اسود بن شراحیل کندی: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۱) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۲) |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
وی فرزند [[شراحیل بن کندی بن الجون بن اکل المرار]] ([[لقب]] [[حارث بن عمرو بن حجر کندی]]، هجدهمین [[پادشاه]] [[کنده]] و جد [[امرؤالقیس شاعر]] معروف کنده) است<ref>ابن حجر، ج۱، ص۳۴۰.</ref>. [[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، ج۱، ص۳۴۰.</ref> در بخش سوم کتابش (مخضرمین) از او یاد کرده است. [[عبدالرحمان]] فرزند [[اسود]]، نخستین فرد از [[قبیله کنده]] بود که حدود [[کوفه]] را تعیین کرد، ولی به نقل از [[ابن کلبی]]، [[بنی الجون]] حدود کوفه را مشخص نکرده‌اند. اگرچه برخی، فرد دیگری را گفته‌اند<ref>منتظر القائم، ص۱۶۱.</ref> | وی فرزند [[شراحیل بن کندی بن الجون بن اکل المرار]] ([[لقب]] [[حارث بن عمرو بن حجر کندی]]، هجدهمین [[پادشاه]] [[کنده]] و جد [[امرؤالقیس شاعر]] معروف کنده) است<ref>ابن حجر، ج۱، ص۳۴۰.</ref>. [[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، ج۱، ص۳۴۰.</ref> در بخش سوم کتابش (مخضرمین) از او یاد کرده است. [[عبدالرحمان]] فرزند [[اسود]]، نخستین فرد از [[قبیله کنده]] بود که حدود [[کوفه]] را تعیین کرد، ولی به نقل از [[ابن کلبی]]، [[بنی الجون]] حدود کوفه را مشخص نکرده‌اند. اگرچه برخی، فرد دیگری را گفته‌اند<ref>منتظر القائم، ص۱۶۱.</ref><ref>[[حسین مرادی‌نسب|مرادی‌نسب، حسین]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «اسود بن شراحیل کندی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۷۱.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۱:۳۷
اسود بن شراحیل کندی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: اسود بن شراحیل کندی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
وی فرزند شراحیل بن کندی بن الجون بن اکل المرار (لقب حارث بن عمرو بن حجر کندی، هجدهمین پادشاه کنده و جد امرؤالقیس شاعر معروف کنده) است[۱]. ابن حجر[۲] در بخش سوم کتابش (مخضرمین) از او یاد کرده است. عبدالرحمان فرزند اسود، نخستین فرد از قبیله کنده بود که حدود کوفه را تعیین کرد، ولی به نقل از ابن کلبی، بنی الجون حدود کوفه را مشخص نکرده‌اند. اگرچه برخی، فرد دیگری را گفته‌اند[۳][۴]
منابع
پانویس
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۳۴۰.
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۳۴۰.
- ↑ منتظر القائم، ص۱۶۱.
- ↑ مرادی‌نسب، حسین، مقاله «اسود بن شراحیل کندی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۷۱.