مؤلفه‌های شناخت امام مهدی چیست؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۸ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۷:۱۱
، ۸ فوریهٔ ۲۰۲۲جایگزینی متن - '؛ ::::::' به '؛ '
جز (جایگزینی متن - '؟ ::::::' به '؟ ') |
جز (جایگزینی متن - '؛ ::::::' به '؛ ') |
||
| خط ۲۰۴: | خط ۲۰۴: | ||
«مراد از [[حق امام]] [[معصوم]]{{ع}}، همان [[مقام امامت]] است و «[[معرفت]] به حق امام» عبارت است از اینکه آنها را [[جانشینان پیامبر]] اکرم{{صل}} و [[نَفْس]] واحد [[پیامبر]] دانسته (همان‌گونه که [[آیه مباهله]]، [[نفْس]] پیامبر{{صل}} و [[علی]]{{ع}} را یکی دانسته است) بر خود [[اطاعت]] و [[پیروی]] از آنها را در تمام امور [[دنیایی]] و [[آخرتی]] لازم و [[واجب]] بدانیم و به [[یقین]] بدانیم که آنها با [[حق]] هستند و حق با آنها است. {{متن حدیث|قَالَ عَلِيٌّ{{ع}}: وَيْلٌ لِمَنْ جَهِلَ مَعْرِفَتِي وَ لَمْ يَعْرِفْ حَقِّي أَلَا إِنَّ حَقِّي هُوَ حَقُّ اللَّهِ أَلَا إِنَّ حَقَّ اللَّهِ هُوَ حَقِّي}}<ref>بحارالانوار، ج۳۸، ص۲۹.</ref>؛ [[امام علی]]{{ع}} فرمود: وای بر کسی که به [[شناخت]] من [[نادان]] باشد و حق من را نشناسد. [[آگاه]] باشید همانا حق من همان [[حق خداوند]] است و آگاه باشید همانا حق خداوند همان حق من است. معرفت به حق امام در آن است که بدانیم هیچ عملی مقبول نیست، مگر به قبول [[ولایت]] و معرفتِ آنها. {{متن حدیث|قَالَ الصَّادِقُ{{ع}}: نَحْنُ وَ اللَّهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى الَّتِي لَا يَقْبَلُ اللَّهُ مِنَ الْعِبَادِ عَمَلًا إِلَّا بِمَعْرِفَتِنَا}}<ref>مناقب ابن شهر آشوب، ج۲، ص۲۶۱.</ref>؛ [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: به [[خدا]] [[سوگند]] ما [[اسماء]] حسنای [[الهی]] هستیم که هیچ عملی از [[بندگان]] پذیرفته نیست، مگر به شناخت و معرفت ما [[معرفت به امام]] بر همگان لازم و واجب است. به گونه‌ای که اگر کسی [[امام]] خویش را نشناسد و به او معرفت نیافته باشد، همانند [[مردمان]] [[جاهلیت]] است. {{متن حدیث|قَالَ حَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ{{ع}}: مَنْ مَاتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً}}<ref>کفایة الاثر، ص۲۹۶.</ref>؛ [[امام حسن]]{{ع}} فرمودند: هر کس بمیرد و [[امام عصر]] و [[زمان]] خویش را نشناخته باشد، به [[مرگ]] [[دوران جاهلیت]] مرده است. باید دانست که هیچ کس در عدم [[شناخت امام]]، معذور نیست. {{متن حدیث|قَالَ الصَّادِقُ{{ع}}: نَحْنُ قَوْمٌ قَدْ فَرَضَ اللَّهُ طَاعَتَنَا وَ إِنَّكُمْ لَتَأْتَمُّونَ بِمَنْ لَا يُعْذَرُ النَّاسُ بِجَهَالَتِهِ}}<ref>بحارالانوار، ج۹۶، ص۲۱۱.</ref>؛ | «مراد از [[حق امام]] [[معصوم]]{{ع}}، همان [[مقام امامت]] است و «[[معرفت]] به حق امام» عبارت است از اینکه آنها را [[جانشینان پیامبر]] اکرم{{صل}} و [[نَفْس]] واحد [[پیامبر]] دانسته (همان‌گونه که [[آیه مباهله]]، [[نفْس]] پیامبر{{صل}} و [[علی]]{{ع}} را یکی دانسته است) بر خود [[اطاعت]] و [[پیروی]] از آنها را در تمام امور [[دنیایی]] و [[آخرتی]] لازم و [[واجب]] بدانیم و به [[یقین]] بدانیم که آنها با [[حق]] هستند و حق با آنها است. {{متن حدیث|قَالَ عَلِيٌّ{{ع}}: وَيْلٌ لِمَنْ جَهِلَ مَعْرِفَتِي وَ لَمْ يَعْرِفْ حَقِّي أَلَا إِنَّ حَقِّي هُوَ حَقُّ اللَّهِ أَلَا إِنَّ حَقَّ اللَّهِ هُوَ حَقِّي}}<ref>بحارالانوار، ج۳۸، ص۲۹.</ref>؛ [[امام علی]]{{ع}} فرمود: وای بر کسی که به [[شناخت]] من [[نادان]] باشد و حق من را نشناسد. [[آگاه]] باشید همانا حق من همان [[حق خداوند]] است و آگاه باشید همانا حق خداوند همان حق من است. معرفت به حق امام در آن است که بدانیم هیچ عملی مقبول نیست، مگر به قبول [[ولایت]] و معرفتِ آنها. {{متن حدیث|قَالَ الصَّادِقُ{{ع}}: نَحْنُ وَ اللَّهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى الَّتِي لَا يَقْبَلُ اللَّهُ مِنَ الْعِبَادِ عَمَلًا إِلَّا بِمَعْرِفَتِنَا}}<ref>مناقب ابن شهر آشوب، ج۲، ص۲۶۱.