قاسم بن خلیل دمشقی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{امامت}} <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل...» ایجاد کرد)
 
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{امامت}}
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[قاسم بن خلیل دمشقی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط  = }}
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[قاسم بن خلیل دمشقی در تاریخ اسلامی]]</div>


==مقدمه==
==مقدمه==

نسخهٔ ‏۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۰:۱۶

مقدمه

قاسم بن خلیل دمشقی[۱].[۲] وی از دانشمندان معتزلی قرن سوم و از شاگردان و پیروان هشام بن عمرو فوطی که از سران معتزله بغداد بود، به شمار می‌‌رفت و در علم کلام متأثر از افکار و عقاید او بود.[۳] ابن حجر قاسم را از عالمان شیعه نامیده،[۴] ولی آثارش گواه اعتزال اوست.

تألیفات قاسم عبارت‌اند از: امامة ابی بکر، التوحید، تفسیر القرآن[۵].[۶]، العدل فی اصناف، المعتزله الوعید و المخلوق.[۷] از آنجا که وی معاصر جعفر بن مبشر ثقفی معتزلی بوده است،[۸] در زمره رجال قرن سوم به شمار آمد. بیش از این اطلاعی در خصوص وی در منابع یافت نشد.[۹]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. تاریخ دقیق وفات وی معلوم نیست، ولی ابن ندیم او را هم‌طبقه جعفر بن مبشر دانسته و وفات جعفر بن مبشر را سال ۲۴۳ ذکر کرده است (الفهرست، ص۲۰۶ و ۲۰۸).
  2. بابایی، علی اکبر، تاریخ تفسیر قرآن، ص ۲۵۶.
  3. الفرق بین الفرق ۱۸۵ تاریخ مدینة دمشق ۴۹/۵۶.
  4. لسان المیزان ۴/۴۵۹.
  5. نویهض، معجم المفسرین، ج۱، ص۴۳۲. عادل نویهض او را امامی معرفی کرده و داوودی از وی با عنوان «رافضی» یاد نموده که آن نیز از شیعه بودن وی حکایت دارد، ولی ابن ندیم او را در شمار متکلمان معتزله آورده و کتابی با عنوان امامة ابی بکر برای وی نقل کرده است که چه‌بسا با شیعه بودن وی سازگار نباشد (ر.ک: داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۳۲؛ ابن ندیم، الفهرست، ص۲۰۶).
  6. بابایی، علی اکبر، تاریخ تفسیر قرآن، ص ۲۵۶.
  7. الفهرست (الندیم) ۲۰۶.
  8. الفهرست (الندیم) ۲۰۶.
  9. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص ۶۲۰.