<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[شافعی]]''' است. </div>
== [[احکام القرآن]] ==
کتابی با این نام در ۲۰۰ صفحه به چاپ رسیده و [[تفسیر]] جمله‌ها و آیاتی از ۳۷ [[سوره]] [[قرآن]] را دربر دارد<ref>نام آن ۳۷ سوره را در فهرست این تفسیر بنگرید (مجدی، تفسیر الامام الشافعی، ص۱۹۹-۲۰۰).</ref>. گردآورندۀ این کتاب [[مجدی بن منصور بن سید شوری]] است و آن‌گونه که خود در مقدمۀ این کتاب نوشته است، آیاتی را که در کتاب‌های «الرسالة» و «الامّ» [[شافعی]] و [[احکام]] القرآن جمع [[بیهقی]]، تفسیر و تبیین شده است، را به ترتیب سور و [[آیات قرآن]] در این تفسیر گرد آورده است<ref>ر.ک: مجدی، تفسیر الامام الشافعی، ص۳.</ref>؛ اما با نگاه به آدرس‌هایی که در پایین صفحات این تفسیر ذکر شده، به نظر می‌رسد بیشتر آثار این کتاب از احکام القرآن می‌باشد و از دو کتاب دیگر به‌خصوص الامّ آثار کمتری نقل شده است؛ برای نمونه، در [[سوره بقره]] از احکام القرآن حدود ۳۵ مورد و از رسالة حدود ۱۶ مورد نقل شده و از الامّ هیچ موردی نقل نشده است. این تفسیر با جمله‌ای از آیۀ ۲۰ سورۀ بقره {{متن قرآن|يَكَادُ الْبَرْقُ يَخْطَفُ أَبْصَارَهُمْ}}<ref>«نزدیک است آن برق، بینایی‌هاشان را برباید» سوره بقره، آیه ۲۰.</ref> آغاز و با جمله‌ای از [[آیه]] ۴ [[سوره شرح]] {{متن قرآن|وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ}}<ref>«و آوازه‌ات را بلند گرداندیم،» سوره انشراح، آیه ۴.</ref> ختم شده است<ref>ر.ک: مجدی، تفسیر الامام الشافعی، ص۹ و ۱۹۸.</ref>. گرچه در تفسیر برخی جمله‌ها به نقل روایتی از [[رسول خدا]]{{صل}} اکتفا شده <ref>برای نمونه ر.ک: مجدی، تفسیر الامام الشافعی، ص۱۹۶، ذیل آیه ۳، سوره بروج.</ref>، ولی در بیشتر موارد دیدگاه شافعی در بیان معنای [[آیات]] بیان شده است؛ گاهی با تفصیل و [[استدلال]]<ref>برای نمونه ر.ک: مجدی، تفسیر الامام الشافعی، ص۱۸-۲۵، تفسیر آیات ۱۷۸ و ۱۸۳، سوره بقره.</ref> و گاهی ساده و مختصر<ref>برای نمونه ر.ک: مجدی، تفسیر الامام الشافعی، ص۱۶، تفسیر آیات ۱۴۴، ۱۵۵ و ۱۵۸ سوره بقره.</ref>، گاهی با استناد به آیات دیگر قرآن<ref>برای نمونه ر.ک: مجدی، تفسیر الامام الشافعی، ص۹، ۱۰، ۱۳، ۱۵ و ۱۷ تفسیر آیات ۲۴، ۷۹، ۱۱۵، ۱۴۳ و ۱۶۴ سوره بقره.</ref> و گاهی با استناد به روایتی از [[پیامبر]]<ref>برای نمونه ر.ک: مجدی، تفسیر الامام الشافعی، ص۱۴، آیه ۱۲۹، سوره بقره.</ref> یا [[امام علی]]{{ع}}<ref>برای نمونه ر.ک: مجدی، تفسیر الامام الشافعی، ص۱۹۱، تفسیر آیه ۱ سوره ممتحنه.</ref> و گاهی نیز با استناد به سخنی از [[صحابه]]<ref>ر.ک: مجدی، تفسیر الامام الشافعی، ص۱۷۶، تفسیر آیه ۲۵ سوره احزاب.</ref> و [[تابعین]]<ref>ر.ک: مجدی، تفسیر الامام الشافعی، ص۹، تفسیر آیه ۲۰ سورۀ بقره، و ص۱۵، تفسیر آیه ۱۴۲ سوره بقره.</ref> و گاهی بدون استناد به چیزی<ref>ر.ک: مجدی، تفسیر الامام الشافعی، ص۹۶، تفسیر آیۀ ۲ سوره مائده و ص۱۷۵، تفسیر آیه ۲۷ سوره روم.</ref>.
براین اساس می‌توان این [[تفسیر]] را [[اجتهادی]] [[قرآن]] به قرآن و [[روایت]] نامید.
این تفسیر از جهت سند مانند تفسیر مالک بن انس بوده و [[سند معتبر]] و قابل [[اعتماد]] در آن اندک است، بلکه برای [[شیعه]] [[صحت]] هیچ یک از [[روایات]] آن قابل [[اثبات]] نیست، ولی در موارد بسیاری معنای [[آیات]] با تفصیل و [[استدلال]] بیان شده است و از این جهت، فایدۀ این تفسیر بیش از فایدۀ تفسیر مالک است و افزون بر سهولت دستیابی به آرای [[تفسیری]] [[شافعی]]، گاهی ممکن است توضیح و استدلالی که در بیان معنای آیات، به‌ویژه آیات [[احکام]]، آمده، روشنگر و قابل استفاده باشد.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۳۳۸-۳۳۹.</ref>
