سلمان فارسی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

سلمان می‌گوید: من فرزند یکی از [[رجال]] برجسته [[فارس]] بودم، پدرم به اندازه‌ای به من علاقه داشت که مانند دختر مرا در [[خانه]] نگه داشته و از من [[مراقبت]] می‌کرد، به همین [[دلیل]] از جایی خبر نداشتم؛ تا روزی که پدرم مشغول ساختن عمارتی بود و [[فرصت]] رسیدگی به مزرعه خود را نداشت، به من [[فرمان]] داد تا به ده و مزرعه رفته و کارهای لازم را به کشاورزان [[دستور]] دهم: در [[راه]] به کلیسای [[مسیحیان]] برخوردم، آنان را در حال [[نماز]] دیدم، از وضعشان خوشم آمد، پس پرسیدم: اینان چه می‌کنند؟ گفتند: اینان [[مسیحی]] هستند و مشغول انجام [[فریضه الهی]] هستند، با ایشان مشغول [[عبادت]] شدم زیرا [[دین]] آنها را [[برتر]] از دین خود یافتم، آن [[روز]] را تا [[شب]] نزد ایشان ماندم و از ایشان پرسیدم ریشه این دین کجاست؟ گفتند: در [[شام]] است. شبانگاه نزد [[پدر]] برگشتم، پدرم پرسید: فرزندم کجا بودی که همه جا در پی تو گشتیم ولی تو را نیافتیم؟ گفتم: در [[کلیسا]] به سر بردم و دین [[مردم]] کلیسا را بهتر از دین خود یافتم، پدرم گفت: چنین نیست بلکه دین تو و پدرانت بهتر از [[مسیحیت]] است، من استنکاف نمودم، تا [[عاقبت]] صحبت ما از حد حرف گذشت و مرا [[تهدید]] نموده و بند بر پایم نهاد.

از آنجا به موصل کوچ کردم و آن مرد را یافتم، به او گفتم فلان [[عابد]] مرا به شما معرفی کرده است، آن مرد پذیرفت و اجازه داد نزد او بمانم، او را هم مانند پیشین مردی عابد و [[پرهیزکار]] تشخیص دادم و تا آخر عمرش با او مأنوس بودم، در آخرین لحظات زندگی‌اش گفتم: مرا به که می‌سپاری؟ پاسخ داد کسی که با ما هم [[عقیده]] باشد سراغ ندارم، جز یک نفر که در عموریه است، اگر می‌خواهی نزد او برو و [[رفاقت]] او را اختیار کن. به عموریه رفتم، آن مرد عابد و کشیش را یافتم، داستان خود را با او در میان نهادم و مقصودم را برایش شرح دادم، او نیز مرا پذیرفت و در مقابل خدمتی که انجام می‌دادم [[حقوقی]] برایم [[تعیین]] کرد. سال‌های متمادی با او به سر بردم و در این مدت چند رأس گاو و گوسفند از [[حقوق]] خود پس‌انداز نمودم. هنگامی که مرگش فرا رسید گفتم: پس از شما [[تکلیف]] من چیست، به کجا [[روم]] و با که [[انس]] گیرم؟ آن عالم [[پارسا]] گفت: امروز کسی را نمی‌شناسم که عقیده [[درستی]] داشته باشد، ولی به زودی [[پیامبری]] به [[دین ابراهیم]] [[مبعوث]] می‌گردد و به سرزمینی که محصولش خرماست [[هجرت]] می‌کند. او را علامت و نشانه‌های بی‌شماری است، از جمله در میان دو کتف او مهر [[نبوت]] است، [[هدیه]] را می‌پذیرد و [[صدقه]] را قبول نمی‌کند؛ اگر توانستی خود را به او برسان.