آمرزش در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پیامبر اسلام]]، [[اسوه]] [[عفو]] و الگوی گذشت بود، به گونه‌ای که [[امام صادق]]{{ع}} در تبیین نمونه‌ای از این [[خصلت]] [[پسندیده]] می‌فرماید: «در [[جنگ ذات الرقاع]]، [[رسول خدا]]{{صل}} زیر درختی فرود آمد. در همین هنگام سیلی آمد و میان آن [[حضرت]] و یارانش که در طرف دیگر وادی [[منتظر]] بند آمدن سیل بودند، فاصله انداخت. مردی از [[مشرکان]] متوجه شد [[پیامبر]] تنهاست. پس به هم‌رزمان خود گفت: من محمد{{صل}} را می‌کشم. او نزدیک پیامبر آمد و به روی ایشان [[شمشیر]] کشید. آنگاه گفت: ای محمد! کیست که تو را از دست من [[نجات]] دهد؟ پیامبر فرمود: آنکه [[پروردگار]] من و توست. در این هنگام، [[جبرئیل]] آن مرد را از اسبش پرت کرد و او به پشت روی [[زمین]] افتاد. رسول خدا{{صل}} برخاست و فرمود: ای غورث! کیست که تو را از دست من نجات دهد؟ عرض کرد: [[بخشندگی]] و آقایی تو ای محمد. پیامبر او را رها کرد. مرد از جا برخاست، در حالی که می‌گفت: به [[خدا]] [[سوگند]] که تو از من بهتر و آقاتری»<ref>محمد محمدی ری‌شهری، میزان الحکمه، ترجمه: حمیدرضا شیخی، ج۱۳، ص۶۱۹۹، ح۱۹۹۶۸.</ref>.

آراسته شدن به صفت [[عفو]] و [[بخشش]]، به نوعی خداگونگی است؛ چراکه [[رسول]] [[رحمت]] فرمود: {{متن حدیث|إِنَّ اللّهَ عَفُوٌّ يُحِبُّ العَفْوَ}}؛ «خداوند، بسیار با گذشت است و گذشت را [[دوست]] دارد»<ref>میزان الحکمه، ج۸، ص۳۸۳۲.</ref>. از نگاهی دیگر، گذشت را مایه افزایش عمر نیز دانسته و فرموده است: {{متن حدیث|مَنْ كَثُرَ عَفْوُهُ مُدَّ فِي عُمُرِهِ}}؛ «هرکه پرگذشت باشد، عمرش دراز می‌شود»<ref>میزان الحکمه، ج۸، ص۳۸۳۴.</ref>.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[رسول مهربانی (کتاب)|رسول مهربانی]] ص ۷۳.</ref>.