قطع روابط سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[قطع روابط سیاسی در قرآن]] - [[قطع روابط سیاسی در حدیث]] - [[قطع روابط سیاسی در فقه اسلامی]] - [[قطع روابط سیاسی در فقه سیاسی]]</div>

<div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[قطع روابط سیاسی (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>

==مقدمه==

[[روابط سیاسی]] با دولت‌های خارجی، بر اساس [[مصالح]] [[سیاسی]] یک [[کشور]] و با توجه به عرف بین المللی، برقرار می‌شود. از این‌رو، هرگاه یک طرف [[احساس]] کند که طرف مقابل، به اصول [[مسلم]] و مورد توافق پایبند نیست، به خود [[حق]] می‌دهد، تا [[روابط سیاسی]] با [[دولت]] مزبور را [[قطع]] کند. [[پیامبر]]{{صل}} پس از [[پیمان]] با [[قریش]] در [[صلح حدیبیه]]، همواره بر [[پیمان]] خود عمل کرده و [[روابط]] خود را با [[قریش]]، طبق [[صلح‌نامه]] [[حدیبیه]]، [[حفظ]] نمود؛ ولی همین که از [[قریش]] [[احساس]] [[توطئه]] کرد، [[روابط]] خود را با آنها [[قطع]] نمود<ref>المغازی، ج۲، ص۷۸۱؛ امالی، ص۲۳۹؛ سیره ابن هشام، ج۴، ص۳۲-۳۱.</ref>. نخستین [[قطع]] [[روابط]] [[پس از ظهور]] [[اسلام]]، [[قطع]] [[روابط]] [[قریش]] با [[بنی هاشم]] و بنی مطلّب بود که تا سه سال به طول انجامید<ref>سیره ابن هشام، ج۱، ص۳۷۴؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۷۹.</ref>. البته، این [[قطع]] [[روابط]] از ابتدا، همه‌جانبه و با [[هدف]] قطع روابط سیاسی و [[اجتماعی]]، توأم با [[تحریم]] [[اقتصادی]] بود. از نظر [[حقوق]] بین الملل [[اسلامی]]، هر نوع [[قطع]] رابطه بایستی با اعلام قبلی آن همراه باشد. این اصل در [[قرآن]] نیز آمده است<ref>{{متن قرآن|الَّذِينَ عَاهَدْتَ مِنْهُمْ ثُمَّ يَنْقُضُونَ عَهْدَهُمْ فِي كُلِّ مَرَّةٍ وَهُمْ لَا يَتَّقُونَ * فَإِمَّا تَثْقَفَنَّهُمْ فِي الْحَرْبِ فَشَرِّدْ بِهِمْ مَنْ خَلْفَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ * وَإِمَّا تَخَافَنَّ مِن قَوْمٍ خِيَانَةً فَانبِذْ إِلَيْهِمْ عَلَى سَوَاء إِنَّ اللَّهَ لاَ يُحِبُّ الْخَائِنِينَ}} «همان کسانی از ایشان که با آنان پیمان بستی سپس هر بار پیمان خود را می‌شکنند و پرهیزگاری نمی‌ورزند * پس چون در جنگ بر آنان دست یافتی با (تار و مار کردن) آنها، کسانی را که در پس ایشانند پراکنده ساز! باشد که در یاد گیرند * و اگر از گروهی بیم خیانتی (در پیمان) داری به گونه برابر (پیمانشان را) به سوی آنها بیفکن که خداوند خیانتکاران را دوست نمی‌دارد» سوره انفال، آیه ۵۶-۵۸.</ref><ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۱۵۱.</ref>.