امام جماعت در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-''']] ==پانویس== {{پانویس}} +''']] {{پایان منابع}} ==پانویس== {{پانویس}}))
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==))
خط ۸: خط ۸:
[[نماز جماعت]] از مسائل [[عبادی]] [[اسلام]] است که ضمن بر پایی [[عمل]] [[عبادی]]، خود عاملی برای [[اتحاد]] و [[رأفت]] میان [[مردم]] و زمینه‌ای برای [[آگاهی]] از اوضاع [[سیاسی]] و [[اجتماعی]] [[جامعه]] و با خبر شدن از احوال شخصی [[مسلمانان]]، هنگام بروز [[ناملایمات]] و حل آن می‌باشد<ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۴۴.</ref>.
[[نماز جماعت]] از مسائل [[عبادی]] [[اسلام]] است که ضمن بر پایی [[عمل]] [[عبادی]]، خود عاملی برای [[اتحاد]] و [[رأفت]] میان [[مردم]] و زمینه‌ای برای [[آگاهی]] از اوضاع [[سیاسی]] و [[اجتماعی]] [[جامعه]] و با خبر شدن از احوال شخصی [[مسلمانان]]، هنگام بروز [[ناملایمات]] و حل آن می‌باشد<ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۴۴.</ref>.


==منابع==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
* [[پرونده:11677.jpg|22px]] [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|'''واژه‌نامه فقه سیاسی''']]
* [[پرونده:11677.jpg|22px]] [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|'''واژه‌نامه فقه سیاسی''']]

نسخهٔ ‏۱۷ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۸:۲۷

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث امام جماعت است. "امام جماعت" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام جماعت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

امام جماعت، کسی است که پیشوایی نمازگزاران را بر عهده داشته و مردم نمازهای واجب یومیه خود را به او اقتداء می‌کنند. در امام جماعت، ایمان، عدالت، عقل، طهارت مولد و بلوغ شرط است[۱]. نماز جماعت از مسائل عبادی اسلام است که ضمن بر پایی عمل عبادی، خود عاملی برای اتحاد و رأفت میان مردم و زمینه‌ای برای آگاهی از اوضاع سیاسی و اجتماعی جامعه و با خبر شدن از احوال شخصی مسلمانان، هنگام بروز ناملایمات و حل آن می‌باشد[۲].

منابع

پانویس

  1. شرایع الاسلام، ج۱، ص۱۲۴؛ تبصرة المتعلمین، ص۶۰؛ تحریرالوسیله، ج۱، ص۲۷۴؛ جامع المقاصد، ج۲، ص۴۹۷.
  2. فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۴۴.