اط بن ابی‌اط: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-== پانویس == {{پانویس}} {{ +== پانویس == {{پانویس}} {{)) |
جز (جایگزینی متن - ':2.jpg' به ':IM009658.jpg') |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده: | # [[پرونده:IM009658.jpg|22px]] [[رمضان محمدی|محمدی، رمضان]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|'''مقاله «اط بن ابی‌اط»، دانشنامه سیره نبوی ج۲''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
نسخهٔ ۲۶ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۴۰
مقدمه
او از تیره سعد بن بکر[۱] از قبیله تمیم است[۲]. ابن حجر[۳] گوید: در جایی از کتاب طبری نام او أط بن سوید آمده است، شاید سوید نام ابی‌اُط باشد. سخن ابن حجر در حالی است که در تاریخ طبری، اشاره‌ای به اینکه سوید نام پدر أُط است، نشده بلکه ابن حجر با توجه به نوشته طبری، اُط و سوید [۴] را اُط بن سوید خوانده و سوید را پدر اَُط پنداشته است. اُط از جمله یاران خالد بن ولید در ایام خلافت ابوبکر بود[۵]، رودخانه‌ای نیز در عراق به نام أُط نامگذاری شده است. نامگذاری این رودخانه به نام أُط، زمانی بود که خالد بر ناحیه حیره پیروز شد و اُط را برای گرفتن خراج به ناحیه دو رقستان فرستاد. او در آنجا به کنار رودخانه‌ای فرود آمد و آن رودخانه به نام او مشهور گشت [۶].
علامه عسکری[۷] این داستان را از ساخته‌های سیف بن عمر تمیمی کذاب می‌داند و بر این باور است که طبری، افسانه اُط بن ابی‌اُط را با سندش از سیف بن عمر گرفته و برخی چون ابن حجر، ابن فتحون، یاقوت حموی و زبیدی آن را برنمایانده‌اند. یاقوت حموی و زبیدی نیز با توجه به روایات سیف، برای اُط شرح حال نوشته‌اند و از رودخانه‌ای به نام او یاد کرده‌اند؛ در حالی که چنین رودخانه‌ای وجود خارجی نداشته و ندارد[۸]. البته ابن حجر[۹] تصریح دارد که طبری داستان اُط بن ابی‌اُط را از سیف گرفته و در کتاب طبری[۱۰] نیز این مطلب آشکار است.[۱۱]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ و به قولی از سعدبن زید، ر.ک: زبیدی، ج۵، ص۱۰۳.
- ↑ طبری، ج۳، ص۳۶۹ و ۳۷۲؛ ابن حجر، ج۱، ص۳۴۹.
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۳۴۹.
- ↑ طبری، ج۳، ص۳۷۲.
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۳۴۹.
- ↑ یاقوت حموی، ج۵، ص۳۱۷.
- ↑ ابن سبأ، ج۱، ص۲۹۶.
- ↑ عسکری، یکصد و پنجاه صحابی ساختگی، ج۲، ص۱۸۳ و ۱۸۴.
- ↑ ابن حجر، ج۹، ص۳۴۹.
- ↑ طبری، ج۳، ص۳۷۲.
- ↑ محمدی، رمضان، مقاله «اط بن ابی‌اط»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۱۰۷.