سعد بن سعد اشعری قمی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>')
خط ۴: خط ۴:


==مقدمه==
==مقدمه==
[[سعد بن سعد بن الأحوص بن سعد بن مالک اشعری قمی]]، از [[خاندان]] اشعری است که خدمات شایانی در [[ترویج]] [[مذهب]] [[ناب]] [[شیعه]] انجام داده‌اند و ده‌ها [[فقیه]] و [[محدّث]] و [[متکلم]] در دامان خویش پرورده‌اند. تاریخ‌نگارانی که شرح‌حال سعد را نوشته‌اند، از او به [[نیکی]] یاد کرده و وی را مورد [[ستایش]] قرار داده‌اند.
[[سعد بن سعد بن الأحوص بن سعد بن مالک اشعری قمی]]، از [[خاندان اشعری]] است که خدمات شایانی در [[ترویج]] [[مذهب شیعه]] انجام داده‌اند و ده‌ها [[فقیه]] و [[محدّث]] و [[متکلم]] در دامان خویش پرورده‌اند. تاریخ‌نگارانی که شرح‌حال سعد را نوشته‌اند، از او به [[نیکی]] یاد کرده و وی را مورد [[ستایش]] قرار داده‌اند.


سعد دارای تألیفات بوده و تمام [[تاریخ‌نویسان]] ایشان را مورد [[اطمینان]] دانسته‌اند<ref>رجال نجاشی، ص۱۲۷؛ الفهرست طوسی، ص۷۶.</ref>.
سعد دارای تألیفات بوده و تمام [[تاریخ‌نویسان]] ایشان را مورد [[اطمینان]] دانسته‌اند<ref>رجال نجاشی، ص۱۲۷؛ الفهرست طوسی، ص۷۶.</ref>.
سعد بن سعد از [[یاران]] و [[راویان حدیث]] از دو [[امام همام]]، [[امام علی بن موسی الرضا]]{{ع}} و [[امام جواد]]{{ع}} می‌باشد که [[علی بن احمد بن احمد بن طاهر]] از او [[روایت]] می‌کند<ref>معجم رجال الحدیث، ج۸، ص۵۹.</ref>.
سعد بن سعد از [[یاران]] و [[راویان حدیث]] از دو [[امام همام]]، [[امام علی بن موسی الرضا]]{{ع}} و [[امام جواد]]{{ع}} می‌باشد که [[علی بن احمد بن احمد بن طاهر]] از او [[روایت]] می‌کند<ref>معجم رجال الحدیث، ج۸، ص۵۹.</ref>.


[[شخصیت]] [[فقهی]] سعد چنان بود که امام جواد{{ع}} از ایشان به نیکی یاد می‌کردند و در [[حق]] وی [[دعا]] می‌نمودند<ref>رجال کشی، ج۲، ص۷۹۲.</ref>. سعد برای [[شناخت]] [[مکتب]] و [[اخبار]] [[اهل بیت]] [[عصمت]]{{عم}} از [[شهر قم]] به [[مدینه]] و سپس به [[خراسان]] [[هجرت]] کرد. [[محل دفن]] سعد بن سعد اشعری معلوم نیست و نمی‌توان در این موضوع نظری [[قاطع]] داد شاید مثل بسیاری از خاندان اشعری، در جوار [[حرم]] [[حضرت]] معصومه{{س}} در [[شهر مقدس]] [[قم]] [[دفن]] شده باشد<ref>اصول کافی، ج۱، ص۳۳؛ بحارالانوار، ج۱۱، ص۶۶؛ ج۳، ص۲۴۰؛ بانک اطلاعات کتابخانه حضرت معصومه{{س}}؛ وسائل الشیعه، ج۴، ص۱۱۹.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۳۸۸.</ref>
[[شخصیت]] [[فقهی]] سعد چنان بود که امام جواد{{ع}} از ایشان به نیکی یاد می‌کردند و در [[حق]] وی [[دعا]] می‌نمودند<ref>رجال کشی، ج۲، ص۷۹۲.</ref>. سعد برای [[شناخت]] [[مکتب]] و [[اخبار]] [[اهل بیت]] [[عصمت]]{{عم}} از [[شهر قم]] به [[مدینه]] و سپس به [[خراسان]] [[هجرت]] کرد. [[محل دفن]] سعد بن سعد اشعری معلوم نیست و نمی‌توان در این موضوع نظری [[قاطع]] داد شاید مثل بسیاری از خاندان اشعری، در جوار [[حرم]] [[حضرت معصومه]]{{س}} در [[شهر مقدس قم]] [[دفن]] شده باشد<ref>اصول کافی، ج۱، ص۳۳؛ بحارالانوار، ج۱۱، ص۶۶؛ ج۳، ص۲۴۰؛ بانک اطلاعات کتابخانه حضرت معصومه{{س}}؛ وسائل الشیعه، ج۴، ص۱۱۹.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۳۸۸.</ref>


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==

نسخهٔ ‏۳۱ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۴۸

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

سعد بن سعد بن الأحوص بن سعد بن مالک اشعری قمی، از خاندان اشعری است که خدمات شایانی در ترویج مذهب شیعه انجام داده‌اند و ده‌ها فقیه و محدّث و متکلم در دامان خویش پرورده‌اند. تاریخ‌نگارانی که شرح‌حال سعد را نوشته‌اند، از او به نیکی یاد کرده و وی را مورد ستایش قرار داده‌اند.

سعد دارای تألیفات بوده و تمام تاریخ‌نویسان ایشان را مورد اطمینان دانسته‌اند[۱]. سعد بن سعد از یاران و راویان حدیث از دو امام همام، امام علی بن موسی الرضا(ع) و امام جواد(ع) می‌باشد که علی بن احمد بن احمد بن طاهر از او روایت می‌کند[۲].

شخصیت فقهی سعد چنان بود که امام جواد(ع) از ایشان به نیکی یاد می‌کردند و در حق وی دعا می‌نمودند[۳]. سعد برای شناخت مکتب و اخبار اهل بیت عصمت(ع) از شهر قم به مدینه و سپس به خراسان هجرت کرد. محل دفن سعد بن سعد اشعری معلوم نیست و نمی‌توان در این موضوع نظری قاطع داد شاید مثل بسیاری از خاندان اشعری، در جوار حرم حضرت معصومه(س) در شهر مقدس قم دفن شده باشد[۴].[۵]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. رجال نجاشی، ص۱۲۷؛ الفهرست طوسی، ص۷۶.
  2. معجم رجال الحدیث، ج۸، ص۵۹.
  3. رجال کشی، ج۲، ص۷۹۲.
  4. اصول کافی، ج۱، ص۳۳؛ بحارالانوار، ج۱۱، ص۶۶؛ ج۳، ص۲۴۰؛ بانک اطلاعات کتابخانه حضرت معصومه(س)؛ وسائل الشیعه، ج۴، ص۱۱۹.
  5. محمدی، حسین، رضانامه ص ۳۸۸.