حیا در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==))
خط ۱۶: خط ۱۶:
به [[نیازمندی]] که به جهت حیا از [[گرفتن زکات]] خودداری می‏‌کند، جایز، بلکه مستحب است به ظاهر تحت عنوان [[هدیه]] و در واقع به قصد [[زکات]]، زکات بدهند. <ref>جواهر الکلام، ج۱۵، ص:۳۲۴ ـ ۳۲۵.</ref>.<ref> [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۳، صفحه ۳۸۷-۳۸۸.</ref>
به [[نیازمندی]] که به جهت حیا از [[گرفتن زکات]] خودداری می‏‌کند، جایز، بلکه مستحب است به ظاهر تحت عنوان [[هدیه]] و در واقع به قصد [[زکات]]، زکات بدهند. <ref>جواهر الکلام، ج۱۵، ص:۳۲۴ ـ ۳۲۵.</ref>.<ref> [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۳، صفحه ۳۸۷-۳۸۸.</ref>


==منابع==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
# [[پرونده:1368945.jpg|22px]] [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|'''فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت''']]
# [[پرونده:1368945.jpg|22px]] [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|'''فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت''']]

نسخهٔ ‏۱۷ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۱:۴۳

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث حیا است. "حیا" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

حیا عبارت است از حالت و خویی نفسانی در انسان که مانع ارتکاب اعمال زشت می‏‌شود. مقابل آن، بی‏شرمی قرار دارد.

حیا از اخلاق پسندیده، بلکه در روایات، رأس مکارم اخلاق که خداوند پیامبران خود را بدان آراسته، بر شمرده شده است،[۱] و در روایتی از معصوم(ع) آمده است: «حیا و ایمان با هم‌اند، چنانچه یکی رخت بربندد، دیگری نیز به تبع آن می‏‌رود» و در روایتی دیگر از امام صادق(ع) آمده است: «کسی که حیا ندارد ایمان ندارد». [۲].

تحصیل فضائل اخلاقی از جمله حیا، مستحب است. [۳]

ارتکاب اعمالی که موجب از بین رفتن حیا در میان برادران دینی نسبت به یکدیگر می‏‌شود، مکروه است. [۴]

حیا نمی‌‏تواند عذر شرعی برای ترک واجب یا فعل حرام باشد؛ [۵] چنان که نمی‌‏تواند برای باقی ماندن بر جهل به وظایف شرعی و ترک پرسش عذر به شمار آید. [۶]

به نیازمندی که به جهت حیا از گرفتن زکات خودداری می‏‌کند، جایز، بلکه مستحب است به ظاهر تحت عنوان هدیه و در واقع به قصد زکات، زکات بدهند. [۷].[۸]

منابع

پانویس

  1. الکافی (کلینی)، ج۲، ص:۵۵ ـ ۵۶
  2. الکافی (کلینی)، ج۲، ص:۱۰۶
  3. وسائل الشیعة، ج۱۲، ص:۱۶۶ و ج۱۵، ص:۱۹۸
  4. وسائل الشیعة، ج۱۲، ص:۱۴۵ ـ ۱۴۶
  5. التنقیح (الإجتهاد و التقلید)، ص: ۲۵۷؛ توضیح المسائل مراجع، ج۱، ص:۲۳۰
  6. وسائل الشیعة، ج۱۲، ص:۱۶۹
  7. جواهر الکلام، ج۱۵، ص:۳۲۴ ـ ۳۲۵.
  8. هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۳، صفحه ۳۸۷-۳۸۸.