تفسیر ادبی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== +== پانویس ==)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | ||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[تفسیر ادبی در علوم قرآنی | <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[تفسیر ادبی در علوم قرآنی]]</div> | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
نسخهٔ ۲۵ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۱۹
اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
تفسیر ادبی یعنی تفسیر قرآن به کمک علوم ادبی مانند صرف، نحو، لغت و بلاغت.
تفسیر ادبی قرآن در حقیقت در دو حوزه فعالیت دارد:
- شناخت وضعیت ادبیات عرب در جامعه زمان نزول، جمع و تدوین قرآن؛
- دقت در معنای لفظی و لغوی مفردات آیات، و پس از آن، دقت در معنای استعمالی کلمات در قرآن و سپس استفاده از علوم ادبی برای فهم و بیان معانی آیات.
در حقیقت، تفسیر ادبی تفسیری عام و شامل تفسیر لغوی، بلاغی و بیانی است؛ ولی برخی مفسران تفسیر خود را به یکی از این سه وجه (لغت، بیان و بلاغت) اختصاص داده‌اند؛ برای مثال، کتاب مفردات الفاظ القرآن (مفردات راغب) فقط به لغت، آن هم به شکلی خاص از آن اختصاص دارد. این روش تفسیری را باید از کهن‌ترین روشهای تفسیری قرآن دانست؛ زیرا از همان صدر اسلام برای بیان مقاصد آیات قرآن به لغات و اشعار عرب استناد می‌کردند.
مهم‌ترین مبنا و دلیل در تفسیر ادبی قرآن را می‌توان چنین ذکر کرد:
- قرآن به زبان قوم پیامبر(ص) نازل شده است.
- قرآن به زبان فصحای آنان فرو فرستاده شده است.
- زبان آنان اغلب شعر و صنایع ادبی بوده است و قوم آن حضرت خطابات قرآن را درمی‌یافتند[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ ایازی، محمد علی، المفسرون حیاتهم ومنهجهم، صفحه ۴۲؛ معرفت، محمد هادی، التفسیر والمفسرون فی ثوبه القشیب، جلد۲،صفحه ۴۸۰؛ نکونام، جعفر، روشهای تفسیری(جزوه درسی)، صفحه (۵۲-۹۰)
- ↑ فرهنگ نامه علوم قرآنی، ج۱، ص۱۷۵۴.