ابن همام اسکافی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '== پانویس == {{پانویس}} {{امام مهدی}}' به '== پانویس == {{پانویس}} ')
جز (جایگزینی متن - '== پرسش‌های وابسته == == منابع ==' به '== منابع ==')
خط ۶: خط ۶:
==مقدمه==
==مقدمه==
[[ابو على محمد بن همام اسکافى]] معروف به [[ابن همام]] و [[ابو على بن همام]]، از مشاهير علماى [[شيعه]] است. اجدادش ايرانى و پيرو آيين زرتشت بودند. وى در [[غيبت صغرى]] مى‌زيست، اما در زمره علمايى است که مستقيماً از امام {{ع}} روايت نکرده‌اند. همه رجال‌نويسان شيعه، وى را ثقه مى‌دانند. [[جعفر بن محمد بن قولويه]]، [[محمد بن ابراهيم نعمانى]]، [[ابو غالب زرارى]]، [[شيخ صدوق]] و [[تلعکبرى]] شاگردان وى بودند و از او روايت کرده‌اند<ref>معارف و معاريف، ج ۲، ص ۱۷۸</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۰۱.</ref>.
[[ابو على محمد بن همام اسکافى]] معروف به [[ابن همام]] و [[ابو على بن همام]]، از مشاهير علماى [[شيعه]] است. اجدادش ايرانى و پيرو آيين زرتشت بودند. وى در [[غيبت صغرى]] مى‌زيست، اما در زمره علمايى است که مستقيماً از امام {{ع}} روايت نکرده‌اند. همه رجال‌نويسان شيعه، وى را ثقه مى‌دانند. [[جعفر بن محمد بن قولويه]]، [[محمد بن ابراهيم نعمانى]]، [[ابو غالب زرارى]]، [[شيخ صدوق]] و [[تلعکبرى]] شاگردان وى بودند و از او روايت کرده‌اند<ref>معارف و معاريف، ج ۲، ص ۱۷۸</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۰۱.</ref>.
== پرسش‌های وابسته ==


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۳۱ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۲۸

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

ابو على محمد بن همام اسکافى معروف به ابن همام و ابو على بن همام، از مشاهير علماى شيعه است. اجدادش ايرانى و پيرو آيين زرتشت بودند. وى در غيبت صغرى مى‌زيست، اما در زمره علمايى است که مستقيماً از امام (ع) روايت نکرده‌اند. همه رجال‌نويسان شيعه، وى را ثقه مى‌دانند. جعفر بن محمد بن قولويه، محمد بن ابراهيم نعمانى، ابو غالب زرارى، شيخ صدوق و تلعکبرى شاگردان وى بودند و از او روايت کرده‌اند[۱][۲].

منابع

پانویس

  1. معارف و معاريف، ج ۲، ص ۱۷۸
  2. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۰۱.