فایده امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== * +==منابع== {{منابع}} * ))
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-\n{{مهدویت}} +{{مهدویت}}))
خط ۱: خط ۱:
{{مهدویت}}
{{مهدویت}}
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون [[امام مهدی]]{{ع}} است. "'''امام مهدی'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون [[امام مهدی]]{{ع}} است. "'''امام مهدی'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>

نسخهٔ ‏۱۶ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۰:۴۷

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • وجود حضرت مهدی (ع) منافع بسیاری دارد که بر چندگونه است:
  • قسم اول: منافع آن حضرت، چه غائب باشد و چه ظاهر و آن بر دو نوع است:
  1. تمام خلایق در آن شریک هستند مانند: زندگی و بقای در جهان.
  2. افاضات علمی و عنایات ربانی که به مؤمنین اختصاص دارد مانند: واضح نمودن وقت نمازهای یومیه و...
  • قسم دوم: منافع زمان غیبت آن حضرت، آن هم بر دو نوع است:
  1. مخصوص به مؤمنین است و آن بسیار است، مانند: ثواب‌های بسیاری که بر انتظار زمان ظهور آن جناب مترتب است.
  2. مخصوص کافرین و منافقین است و آن مهلت دادن و تأخیر عذاب آن‌هاست.
  • قسم سوم: منافع زمان ظهور آن حضرت است و آن دو نوع است:
  1. شامل تمام موجودات می‌شود. مثل انتشار نور، ظهور عدلش و امنیت راه‌های بلاد و ظهور برکات زمین و...
  2. مخصوص مؤمنین است که بر دو گونه است:
    1. برای زندگان آن‌ها و آن بهره‌وری شرف حضور آن حضرت و استفاده از نور آن جناب و فراگرفتن از علوم آن بزرگوار و برطرف شدن بیماری‌ها و گرفتاری‌ها و بلاها از بدن‌های ایشان است.
    2. برای مردگان آن‌ها: از جمله خوشحالی ظهور آن حضرت در قبرهای‌شان، و از جمله منافع برای اموات مؤمنین، زنده شدن آن‌ها است[۱][۲].

پرسش‌های وابسته

منابع

پانویس

  1. مکیال المکارم، ج ۱، ص ۲۷۱.
  2. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۵۲۹.