علو

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

علو در قرآن - علو در حدیث - علو در فقه سیاسی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل علو (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

سرکشی و برتری‌طلبی. اصل آن به معنای سمّو و بزرگی و رفعت در مقابل سُفْل و پستی.

﴿إِنَّ فِرْعَوْنَ عَلَا فِي الْأَرْضِ وَجَعَلَ أَهْلَهَا شِيَعًا﴾.

"رفعت و بزرگی" در قرآن کریم دو حالت ممدوح و مذموم دارد. حالت مذموم آن، برتری‌طلبی و طغیان انسان در مقابل خداوند و همچنین سایر انسان‌هاست؛ مانند ﴿إِنَّ فِرْعَوْنَ عَلَا فِي الْأَرْضِ﴾ و ﴿فَاسْتَكْبَرُوا وَكَانُوا قَوْمًا عَالِينَ﴾. حالت ممدوح آن درباره خداوند و مؤمنان است؛ مانند ﴿سُبْحَانَهُ وَتَعَالَى عَمَّا يَقُولُونَ عُلُوًّا كَبِيرًا﴾ و ﴿وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ﴾ و ﴿وَلَا تَهِنُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ﴾.

منابع

• نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم