ابوریطه مذحجی: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۱) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۲) |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
او را ابورائطه نیز گفته‌اند<ref>طبرانی، ج۲۲، ص۳۷۶؛ ابونعیم، ج۵، ص۲۸۹۴؛ ذهبی، ج۲، ص۱۶۵؛ ابن اثیر، ج۶، ص۱۰۳؛ ابن حجر، ج۷، ص۱۱۵.</ref>. [[ابوموسی مدینی]] آنان را دو نفر دانسته است<ref>ابن حجر، ج۷، ص۱۲۸.</ref>. هر چند [[ابن اثیر]] نیز بر اساس نظر ابوموسی دو مدخل آورده است<ref>ابن اثیر، ج۶، ص۱۰۳ و ۱۱۶.</ref>؛ ولی ذیل ابوریطه مذحجی اشاره کرده که او همان ابورائطه است<ref>ابن اثیر، ج۶، ص۱۱۶.</ref>. [[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، ج۷، ص۱۲۸.</ref> نظر ابوموسی را نپذیرفته و در بخش چهارم الاصابه (توهمات) می‌گوید: [[حدیث]] هر دو یکی است، ولی برخی ابو رائطه و برخی دیگر ابوریطه گفته‌اند. | او را ابورائطه نیز گفته‌اند<ref>طبرانی، ج۲۲، ص۳۷۶؛ ابونعیم، ج۵، ص۲۸۹۴؛ ذهبی، ج۲، ص۱۶۵؛ ابن اثیر، ج۶، ص۱۰۳؛ ابن حجر، ج۷، ص۱۱۵.</ref>. [[ابوموسی مدینی]] آنان را دو نفر دانسته است<ref>ابن حجر، ج۷، ص۱۲۸.</ref>. هر چند [[ابن اثیر]] نیز بر اساس نظر ابوموسی دو مدخل آورده است<ref>ابن اثیر، ج۶، ص۱۰۳ و ۱۱۶.</ref>؛ ولی ذیل ابوریطه مذحجی اشاره کرده که او همان ابورائطه است<ref>ابن اثیر، ج۶، ص۱۱۶.</ref>. [[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، ج۷، ص۱۲۸.</ref> نظر ابوموسی را نپذیرفته و در بخش چهارم الاصابه (توهمات) می‌گوید: [[حدیث]] هر دو یکی است، ولی برخی ابو رائطه و برخی دیگر ابوریطه گفته‌اند. | ||
ابوریطه، [[صحابی]] و نام او، [[عبدالله بن کرامه]] است<ref>طبرانی، ج۲۲، ص۳۷۶؛ ابونعیم، ج۵، ص۲۸۹۴؛ ذهبی، ج۲، ص۱۶۵؛ ابن عساکر، ج۲۷، ص۶۳.</ref>، ولی ابن عبدالبر هیچ اشاره‌ای به نام او نکرده است. [[روایت]] ابوریطه نزد [[محدثان]] و صحابه‌نگارانی چون [[طبرانی]]، [[ابونعیم]] و دیگران به اختصار و تفصیل شناخته شده است و آن را نقل کرده‌اند. براساس این روایت ابوریطه می‌گوید: شبی بین [[نماز]] [[مغرب]] و عشا با [[پیامبر]] نشسته بودیم که گروهی مسافر به سرعت از کنار آن [[حضرت]] گذشتند و یک نفر در حالی که [[قرآن]] می‌خواند به دنبال آنان بود. حضرت به آنان نگاهی کرد و برای چند لحظه سر خود را پایین انداخت. آنگاه برخاست و با [[شتاب]] به دنبالشان رفت. ادامه روایت قطع شده است، ولی براساس روایت دیگری که [[سند]] آن نیز مانند روایت پیشین است، ابوریطه می‌گوید: ما نزد [[رسول خدا]]{{صل}} بودیم که به گروهی مسافر فرمود: "حیوان گمشده [[نجس]] [[خوار]] همراه شما نباشد، و هیچ کس از شما [[مسئولیت]] حیوان گمشده‌ای را نپذیرد، و اگر سود و [[سلامت]] را [[دوست]] دارید [[مسکین]] و گدا را ترانید، و اگر به [[خدا]] و [[روز جزا]] [[ایمان]] دارید همراه و ملازم مرد یا [[زن]] ساحر و [[کاهن]] و منجم و شاعر نباشید، و هرگاه خدا بخواهد با عذابی بنده‌ای از بندگانش را [[عذاب]] کند آن را به [[آسمان]] [[دنیا]] می‌فرستد. پس شما را از [[گناه]] در شب برحذر می‌دارم"<ref>طبرانی، ج۲۲، ص۳۷۶؛ دولابی، ج۲، ص۵۶؛ ابن عساکر، ج۲۷، ص۶۳؛ مستقی هندی، ج۶، ص۷۳۲ و ج۱۶، ص۲۵ و ۸۵-۸۴.</ref> | ابوریطه، [[صحابی]] و نام او، [[عبدالله بن کرامه]] است<ref>طبرانی، ج۲۲، ص۳۷۶؛ ابونعیم، ج۵، ص۲۸۹۴؛ ذهبی، ج۲، ص۱۶۵؛ ابن عساکر، ج۲۷، ص۶۳.