بهیر انصاری حارثی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «ٴ{{امامت}} <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | |||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | ||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[بهیر انصاری حارثی در تاریخ اسلامی]]</div> | <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[بهیر انصاری حارثی در تاریخ اسلامی]]</div> | ||
نسخهٔ ۱۰ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۵۳
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
وی از تیره بنی‌نَابی بن مُجدِعَة بن حارثه است[۱]. کنیه وی ابو الهیثم[۲] و نام پدرش نیز هیثم است[۳]. ابن اسحاق نام او را نهیر دانسته و بیشتر تراجم نگاران[۴]، بهیر و نهیر را بدون ترجیح آورده‌اند و تنها ابن اثیر نام او را بهیز دانسته‌اند. ابن ابی حاتم[۵] گوید: معروف در نام وی بهیر است. بنابراین، باید بهیر به بهیز و نهیر تصحیف شده باشد. او از حاضران در بیعت عقبه بود[۶] و عروه[۷] و ابن عبدالبر[۸] افزون بر شرکت او در بیعت عقبه وی را از شرکت کنندگان در اُحد نیز شمرده‌اند.[۹].[۱۰]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ابن هشام، ج۲، ص۹۹.
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۴۶۰.
- ↑ ابن هشام، ج۲، ص۹۹؛ ابن عبد البر، ج۱، ص۲۶۵؛ ابن اثیر، ج۱، ص۴۲۲؛ ابونعیم، ج۱، ص۴۴۴.
- ↑ ابن عبدالبر، ج۴، ص۹۴؛ ابن اثیر، ج۱، ص۳۴۳؛ ذهبی، ج۲، ص۱۱۴؛ ابن حجر، ج۶، ص۳۷۵.
- ↑ ابن ابی حاتم، ج۲، ص۴۳۶.
- ↑ ابن هشام، ج۲، ص۹۹.
- ↑ به نقل ابن حجر، ج۱، ص۴۶۰.
- ↑ ابن عبدالبر، ج۱، ص۲۶۵.
- ↑ مأخذ: ابن ابی حاتم / الجرح و التعدیل + ابن اثیر / اسد الغابه + ابن حجر / الاصابه + ابن عبدالبر / الاستیعاب + ابن هشام / السیرة النبویه + ابونعیم / معرفة الصحابه + ذهبی / تجرید اسماء الصحابه.
- ↑ محمدی، رمضان، مقاله «بهز قشیری»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۲۷۶.