اسحاق بن موسی عباسی: تفاوت میان نسخه‌ها

<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[اسحاق بن موسی عباسی در حدیث]] - [[اسحاق بن موسی عباسی در تاریخ اسلامی]] - [[اسحاق بن موسی عباسی  در معارف و سیره رضوی]]</div>

[[اسحاق بن موسی]] از شخصیت‌های [[سیاسی]] و مطرح در این دوره بود. گفته‌اند وی در مجلس ولا یتعهدی [[امام رضا]]{{ع}} که به [[سال ۲۰۱ق]] توسط [[مأمون]] در [[خراسان]] تشکیل یافت<ref>تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۴۴۸؛ تاریخ الطبری، ج۷، ص۱۳۹؛ مروج الذهب، ج۳، ص۴۴۱.</ref>، حضور داشت و در سمت راست بزرگانی که ایستاده بودند، کنار [[عبدالله بن حسن بن عبدالله بن عباس بن علی بن ابی‌طالب]] ایستاد و در ادامه دیگر [[عباسیان]] و طالبان به صف ایستادند. بعد از اتمام جلسه برخی از [[رجال]] دولتی مقداری [[پول]] به طالبیان حاضر دادند که اسحاق نیز یکی از آن دولتیان بود که بر اساس گزارشی، شصت هزار [[دینار]] به هر یک از آنها داد<ref>شرح الأخبار، ج۳، ص۳۴۱- ۳۴۲.</ref>، گرچه این مقدار اندکی گزاف می‌نماید.

اسحاق در همان سالی که امام رضا{{ع}} به ولایتعهدی رسید، از طرف مأمون به عنوان [[امیرالحاج]] با [[مردم]] [[حج]] گزارد<ref>أخبار مکة، ازرقی، ج۱، ص۲۲۶؛ المحبر، ص۴۰؛ مروج الذهب، ج۴، ص۳۰۹؛ المنتظم، ج۱۰، ص۱۰۰.</ref> و در خطبه‌ای او را به [[خلافت]] و [[علی بن موسی]]{{ع}} را به ولایتعهدی [[دعا]] کرد. حمدویه پسر [[علی بن عیسی بن ماهان]] به [[اعتراض]] و [[تندی]] برخاست. اسحاق پس از دیدن این واکنش، [[لباس]] رسمی را که در آن [[زمان]] به رنگ سیاه بود، درخواست کرد و چون نیافت، [[پرچم]] سیاهی به دور خود پیچید و گفت: به آنچه امر شده‌ام عمل کردم، در حالی که غیر از مأمون و [[فضل بن سهل احدی]] را نمی‌شناسم. سپس از [[منبر]] پایین آمد<ref>عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص۱۵۵؛ بحار الأنوار، ج۴۹، ص۲۳۷.</ref>. از این سخن البته چنین بر می‌آید که وی جز [[خلیفه]] و [[وزیر]] او، کس دیگری را در عرصه [[حاکمیت]] به رسمیت نمی‌شناخته است و طبعاً نمی‌توان میان او و [[امام]] نسبتی قائل شد. اما در عین حال، برای سخن وی محمل دیگری می‌توان یافت، به این معنا که وی چون با [[خشم]] و [[حمله]] حمدویه مواجه شد که یکی از سران دستگاه [[مأمون]] و از نیروهای [[حسن بن سهل]] بود<ref>تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۴۴۸؛ تاریخ الطبری، ج۷، ص۱۲۸؛ الکامل فی التاریخ، ج۶، ص۳۱۴.</ref>، چاره‌ای جز اعلام [[وفاداری]] خود ندید. وی با این ادعا، حمدویه را که به سبب دوری از مرکز [[خلافت]] از آنچه پیش آمده بود اطلاع نداشت، آسوه خاطر ساخت که آنچه می‌گوید نظر شخصی نیست، بلکه به [[حکم]] [[تبعیت]] از مأمون و [[فضل بن سهل]] است.