ابر

ابر از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابر در قرآن - ابر در فقه اسلامی - ابر در معارف مهدویت - ابر در معارف و سیره رضوی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

از جمله آیات الهی است که در قرآن کریم و نیز در صحیفه سجادیه از آن یاد شده است. شکل‌گیری ابر و جابه‌جایی آن در آسمان و آنگاه ریزش باران و برف و زنده شدن زمین و رویش گیاهان و سیراب شدن حیوانات و انسان‌ها و... حکایت از اهمیت ابر در چرخه حیات بر روی زمین دارد، چه این که گاه نزولات آسمانی موجب خساراتی می‌شوند. قرآن کریم می‌فرماید: أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُزْجِي سَحَابًا ثُمَّ يُؤَلِّفُ بَيْنَهُ ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِيهَا مِنْ بَرَدٍ فَيُصِيبُ بِهِ مَنْ يَشَاءُ وَيَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ يَشَاءُ يَكَادُ سَنَا بَرْقِهِ يَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ

لذا امام سجادS در صحیفه، ابر و برق و رعد آن را از آیات الهی می‌شمارد که به فرمان خداوند، رحمت سودمند الهی یا عذاب زیان‌بار را بر مردم نازل می‌کنند، و از خدای متعال درخواست می‌کند: "باران عذاب را بر ما مبار و جامه محنت بر ما نپوشان". آن حضرت در دعای طلب باران پس از خشک‌سالی از خدای متعال تقاضای ابری متراکم، خوش، گوارا، فراگیر و خروشان را می‌نماید که بارانش ویران‌کننده و خسارت‌بار و برقش فریبنده و بدون باران نباشد..

منابع

1. شیرزاد، امیر، مقاله «ابر»، دانشنامه صحیفه سجادیه