مخالطه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-''']] == پانویس == {{پانویس}} +''']] {{پایان منابع}} == پانویس == {{پانویس}})) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==)) |
||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
در [[فرهنگ]] [[سیاسی]]، مردم‌پذیر و [[جامعه]] آمیز به فردی اطلاق می‌شود که علاقه مند [[مشارکت]] با اعضای جامعه است یا به‌طور ارادی و غیرارادی به سوی [[هنجارها]] و شیوه‌های [[رفتار]] جمعی جذب می‌شود<ref>علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۳۹۳.</ref>.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص: ۴۶۶-۴۶۷.</ref> | در [[فرهنگ]] [[سیاسی]]، مردم‌پذیر و [[جامعه]] آمیز به فردی اطلاق می‌شود که علاقه مند [[مشارکت]] با اعضای جامعه است یا به‌طور ارادی و غیرارادی به سوی [[هنجارها]] و شیوه‌های [[رفتار]] جمعی جذب می‌شود<ref>علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۳۹۳.</ref>.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص: ۴۶۶-۴۶۷.</ref> | ||
==منابع== | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
* [[پرونده:1379779.jpg|22px]] [[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|'''فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم''']] | * [[پرونده:1379779.jpg|22px]] [[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|'''فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم''']] | ||
نسخهٔ ۱۸ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۳:۳۲
مقدمه
مخلوط کردن[۱]، درهم‌آمیختگی، امتزاج، جمع چند چیز[۲].
﴿وَإِنْ تُخَالِطُوهُمْ فَإِخْوَانُكُمْ﴾[۳].
برای مفهوم درهم‌آمیختگی به تناسب موضوعات مختلف، الفاظ متعددی به کار می‌رود. در مورد مایعات "امتزاج"، در مورد حبوبات و جوامد "تداخل" و در مورد انسان، "مخالطه" (ارتباط دوستانه و معاشرت و هم‌جواری)[۴]. خلیط به دوست و همراه اطلاق می‌شود و جمع آن ﴿الْخُلَطَاءِ﴾ است: ﴿وَإِنَّ كَثِيرًا مِنَ الْخُلَطَاءِ لَيَبْغِي بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ﴾[۵].
از اصول مهم در عرصه روابط اجتماعی قرآنی، مردم‌پذیری و اجتماعی‌بودن است که کلمه "مخالطه" بر این مفهوم دلالت دارد. هدف از جامعه‌پذیری در قرآن، درآمیختگی با مردم بدون تعدی به حقوق آنان و چشمداشت مادی است.
در فرهنگ سیاسی، مردم‌پذیر و جامعه آمیز به فردی اطلاق می‌شود که علاقه مند مشارکت با اعضای جامعه است یا به‌طور ارادی و غیرارادی به سوی هنجارها و شیوه‌های رفتار جمعی جذب می‌شود[۶].[۷]
منابع
پانویس
- ↑ خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۴، ص۲۱۸.
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۲۹۳.
- ↑ «چون با آنان به سر برید (بدانید که) برادران شمایند» سوره بقره، آیه ۲۲۰.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۳، ص۱۰۰.
- ↑ «(داود) گفت: بی‌گمان او با خواستن میش تو برای افزودن به میش‌های خویش، به تو ستم کرده است و بسیاری از همکاران بر یکدیگر ستم روا می‌دارند جز آنان که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند و آنان اندکند؛ و داود دانست که ما او را آزموده‌ایم و از پروردگار» سوره ص، آیه ۲۴.
- ↑ علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۳۹۳.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۴۶۶-۴۶۷.