عیینة بن حصن فزاری: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==)) |
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>') |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | ||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[عیینة بن حصن فزاری در تاریخ اسلامی]] - [[عیینة بن حصن فزاری در رجال و تراجم]]</div> | <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[عیینة بن حصن فزاری در تاریخ اسلامی]] - [[عیینة بن حصن فزاری در رجال و تراجم]]</div> | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
نسخهٔ ۲۱ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۹:۱۰
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
اسم او حذیفه و کنیه‌اش ابو مالک بود و به دلیل بر آمده بودن چشمانش، عیینه لقب گرفت [۱]. وی رئیس قبیله غطفان و از مسلمانان مؤلفة قلوبهم بود[۲]. در جنگ احزاب به عنوان یکی از فرماندهان سپاه دشمن حضور داشت[۳] و قبل از فتح مکه اسلام آورد و در جنگ‌های فتح، حنین و طائف حضور داشت و پیامبر(ص) وی را به عنوان فرمانده سریه، به سوی بنی تمیم فرستاد. سپس عیینه در زمان ابوبکر، مرتد شد و به طلیحه اسدی پیوست و با او بیعت کرد اما پس از اسیر شدن به دست خالد بن ولید، دوباره اسلام آورد و ابوبکر او را آزاد کرد[۴].[۵]
عیینه در جنگ احزاب
قرارداد پیامبر(ص) با عیینه
عیینه و غارت شتران پیامبر(ص)
عیینه و یاری یهودیان خیبر
عیینه در جمع نمایندگان عرب
عیینه در فتح مکه
عیینه در غزوه طائف
عیینه در جنگ حنین (هوازن)
سریۀ عیینه
ارتداد عیینه پس از پیامبر(ص)
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ الاصابه، ابن حجر، ج۴، ص۶۳۹.
- ↑ الاستیعاب، ابن عبدالبر، ج۳، ص۱۲۴۹؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۴، ص۳۱.
- ↑ المغازی، واقدی، ج۲، ص۴۴۳؛ الارشاد، شیخ مفید، ج۱، ص۹۵.
- ↑ الاصابه، ابن حجر، ج۴، ص۶۳۹.
- ↑ علی‌زاده، فرهاد، مقاله «عیینة بن حصن فزاری»، دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم، ج۶، ص۴۴۴.