شاهد در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

{{نبوت}}

==مقدمه==

*([[شهید]]): بمعنی [[شاهد]] است کٰاتِب {{متن قرآن|وَأَشْهِدُوا إِذَا تَبَايَعْتُمْ وَلَا يُضَارَّ كَاتِبٌ وَلَا شَهِيدٌ}}<ref>«ای مؤمنان! چون وامی تا سرآمدی معیّن میان شما برقرار شد، آن را به نوشته آورید و باید نویسنده‌ای میان شما دادگرانه بنویسد و هیچ نویسنده‌ای نباید از نوشتن به گونه‌ای که خداوند بدو آموخته است سر، باز زند پس باید بنویسد و آنکه وامدار است باید املا کند و از خ» سوره بقره، آیه ۲۸۲.</ref> و آنگاه که بخداوند سبحان اطلاق شود، به معنای حاضر، بیننده و [[حافظ]] است در کتاب نهایه و اقرب الموارد گوید:[[شهید]] آنست که هیچ چیز از علم‌اش [[غائب]] نیست. ولی ظاهرا عموم از خود کلمه مستفاد نیست و مفید عموم کلمه دیگر است مثل: {{متن قرآن|وَأَنْتَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ}}<ref>«به آنان چیزی نگفتم جز آنچه مرا بدان فرمان دادی که: «خداوند- پروردگار من و پروردگار خود- را بپرستید» و تا در میان ایشان به‌سر می‌بردم بر آنها گواه بودم و چون مرا (نزد خود) فرا بردی  تو خود مراقب آنان بودی و تو بر هر چیزی گواهی» سوره مائده، آیه ۱۱۷.</ref> {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ}}<ref>«خداوند میان کسانی که ایمان دارند و کسانی که یهودی‌اند و صابئان و مسیحیان و زرتشتیان و کسانی که شرک می‌ورزند در روز رستخیز داوری می‌کند،  بی‌گمان خداوند بر هر چیزی گواه است» سوره حج، آیه ۱۷.</ref> [[شهداء]]، بیست بار در [[قرآن]] آمده است. در [[قرآن مجید]] به [[پیامبر]] [[شاهد]] اطلاق شده {{متن قرآن|إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا}}<ref>«ای پیامبر! ما تو را گواه و نویدبخش و بیم‌دهنده فرستاده‌ایم» سوره احزاب، آیه ۴۵.</ref> بنابراین، در این مدخل از آیاتی که واژه [[شهید]] و [[شهادت]] آمده، استفاده شده و [[شاهد]] و [[شهید]] معنای واحد دارند، به معنی [[آگاه]] بر چیزی که اتفاق افتاده است. البته نوع [[آگاهی]]، گاهی مثل دیدن و شنیدن است و گاهی [[درک]] و دریافت [[عقلی]] و شهودی است و کلمه [[شهید]] به معنی اشراف و شدت نفود و [[قدرت]] تأثیر به کار رفته است و [[شهید]] یعنی [[الگو]]، سمبل.