ابر: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۰:۳۳

مقدمه

از جمله آیات الهی است که در قرآن کریم و نیز در صحیفه سجادیه از آن یاد شده است. شکل‌گیری ابر و جابه‌جایی آن در آسمان و آنگاه ریزش باران و برف و زنده شدن زمین و رویش گیاهان و سیراب شدن حیوانات و انسان‌ها و... حکایت از اهمیت ابر در چرخه حیات بر روی زمین دارد، چه این که گاه نزولات آسمانی موجب خساراتی می‌شوند. قرآن کریم می‌فرماید: ﴿أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُزْجِي سَحَابًا ثُمَّ يُؤَلِّفُ بَيْنَهُ ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِيهَا مِنْ بَرَدٍ فَيُصِيبُ بِهِ مَنْ يَشَاءُ وَيَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ يَشَاءُ يَكَادُ سَنَا بَرْقِهِ يَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ﴾^[۱]

لذا امام سجاد(ع) در صحیفه، ابر و برق و رعد آن را از آیات الهی می‌شمارد که به فرمان خداوند، رحمت سودمند الهی یا عذاب زیان‌بار را بر مردم نازل می‌کنند، و از خدای متعال درخواست می‌کند: "باران عذاب را بر ما مبار و جامه محنت بر ما نپوشان"^[۲]. آن حضرت در دعای طلب باران پس از خشک‌سالی از خدای متعال تقاضای ابری متراکم، خوش، گوارا، فراگیر و خروشان را می‌نماید که بارانش ویران‌کننده و خسارت‌بار و برقش فریبنده و بدون باران نباشد^[۳]^[۴]^[۵]

منابع

شیرزاد، امیر، مقاله «ابر»، دانشنامه صحیفه سجادیه

پانویس

↑ «آیا در نیافته‌ای که خداوند ابری را (پیش) می‌راند سپس میان آن را به هم می‌پیوندد سپس آن را بر هم می‌نشاند آنگاه دانه‌های باران را می‌نگری که از میان آن بیرون می‌آید و از ابرهایی کوه پیکر که در آسمان است تگرگ فرو می‌فرستد که آن را به هر که خواهد می‌زند و از هر که خواهد باز می‌دارد؛ درخشش برق آن نزدیک است دیدگان را (از میان) ببرد» سوره نور، آیه ۴۳.
↑ نیایش سی و ششم.
↑ نیایش نوزدهم.
↑ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی.
↑ شیرزاد، امیر، مقاله «ابر»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۳۲.

[1] «آیا در نیافته‌ای که خداوند ابری را (پیش) می‌راند سپس میان آن را به هم می‌پیوندد سپس آن را بر هم می‌نشاند آنگاه دانه‌های باران را می‌نگری که از میان آن بیرون می‌آید و از ابرهایی کوه پیکر که در آسمان است تگرگ فرو می‌فرستد که آن را به هر که خواهد می‌زند و از هر که خواهد باز می‌دارد؛ درخشش برق آن نزدیک است دیدگان را (از میان) ببرد» سوره نور، آیه ۴۳.

[2] نیایش سی و ششم.

[3] نیایش نوزدهم.

[4] صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی.

[5] شیرزاد، امیر، مقاله «ابر»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۳۲.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

@@ خط ۵: / خط ۵: @@
 از جمله [[آیات الهی]] است که در [[قرآن کریم]] و نیز در [[صحیفه سجادیه]] از آن یاد شده است. شکل‌گیری [[ابر]] و جابه‌جایی آن در [[آسمان]] و آنگاه [[ریزش باران]] و برف و زنده شدن [[زمین]] و [[رویش گیاهان]] و [[سیراب شدن]] حیوانات و [[انسان‌ها]] و... حکایت از اهمیت ابر در چرخه [[حیات]] بر روی زمین دارد، چه این که گاه نزولات آسمانی موجب خساراتی می‌شوند. قرآن کریم می‌فرماید: {{متن قرآن|أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُزْجِي سَحَابًا ثُمَّ يُؤَلِّفُ بَيْنَهُ ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِيهَا مِنْ بَرَدٍ فَيُصِيبُ بِهِ مَنْ يَشَاءُ وَيَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ يَشَاءُ يَكَادُ سَنَا بَرْقِهِ يَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ}}<ref>«آیا در نیافته‌ای که خداوند ابری را (پیش) می‌راند سپس میان آن را به هم می‌پیوندد سپس آن را بر هم می‌نشاند آنگاه دانه‌های باران را می‌نگری که از میان آن بیرون می‌آید و از ابرهایی کوه پیکر که در آسمان است تگرگ فرو می‌فرستد که آن را به هر که خواهد می‌زند و از هر که خواهد باز می‌دارد؛ درخشش برق آن نزدیک است دیدگان را (از میان) ببرد» سوره نور، آیه ۴۳.</ref>
-لذا [[امام سجاد]]{{ع}} در [[صحیفه]]، ابر و برق و رعد آن را از آیات الهی می‌شمارد که به [[فرمان خداوند]]، [[رحمت]] سودمند [[الهی]] یا [[عذاب]] زیان‌بار را بر [[مردم]] نازل می‌کنند، و از [[خدای متعال]] درخواست می‌کند: "[[باران]] عذاب را بر ما مبار و [[جامه]] [[محنت]] بر ما نپوشان"<ref>نیایش سی و ششم.</ref>. آن [[حضرت]] در دعای [[طلب]] باران پس از خشک‌سالی از خدای متعال تقاضای ابری متراکم، خوش، گوارا، فراگیر و خروشان را می‌نماید که بارانش ویران‌کننده و خسارت‌بار و برقش [[فریبنده]] و بدون باران نباشد<ref>نیایش نوزدهم.</ref>.<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی.</ref>.<ref>[[امیر شیرزاد|شیرزاد، امیر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «ابر»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۲.</ref>
+لذا [[امام سجاد]]{{ع}} در [[صحیفه]]، ابر و برق و رعد آن را از آیات الهی می‌شمارد که به [[فرمان خداوند]]، [[رحمت]] سودمند [[الهی]] یا [[عذاب]] زیان‌بار را بر [[مردم]] نازل می‌کنند، و از [[خدای متعال]] درخواست می‌کند: "[[باران]] عذاب را بر ما مبار و [[جامه]] [[محنت]] بر ما نپوشان"<ref>نیایش سی و ششم.</ref>. آن [[حضرت]] در دعای [[طلب]] باران پس از خشک‌سالی از خدای متعال تقاضای ابری متراکم، خوش، گوارا، فراگیر و خروشان را می‌نماید که بارانش ویران‌کننده و خسارت‌بار و برقش [[فریبنده]] و بدون باران نباشد<ref>نیایش نوزدهم.</ref><ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی.</ref><ref>[[امیر شیرزاد|شیرزاد، امیر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «ابر»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۲.</ref>
 == منابع ==