غبطه در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-''']] == پانویس == {{پانویس}} +''']] {{پایان منابع}} == پانویس == {{پانویس}}))
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==))
خط ۱۱: خط ۱۱:
#[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمودند: "بدون تردید [[انسان]] ضرر برده، کسی است که عمرش را باخته باشد، و آن‌کس قابل غبطه‌خوردن است که عمرش را در [[اطاعت]] از پروردگارش گذرانده باشد" <ref>{{متن حدیث|قَالَ‌ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ‌{{ع}} فِي‌ الغُرُرِ:‌ إِنَّ‌ الْمَغْبُونَ‌ مَنْ‌ غُبِنَ‌ عُمُرَهُ وَ إِنَّ الْمَغْبُوطَ مَنْ أَنْفَذَ عُمُرَهُ فِي طَاعَةِ رَبِّهِ}}؛ تصنیف غرر الحکم، ص۱۶۰.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۲ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۲، ص ۴۴۵-۴۴۶.</ref>.
#[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمودند: "بدون تردید [[انسان]] ضرر برده، کسی است که عمرش را باخته باشد، و آن‌کس قابل غبطه‌خوردن است که عمرش را در [[اطاعت]] از پروردگارش گذرانده باشد" <ref>{{متن حدیث|قَالَ‌ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ‌{{ع}} فِي‌ الغُرُرِ:‌ إِنَّ‌ الْمَغْبُونَ‌ مَنْ‌ غُبِنَ‌ عُمُرَهُ وَ إِنَّ الْمَغْبُوطَ مَنْ أَنْفَذَ عُمُرَهُ فِي طَاعَةِ رَبِّهِ}}؛ تصنیف غرر الحکم، ص۱۶۰.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۲ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۲، ص ۴۴۵-۴۴۶.</ref>.


==منابع==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
* [[پرونده:10115255.jpg|22px]] [[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۲ (کتاب)|'''دانش اخلاق اسلامی ج۲''']]
* [[پرونده:10115255.jpg|22px]] [[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۲ (کتاب)|'''دانش اخلاق اسلامی ج۲''']]

نسخهٔ ‏۱۸ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۲:۰۰


اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث غبطه است. "غبطه" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل غبطه (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

آیات مربوطه

  1. امام صادق(ع) فرمودند: "مؤمن غبطه می‌برد امّا حسد نمی‌ورزد، و منافق حسد می‌ورزد اما غبطه نمی‌برد" [۱]؛
  2. امیرالمؤمنین(ع) فرموند: "... خسارت‌دیده کسی است که دین خود را از دست داده؛ و کسی قابل غبطه‌خوردن است که دینش به سلامت مانده و یقینش نیکو شده باشد" [۲]؛ .
  3. امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: "غبطه خوردنی‌ترین مردم، کسی است که به سوی نیکی‌ها با سرعت می‌شتابد" [۳]؛
  4. امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: "بدون تردید انسان ضرر برده، کسی است که عمرش را باخته باشد، و آن‌کس قابل غبطه‌خوردن است که عمرش را در اطاعت از پروردگارش گذرانده باشد" [۴][۵].

منابع

پانویس

  1. «عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) قَالَ: إِنَّ الْمُؤْمِنَ يَغْبِطُ وَ لَا يَحْسُدُ وَ الْمُنَافِقُ يَحْسُدُ وَ لَا يَغْبِطُ»؛اصول کافی، ج۲ ص۳۰۷.
  2. «عَنْ‌ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ‌(ع) ...الْمَغْبُونُ‌ مَنْ‌ غُبِنَ‌ دِينَهُ‌ وَ الْمَغْبُوطُ مَنْ سَلِمَ لَهُ دِينُهُ وَ حَسُنَ يَقِينُهُ‌»؛ بحار الأنوار، ج۷۴، ص۲۹۱.
  3. «قَالَ‌ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ‌(ع) فِي‌ الغُرُرِ:‌ أَغْبَطُ النَّاسِ‌ الْمُسَارِعُ‌ إِلَى الْخَيْرَاتِ»؛ تصنیف غرر الحکم، ص۱۰۵.
  4. «قَالَ‌ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ‌(ع) فِي‌ الغُرُرِ:‌ إِنَّ‌ الْمَغْبُونَ‌ مَنْ‌ غُبِنَ‌ عُمُرَهُ وَ إِنَّ الْمَغْبُوطَ مَنْ أَنْفَذَ عُمُرَهُ فِي طَاعَةِ رَبِّهِ»؛ تصنیف غرر الحکم، ص۱۶۰.
  5. مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۲، ص ۴۴۵-۴۴۶.