آفات دور دانستن ظهور چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - '\: \:\:\:\:\:\:(.*)\s' به ': $1 '
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-== پاسخ نخست== +== پاسخ نخست ==))
جز (جایگزینی متن - '\: \:\:\:\:\:\:(.*)\s' به ': $1 ')
خط ۱۹: خط ۱۹:
[[پرونده:152046.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[سید محمد بنی‌هاشمی]]]]
[[پرونده:152046.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[سید محمد بنی‌هاشمی]]]]
::::::حجت الاسلام و المسلمین دکتر '''[[سید محمد بنی‌هاشمی]]'''، در کتاب ''«[[سلسله درس‌های مهدویت ج۱۱ (کتاب)|برکات انتظار]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::حجت الاسلام و المسلمین دکتر '''[[سید محمد بنی‌هاشمی]]'''، در کتاب ''«[[سلسله درس‌های مهدویت ج۱۱ (کتاب)|برکات انتظار]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«مثلاً اگر به جای یک روز، مطمئن شویم که ایشان یک هفته دیگر [[ظهور]] خواهند فرمود، در این فرض تقریباً همه حالاتی که گفتیم برای [[انسان]] خواهد بود اما با قدری شور و حرارت کمتر، چشم به راهی ما شدت کمتری پیدا می‌کند و همین تفاوت در شدت و [[ضعف]] [[انتظار]]، منشأ تفاوت‌هایی در [[رفتار]] ما در این دو فرض خواهد شد. مثلاً اگر در آن یک روز قطعاً می‌توانستیم بگوییم که خوا به چشمان ما نخواهد آمد، در این یک هفته چنین نیست و آن دلشوره و [[هیجان]] قبلی را در این فرض جدید نداریم. با این که در آن یک روز یقیناً [[عمر]] خود را صرف کارهای بیهوده و حتی تفریحی نمی‌کنیم، اما در این یک هفته شاید دقایقی یا ساعاتی را به بطالت بگذرانیم. در مجموع، آن دقت و تلاشی که در فرض اول برای استفاده بهتر و کاملتر از [[فرصت]] باقیمانده به خرج می‌دهیم، در فرض بعدی به آن شدت نخواهد بود. حال اگر یک هفته به یک ماه تبدیل شود و در [[حقیقت]]، [[اطمینان]] پیدا کنیم که قبل از یک ماه دیگر حضرتش [[ظهور]] نمی‌فرمایند، در این صورت شور و [[اشتیاق]] ما در [[انتظار]]، کمتر و ضعیف‌تر می‌گردد و در نتیجه تهمه آن چه بیان شد، سست‌تر و کمرنگ‌تر می‌شود. در این فرض احتمال این که اوقات بیشتری از [[عمر]] گرانقدر خود را تلف کنیم و بیهوده [[فرصت]] را از دست بدهیم، بسیار بیشتر از فرض قبلی است. اگر در آن روز یک روز و یک هفته فقط در [[حد ]] نیاز ضروری به [[امور دنیوی]] و مادی می‌پرداختیم، در آن یک ماه آن [[قدر]] برایمان اهمیت ندارد که قدری از [[فرصت]] باقیمانده تا [[ظهور]] مولایمان را از دست بدهیم. اگر در آن یک هفته برای جبران [[حقوق]] دیگران که بر گردن ما بوده، شتاب می‌کردیم، در این یک ماه خیلی عجله نمی‌کنیم و کار امروز را به فردا و پس فردا می‌اندازیم. اگر [[نمازها]] و سایر عبادت‌های ما در آن یک هفته، حال و صفای فوق العاده‌ای داشت، در این یک ماه به آن اندازه حضور [[قلب]] ندارد و... .  
 
«مثلاً اگر به جای یک روز، مطمئن شویم که ایشان یک هفته دیگر [[ظهور]] خواهند فرمود، در این فرض تقریباً همه حالاتی که گفتیم برای [[انسان]] خواهد بود اما با قدری شور و حرارت کمتر، چشم به راهی ما شدت کمتری پیدا می‌کند و همین تفاوت در شدت و [[ضعف]] [[انتظار]]، منشأ تفاوت‌هایی در [[رفتار]] ما در این دو فرض خواهد شد. مثلاً اگر در آن یک روز قطعاً می‌توانستیم بگوییم که خوا به چشمان ما نخواهد آمد، در این یک هفته چنین نیست و آن دلشوره و [[هیجان]] قبلی را در این فرض جدید نداریم. با این که در آن یک روز یقیناً [[عمر]] خود را صرف کارهای بیهوده و حتی تفریحی نمی‌کنیم، اما در این یک هفته شاید دقایقی یا ساعاتی را به بطالت بگذرانیم. در مجموع، آن دقت و تلاشی که در فرض اول برای استفاده بهتر و کاملتر از [[فرصت]] باقیمانده به خرج می‌دهیم، در فرض بعدی به آن شدت نخواهد بود. حال اگر یک هفته به یک ماه تبدیل شود و در [[حقیقت]]، [[اطمینان]] پیدا کنیم که قبل از یک ماه دیگر حضرتش [[ظهور]] نمی‌فرمایند، در این صورت شور و [[اشتیاق]] ما در [[انتظار]]، کمتر و ضعیف‌تر می‌گردد و در نتیجه تهمه آن چه بیان شد، سست‌تر و کمرنگ‌تر می‌شود. در این فرض احتمال این که اوقات بیشتری از [[عمر]] گرانقدر خود را تلف کنیم و بیهوده [[فرصت]] را از دست بدهیم، بسیار بیشتر از فرض قبلی است. اگر در آن روز یک روز و یک هفته فقط در [[حد ]] نیاز ضروری به [[امور دنیوی]] و مادی می‌پرداختیم، در آن یک ماه آن [[قدر]] برایمان اهمیت ندارد که قدری از [[فرصت]] باقیمانده تا [[ظهور]] مولایمان را از دست بدهیم. اگر در آن یک هفته برای جبران [[حقوق]] دیگران که بر گردن ما بوده، شتاب می‌کردیم، در این یک ماه خیلی عجله نمی‌کنیم و کار امروز را به فردا و پس فردا می‌اندازیم. اگر [[نمازها]] و سایر عبادت‌های ما در آن یک هفته، حال و صفای فوق العاده‌ای داشت، در این یک ماه به آن اندازه حضور [[قلب]] ندارد و... .  