</ref>، ولی ابن عبدالبر هیچ اشاره‌ای به نام او نکرده است. [[روایت]] ابوریطه نزد [[محدثان]] و صحابه‌نگارانی چون [[طبرانی]]، [[ابونعیم]] و دیگران به اختصار و تفصیل شناخته شده است و آن را نقل کرده‌اند. براساس این روایت ابوریطه می‌گوید: شبی بین [[نماز]] [[مغرب]] و عشا با [[پیامبر]] نشسته بودیم که گروهی مسافر به سرعت از کنار آن [[حضرت]] گذشتند و یک نفر در حالی که [[قرآن]] می‌خواند به دنبال آنان بود. حضرت به آنان نگاهی کرد و برای چند لحظه سر خود را پایین انداخت. آنگاه برخاست و با [[شتاب]] به دنبالشان رفت. ادامه روایت قطع شده است، ولی براساس روایت دیگری که [[سند]] آن نیز مانند روایت پیشین است، ابوریطه می‌گوید: ما نزد [[رسول خدا]]{{صل}} بودیم که به گروهی مسافر فرمود: "حیوان گمشده [[نجس]] [[خوار]] همراه شما نباشد، و هیچ کس از شما [[مسئولیت]] حیوان گمشده‌ای را نپذیرد، و اگر سود و [[سلامت]] را [[دوست]] دارید [[مسکین]] و گدا را ترانید، و اگر به [[خدا]] و [[روز جزا]] [[ایمان]] دارید همراه و ملازم مرد یا [[زن]] ساحر و [[کاهن]] و منجم و شاعر نباشید، و هرگاه خدا بخواهد با عذابی بنده‌ای از بندگانش را [[عذاب]] کند آن را به [[آسمان]] [[دنیا]] می‌فرستد. پس شما را از [[گناه]] در شب برحذر می‌دارم"<ref>طبرانی، ج۲۲، ص۳۷۶؛ دولابی، ج۲، ص۵۶؛ ابن عساکر، ج۲۷، ص۶۳؛ مستقی هندی، ج۶، ص۷۳۲ و ج۱۶، ص۲۵ و ۸۵-۸۴.</ref><ref>[[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد رضا]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۱ (کتاب)|مقاله «ابوریطه مذحجی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۱، ص:۳۰۷-۳۰۸.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۰:۵۷
ابوریطه مذحجی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابوریطه مذحجی در تراجم و رجال - ابوریطه مذحجی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
او را ابورائطه نیز گفته‌اند[۱]. ابوموسی مدینی آنان را دو نفر دانسته است[۲]. هر چند ابن اثیر نیز بر اساس نظر ابوموسی دو مدخل آورده است[۳]؛ ولی ذیل ابوریطه مذحجی اشاره کرده که او همان ابورائطه است[۴]. ابن حجر[۵] نظر ابوموسی را نپذیرفته و در بخش چهارم الاصابه (توهمات) می‌گوید: حدیث هر دو یکی است، ولی برخی ابو رائطه و برخی دیگر ابوریطه گفته‌اند.
ابوریطه، صحابی و نام او، عبدالله بن کرامه است[۶]، ولی ابن عبدالبر هیچ اشاره‌ای به نام او نکرده است. روایت ابوریطه نزد محدثان و صحابه‌نگارانی چون طبرانی، ابونعیم و دیگران به اختصار و تفصیل شناخته شده است و آن را نقل کرده‌اند. براساس این روایت ابوریطه می‌گوید: شبی بین نماز مغرب و عشا با پیامبر نشسته بودیم که گروهی مسافر به سرعت از کنار آن حضرت گذشتند و یک نفر در حالی که قرآن می‌خواند به دنبال آنان بود. حضرت به آنان نگاهی کرد و برای چند لحظه سر خود را پایین انداخت. آنگاه برخاست و با شتاب به دنبالشان رفت. ادامه روایت قطع شده است، ولی براساس روایت دیگری که سند آن نیز مانند روایت پیشین است، ابوریطه می‌گوید: ما نزد رسول خدا(ص) بودیم که به گروهی مسافر فرمود: "حیوان گمشده نجس خوار همراه شما نباشد، و هیچ کس از شما مسئولیت حیوان گمشده‌ای را نپذیرد، و اگر سود و سلامت را دوست دارید مسکین و گدا را ترانید، و اگر به خدا و روز جزا ایمان دارید همراه و ملازم مرد یا زن ساحر و کاهن و منجم و شاعر نباشید، و هرگاه خدا بخواهد با عذابی بنده‌ای از بندگانش را عذاب کند آن را به آسمان دنیا می‌فرستد. پس شما را از گناه در شب برحذر می‌دارم"[۷][۸]
منابع
پانویس
- ↑ طبرانی، ج۲۲، ص۳۷۶؛ ابونعیم، ج۵، ص۲۸۹۴؛ ذهبی، ج۲، ص۱۶۵؛ ابن اثیر، ج۶، ص۱۰۳؛ ابن حجر، ج۷، ص۱۱۵.
- ↑ ابن حجر، ج۷، ص۱۲۸.
- ↑ ابن اثیر، ج۶، ص۱۰۳ و ۱۱۶.
- ↑ ابن اثیر، ج۶، ص۱۱۶.
- ↑ ابن حجر، ج۷، ص۱۲۸.
- ↑ طبرانی، ج۲۲، ص۳۷۶؛ ابونعیم، ج۵، ص۲۸۹۴؛ ذهبی، ج۲، ص۱۶۵؛ ابن عساکر، ج۲۷، ص۶۳.
- ↑ طبرانی، ج۲۲، ص۳۷۶؛ دولابی، ج۲، ص۵۶؛ ابن عساکر، ج۲۷، ص۶۳؛ مستقی هندی، ج۶، ص۷۳۲ و ج۱۶، ص۲۵ و ۸۵-۸۴.
- ↑ هدایت‌پناه، محمد رضا، مقاله «ابوریطه مذحجی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۳۰۷-۳۰۸.