱، ص۲۸.
- ↑ ابن حجر، الاصابه، ج۷، ص۲۹۴.
- ↑ ابن عبد البر، ج۴، ص۳۰۷.
- ↑ ابن حجر، لسان، ج۱، ص۳۵۷؛ مجلسی، ج۳۸، ص۳۷.
- ↑ مرادی‌نسب، حسین، مقاله «ابولیلی غفاری»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۴۹۱-۴۹۲.