اهل نص و تعیین: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== +== پانویس ==))
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{امامت}}
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[اهل نص و تعیین در قرآن]] - [[اهل نص و تعیین در حدیث]] - [[اهل نص و تعیین در فقه اسلامی]] - [[اهل نص و تعیین در فقه سیاسی]]| پرسش مرتبط  = اهل نص و تعیین (پرسش)}}
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[اهل نص و تعیین در قرآن]] - [[اهل نص و تعیین در حدیث]] - [[اهل نص و تعیین در فقه اسلامی]] - [[اهل نص و تعیین در فقه سیاسی]]</div>
<div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[اهل نص و تعیین (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>


==مقدمه==
==مقدمه==

نسخهٔ ‏۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۹:۰۲

مقدمه

اهل نص و تعیین، بر خلاف اهل حل و عقد، قایل به نص و تعیین شرعی جانشین رسول خدا(ص)، از سوی خداوند بودند. آنها، بر اساس نزول آیه ﴿الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ...[۱] در واقعۀ غدیر، معتقدند که خداوند علی بن ابی طالب(ع) را جانشین رسول خود تعیین کرده است[۲]؛ ولیکن شورای "سقیفه بنی ساعده" از همان آغاز، با نیرنگ و انحراف افکار عمومی، وی را از مقام الهی‌اش دور نگه داشته‌اند. در سال ۳۶ ه.ق (۲۴ ژوئن سال ۶۵۵ م.) پس از دو دهه انحراف و انحطاط جامعه و حکام از سنت رسول الله، مردم به علی(ع) روی آوردند و آن حضرت را به خلافت برگزیدند، ولی چندی بعد، با توطئه‌ای از پیش تعیین شده، آن حضرت در محراب مسجد کوفه به شهادت رسید[۳][۴].

منابع

پانویس

  1. «امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم» سوره مائده، آیه ۳.
  2. الغدیر، ج۱، ص۱۴؛ مسند احمد، ج۱، ص۸۴؛ المناقب آل ابی طالب، ص۲۱۷؛ جمل من انساب الاشراف، ج۲، ص۲۵۹؛ ینابیع الموده، ج۱، ص۸۹ و ج۲، ص۸۵۸.
  3. تاریخ عرب، ص۲۳۰؛ الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۲۵۴؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۱۲.
  4. فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۵۵.