::::::به طور کلی هر چه فاصله خود را با [[ظهور]] بیشتر بدانیم، این آثار و [[نشانه‌ها]] به تدریج کم رنگ‌تر می‌شود. به همین [[دلیل]] اگر این فاصله از یک ماه به یک سال برسد، معمولاً آثار کمتری [[ظهور]] و بروز خواهد کرد. قطعاً [[غفلت]] نوع [[مؤمنان]] در این حالت بیشتر خواهد بود و چه بسا ساعت‌ها یا روزها یا حتی هفته‌ها با [[فراموشی]] یاد ایشان بر بعضی بگذرد و از همین بابت هیچ گونه احساس ضر و زیان هم نکنند. آن شور و حرارت و [[هیجان]] در فرض‌های قبلی، در این فرض، بسیار ضعیف‌تر خواهد شد و عمل به [[وظایف]] یک [[منتظر واقعی]] سست‌تر می‌گردد.
::::::به طور کلی هر چه فاصله خود را با [[ظهور]] بیشتر بدانیم، این آثار و [[نشانه‌ها]] به تدریج کم رنگ‌تر می‌شود. به همین [[دلیل]] اگر این فاصله از یک ماه به یک سال برسد، معمولاً آثار کمتری [[ظهور]] و بروز خواهد کرد. قطعاً [[غفلت]] نوع [[مؤمنان]] در این حالت بیشتر خواهد بود و چه بسا ساعت‌ها یا روزها یا حتی هفته‌ها با [[فراموشی]] یاد ایشان بر بعضی بگذرد و از همین بابت هیچ گونه احساس ضر و زیان هم نکنند. آن شور و حرارت و [[هیجان]] در فرض‌های قبلی، در این فرض، بسیار ضعیف‌تر خواهد شد و عمل به [[وظایف]] یک [[منتظر واقعی]] سست‌تر می‌گردد.
::::::بنابراین اگر می‌خواهیم آثار و [[لوازم انتظار]] [[فرج]] را [[وجدان]] کنیم، باید خود را در آن شرایط فرضی ببینیم تا لوازمش بیشتر برای ما ملموس گردد و آثار عملی آن را در خود بیابیم. مؤثرترین عامل در ایجاد این حالت، همان [[اعتقاد]] به این [[حقیقت]] است که امر [[فرج امام زمان]] {{ع}} در هر صبح و [[شام]]، بلکه در هر لحظه و هر ساعتی، امکان وقوع دارد و ما این مطلب را با استناد به بعضی از [[ادله]] آن، در حلقه گذشته اثبات نمودیم. هر چه [[ایمان]] شخص به آن [[حقیقت]] عمیق‌تر باشد، آثار ذکر شده به طور طبیعی [[ظهور]] و بروز بیشتری خواهد داشت. پس نتیجه عملی بحث فعلی این است که برای رسیدن به آن لوازم مطلوب، باید از طریق ایجاد [[علت]] آن که همان [[اعتقاد]] پیش گفته است، سیر کنیم»<ref>[[سید محمد بنی‌هاشمی|بنی‌هاشمی، سید محمد]]، [[سلسله درس‌های مهدویت ج۱۱ (کتاب)|برکات انتظار]]، ص 19-21.</ref>.
::::::بنابراین اگر می‌خواهیم آثار و [[لوازم انتظار]] [[فرج]] را [[وجدان]] کنیم، باید خود را در آن شرایط فرضی ببینیم تا لوازمش بیشتر برای ما ملموس گردد و آثار عملی آن را در خود بیابیم. مؤثرترین عامل در ایجاد این حالت، همان [[اعتقاد]] به این [[حقیقت]] است که امر [[فرج امام زمان]] {{ع}} در هر صبح و [[شام]]، بلکه در هر لحظه و هر ساعتی، امکان وقوع دارد و ما این مطلب را با استناد به بعضی از [[ادله]] آن، در حلقه گذشته اثبات نمودیم. هر چه [[ایمان]] شخص به آن [[حقیقت]] عمیق‌تر باشد، آثار ذکر شده به طور طبیعی [[ظهور]] و بروز بیشتری خواهد داشت. پس نتیجه عملی بحث فعلی این است که برای رسیدن به آن لوازم مطلوب، باید از طریق ایجاد [[علت]] آن که همان [[اعتقاد]] پیش گفته است، سیر کنیم»<ref>[[سید محمد بنی‌هاشمی|بنی‌هاشمی، سید محمد]]، [[سلسله درس‌های مهدویت ج۱۱ (کتاب)|برکات انتظار]]، ص 19-21.</ref>.
۴۱۵٬۰۷۸

ویرایش