ابوخراش اسلمی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '\[\[رده\:مدخل\]\]↵\[\[رده\:اعلام\]\]↵\[\[رده\:اصحاب پیامبر\]\]' به 'رده:مدخل رده:اعلام رده:اصحاب پیامبر') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۱) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[ابوخراش اسلمی در تراجم و رجال]] - [[ابوخراش اسلمی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | |||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
نسخهٔ ۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۱:۴۳
ابوخراش اسلمی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابوخراش اسلمی در تراجم و رجال - ابوخراش اسلمی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
نام وی حدرد بن ابی حدرد[۱] از تیره بنواسلم بن افصی از قبیله خزاعه است[۲]. برخی نیز وی را سلمی گفته‌اند که ابن حجر آن را صحیح ندانسته است[۳]. کنیه وی برگرفته از خراش، روستایی از نواحی مصر است[۴]. بغوی، ابن حبان و بسیاری، به صحابی بودن او تصریح دارند[۵]، دلیل صحابی بودن وی، روایتی از رسول خدا(ص) است که فرمود: "هر کس یک سال با برادر مؤمن خود در قهر باشد، مانند این است که خون او را ریخته است"[۶]. حاکم[۷] گفته است با اینکه سند این روایت طبق معیارهای مسلم و بخاری صحیح است، ولی آن دو در صحیحین این روایت را نیاورده‌اند؛ گرچه بخاری این روایت را در کتاب "ادب المفرد"[۸] آورده است. حدیث وی در مجامیع روایی شیعه و سنی نقل شده است. بیش از یک روایت از حدرد نقل نشده است[۹]. در برخی اسناد به جای حدرد، ابی حدرد آمده است[۱۰].
نوشته‌اند وی ساکن بادیه بود و در روزگار خلافت عمر به مدینه آمد و آنجا ساکن شد[۱۱]. البته ابن سعد[۱۲]، نام او را در شمار بارانی از رسول خدا(ص) آورده که در مصر ساکن شدند که این قول با نام وی سازگارتر است.[۱۳]
منابع
پانویس
- ↑ ابن ابی حاتم، ج۳، ص۳۱۳؛ ابن حجر، تهذیب، ج۱۲، ص۷۵؛ طبرانی، ج۲۲، ص۳۰۷.
- ↑ ابن کلبی، ج۲، ص۱۴۲ و ۱۴۷.
- ↑ ابن حجر، ج۷، ص۸۹.
- ↑ زبیدی، ج۴، ص۳۰۵.
- ↑ ابن حبان، ج۵، ص۲۲۱؛ ابن حجر، ج۷، ص۸۹؛ مزی، ج۳۳، ص۲۷۹؛ ذهبی، الکاشف، ج۱، ص۳۱۵.
- ↑ ابن ابی عاصم، ج۳، ص۳۹۷؛ ابونعیم، ج۵، ص۲۸۷۴؛ ابن عبدالبر، ج۴، ص۲۰۱؛ مزی، ج۴، ص۱۸۶.
- ↑ حاکم، ج۴، ص۱۶۳.
- ↑ بخاری، ص۹۳.
- ↑ ابن حجر، تقریب، ج۱، ص۱۹۲.
- ↑ طبرانی، ج۲۲، ص۳۰۹؛ ابن قانع، ج۱، ص۲۸۳.
- ↑ عسکری، ص۵۲۸.
- ↑ ابن سعد، ج۷، ص۳۴۶.
- ↑ محمدی، رمضان، مقاله «ابوخراش اسلمی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۲۶۰.