خراج در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\[\[(.*)\]\](.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\>\n\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\>\n\n' به '{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = $2 | عنوان مدخل = $4 | مداخل مرتبط = $6 | پرسش مرتبط = }} ')
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == ==' به '==')
خط ۹: خط ۹:
==مقدمه==
==مقدمه==
[[خراج]] در لغت به معنای نفع یا درآمدی است که از [[ملک]] حاصل می‌شود<ref>ابن اثیر، النهایه، ج۲، ص۱۹، ماده خرج.</ref>، و گاهی به معنای [[مالیات]]، [[جزیه]] و اجرت نیز به کار رفته است<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج۲، ص۲۵۲، ماده خرج.</ref>. خراج در اصطلاح، به مالیاتی گفته می‌شود که از زمین‌های «[[مفتوحة العنوه]]» یا «[[اراضی]] صلحیه» و یا زمین‌های فیء گرفته می‌شد<ref>منتظری، حسین علی، دراسات فی ولایة الفقیه، ج۳، ص۴۸۸.</ref>.<ref>[[سید رضا حسینی|حسینی، سید رضا]]، [[بیت المال (مقاله)| مقاله «بیت المال»]]، [[دانشنامه امام علی ج۷ (کتاب)|دانشنامه امام علی]]، ج۷، ص ۴۰۲.</ref>
[[خراج]] در لغت به معنای نفع یا درآمدی است که از [[ملک]] حاصل می‌شود<ref>ابن اثیر، النهایه، ج۲، ص۱۹، ماده خرج.</ref>، و گاهی به معنای [[مالیات]]، [[جزیه]] و اجرت نیز به کار رفته است<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج۲، ص۲۵۲، ماده خرج.</ref>. خراج در اصطلاح، به مالیاتی گفته می‌شود که از زمین‌های «[[مفتوحة العنوه]]» یا «[[اراضی]] صلحیه» و یا زمین‌های فیء گرفته می‌شد<ref>منتظری، حسین علی، دراسات فی ولایة الفقیه، ج۳، ص۴۸۸.</ref>.<ref>[[سید رضا حسینی|حسینی، سید رضا]]، [[بیت المال (مقاله)| مقاله «بیت المال»]]، [[دانشنامه امام علی ج۷ (کتاب)|دانشنامه امام علی]]، ج۷، ص ۴۰۲.</ref>
== جستارهای وابسته ==


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۵۶

مقدمه

خراج در لغت به معنای نفع یا درآمدی است که از ملک حاصل می‌شود[۱]، و گاهی به معنای مالیات، جزیه و اجرت نیز به کار رفته است[۲]. خراج در اصطلاح، به مالیاتی گفته می‌شود که از زمین‌های «مفتوحة العنوه» یا «اراضی صلحیه» و یا زمین‌های فیء گرفته می‌شد[۳].[۴]

منابع

پانویس

  1. ابن اثیر، النهایه، ج۲، ص۱۹، ماده خرج.
  2. ابن منظور، لسان العرب، ج۲، ص۲۵۲، ماده خرج.
  3. منتظری، حسین علی، دراسات فی ولایة الفقیه، ج۳، ص۴۸۸.
  4. حسینی، سید رضا، مقاله «بیت المال»، دانشنامه امام علی، ج۷، ص ۴۰۲.