</ref>؛ [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: به [[خدا]] [[سوگند]] ما [[اسماء]] حسنای [[الهی]] هستیم که هیچ عملی از [[بندگان]] پذیرفته نیست، مگر به شناخت و معرفت ما [[معرفت به امام]] بر همگان لازم و واجب است. به گونه‌ای که اگر کسی [[امام]] خویش را نشناسد و به او معرفت نیافته باشد، همانند [[مردمان]] [[جاهلیت]] است. {{متن حدیث|قَالَ حَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ{{ع}}: مَنْ مَاتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً}}<ref>کفایة الاثر، ص۲۹۶.</ref>؛ [[امام حسن]]{{ع}} فرمودند: هر کس بمیرد و [[امام عصر]] و [[زمان]] خویش را نشناخته باشد، به [[مرگ]] [[دوران جاهلیت]] مرده است. باید دانست که هیچ کس در عدم [[شناخت امام]]، معذور نیست. {{متن حدیث|قَالَ الصَّادِقُ{{ع}}: نَحْنُ قَوْمٌ قَدْ فَرَضَ اللَّهُ طَاعَتَنَا وَ إِنَّكُمْ لَتَأْتَمُّونَ بِمَنْ لَا يُعْذَرُ النَّاسُ بِجَهَالَتِهِ}}<ref>بحارالانوار، ج۹۶، ص۲۱۱.</ref>؛ | ||
امام صادق{{ع}} فرمودند: ماییم آن گروهی که [[خداوند]] اطاعت از ما را واجب و لازم گرداند. شما به کسی [[اقتدا]] میکنید که [[مردم]] در نشناختن او معذور نیستند.علاوه بر [[شناخت امام]]، باید [[حقوق]] آنان نیز شناخته شده، آن حق‌ها پاس گذارده شود. {{متن حدیث|قَالَ عَلِيٌّ{{ع}}: أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّ لِي عَلَيْكُمْ حَقّاً وَ لَكُمْ عَلَيَّ حَقٌّ... وَ أَمَّا حَقِّي عَلَيْكُمْ فَالْوَفَاءُ بِالْبَيْعَةِ وَ النَّصِيحَةُ فِي الْمَشْهَدِ وَ الْمَغِيبِ وَ الْإِجَابَةُ حِينَ أَدْعُوكُمْ وَ الطَّاعَةُ حِينَ آمُرُكُم}}<ref>نهج البلاغه، خطبه ۳۴.</ref>؛ [[امام علی]]{{ع}} فرمودند: ای مردم مرا بر شما حقی است و شما نیز بر من حقی دارید... و امّا [[حق]] من بر شما این است که به [[بیعت]] با من [[وفادار]] باشید و در آشکار و [[نهان]] برایم [[خیرخواهی]] کنید. هرگاه شما را فرا خواندم [[اجابت]] نمایید و [[فرمان]] دادم [[اطاعت]] کنید. لازمۀ قرار گرفتن در زمرۀ عارفین به [[مقام]] [[ائمه]]{{عم}} و به حقوق آنها، آن است که به [[مقام امامت]] و [[ولایت]] [[معرفت]] یافته و به آن [[اقرار]] نماییم و در برابر [[دستورات]] آنها [[مطیع]] گردیم و [[محبت]] و [[مودت]] آنها را در [[دل]] [[روز]] افزون نماییم و با هر وسیله‌ای به [[یاری]] آنها شتابیم و با [[خودسازی]]، برای [[قیام]] در رکاب آنها آماده شویم و از [[دشمنان]] آنان [[بیزاری]] جسته با [[دوستان]] آنها با [[انصاف]] و [[مهربانی]] برخورد نماییم. {{متن حدیث|وَ فِي زُمْرَةِ الْمَرْحُومِينَ بِشَفَاعَتِهِمْ}} منظور از این فراز این است که از [[شفاعت]] [[امامان معصوم]]{{عم}} [[محروم]] نباشیم و مانند [[مشرکان]] و [[اهل]] [[شک]] و [[گناهان کبیره]] نباشیم تا شفاعت ایشان نصیب ما نگردد. {{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}: الشَّفَاعَةُ لَا تَكُونُ لِأَهْلِ الشَّكِّ وَ الشِّرْكِ وَ لَا لِأَهْلِ الْكُفْرِ وَ الْجُحُودِ بَلْ يَكُونُ لِلْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَهْلِ التَّوْحِيدِ}}<ref>بحارالانوار، ج۸، ص۵۸.</ref>؛ [[پیامبر خدا]]{{صل}} فرمودند: نه شکّاکان و مشرکان شفاعت شوند و نه [[کافران]] و [[منکران]]. بلکه شفاعت مخصوص [[مؤمنان]] یکتاپرست است»<ref>[[سجادی، سید احمد|سید احمد سجادی]]، [[ پرچم‌داران هدایت (کتاب)|پرچم‌داران هدایت]]، ص296، 297، 462، 463، 464.</ref>. | |||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||