اعتکاف در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
خط ۱۴: خط ۱۴:
از برخی [[آیات قرآن]] برمی‌آید که این عبادت در [[ادیان توحیدی]] پیشین نیز مطرح بوده و [[پیامبران الهی]] و [[موحدان]] گاه برای [[راز و نیاز]] با [[خداوند]]، مدتی از [[زندگی]] و [[جامعه]] دوری می‌گزیدند و به مسجدالحرام یا [[معابد]] دیگر [[پناه]] می‌بردند و مدتی خود را برای عبادت با [[خدا]] و راز و نیاز با او محبوس می‌کردند<ref>راهنما، ج ۱، ص ۳۹۹.</ref>. از جمله [[آیه]] {{متن قرآن|وَإِذْ جَعَلْنَا الْبَيْتَ مَثَابَةً لِلنَّاسِ وَأَمْنًا وَاتَّخِذُوا مِنْ مَقَامِ إِبْرَاهِيمَ مُصَلًّى وَعَهِدْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ أَنْ طَهِّرَا بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْعَاكِفِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که خانه (کعبه) را برای مردم جای بازگشت و امن کردیم و (گفتیم) از «مقام ابراهیم» نمازگاه گزینید و به ابراهیم و اسماعیل سفارش کردیم که خانه مرا برای طواف‌کنندگان (مسافر) و مجاوران (حرم) و رکوع‌کنندگان سجده‌گزار، پاکیزه بدارید» سوره بقره، آیه ۱۲۵.</ref> است که خداوند در آن به [[ابراهیم]] و فرزندش [[اسماعیل]]، [[فرمان]] می‌دهد تا [[مسجدالحرام]] را برای [[طواف]] کنندگان و معتکفان [[پاکیزه]] گردانند<ref> التفسیر الکبیر، ج ۲، ص ۲۷۶.</ref>. از این آیه، افزون بر اینکه استفاده می‌شود [[سنت]] اعتکاف در [[شریعت]] [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} بوده، اهمیت فوق‌العاده این عبادت در شریعت آن حضرت و دیگر ادیان توحیدی که نشئت گرفته از شریعت ابراهیم{{ع}} است نیز فهمیده می‌شود، زیرا خداوند از سویی دو [[پیامبر]] خود را [[مأمور]] کرده است تا مقدمات این عبادت را فراهم سازند واز سوی دیگر، [[خانه]] خود را که [[بهترین]] مکان در روی [[زمین]] است، جایگاه این عبادت قرار داده است.
از برخی [[آیات قرآن]] برمی‌آید که این عبادت در [[ادیان توحیدی]] پیشین نیز مطرح بوده و [[پیامبران الهی]] و [[موحدان]] گاه برای [[راز و نیاز]] با [[خداوند]]، مدتی از [[زندگی]] و [[جامعه]] دوری می‌گزیدند و به مسجدالحرام یا [[معابد]] دیگر [[پناه]] می‌بردند و مدتی خود را برای عبادت با [[خدا]] و راز و نیاز با او محبوس می‌کردند<ref>راهنما، ج ۱، ص ۳۹۹.</ref>. از جمله [[آیه]] {{متن قرآن|وَإِذْ جَعَلْنَا الْبَيْتَ مَثَابَةً لِلنَّاسِ وَأَمْنًا وَاتَّخِذُوا مِنْ مَقَامِ إِبْرَاهِيمَ مُصَلًّى وَعَهِدْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ أَنْ طَهِّرَا بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْعَاكِفِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که خانه (کعبه) را برای مردم جای بازگشت و امن کردیم و (گفتیم) از «مقام ابراهیم» نمازگاه گزینید و به ابراهیم و اسماعیل سفارش کردیم که خانه مرا برای طواف‌کنندگان (مسافر) و مجاوران (حرم) و رکوع‌کنندگان سجده‌گزار، پاکیزه بدارید» سوره بقره، آیه ۱۲۵.</ref> است که خداوند در آن به [[ابراهیم]] و فرزندش [[اسماعیل]]، [[فرمان]] می‌دهد تا [[مسجدالحرام]] را برای [[طواف]] کنندگان و معتکفان [[پاکیزه]] گردانند<ref> التفسیر الکبیر، ج ۲، ص ۲۷۶.</ref>. از این آیه، افزون بر اینکه استفاده می‌شود [[سنت]] اعتکاف در [[شریعت]] [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} بوده، اهمیت فوق‌العاده این عبادت در شریعت آن حضرت و دیگر ادیان توحیدی که نشئت گرفته از شریعت ابراهیم{{ع}} است نیز فهمیده می‌شود، زیرا خداوند از سویی دو [[پیامبر]] خود را [[مأمور]] کرده است تا مقدمات این عبادت را فراهم سازند واز سوی دیگر، [[خانه]] خود را که [[بهترین]] مکان در روی [[زمین]] است، جایگاه این عبادت قرار داده است.


شاید بتوان اقامت و عبادت [[مریم]]{{س}} در [[مسجدالاقصی]] را نیز از مصادیق [[اعتکاف]] برشمرد، زیرا مادر آن حضرت [[نذر]] کرد که مریم را [[وقف]] [[عبادت خدا]] کند: {{متن قرآن|إِذْ قَالَتِ امْرَأَتُ عِمْرَانَ رَبِّ إِنِّي نَذَرْتُ لَكَ مَا فِي بَطْنِي مُحَرَّرًا فَتَقَبَّلْ مِنِّي إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ}}<ref>«(یاد کن) آنگاه را که همسر عمران گفت: پروردگارا! من نذر کرده‌ام آنچه در شکم دارم آزاد (از هر شرطی) تو را باشد پس (نذر مرا) از من بپذیر که تویی که شنوای دانایی» سوره آل عمران، آیه ۳۵.</ref>.<ref> جامع البیان، مج ۳، ج ۳، ص ۳۱۹ ـ ۳۲۰.</ref> و پس از [[بلوغ]]، [[سرپرست]] او ([[زکریا]]{{ع}}) برای وی جایگاهی در مسجدالاقصی آماده کرد، تا به [[عبادت]] بپردازد. سپس مریم در [[مسجد]] اقامت گزید و به عبادت پرداخت<ref> مجمع البیان، ج ۲، ص ۷۴۰؛ روض الجنان، ج ۴، ص ۲۹۷ ـ ۲۹۸.</ref> که از نزد [[خدا]] با طعام‌های بهشتی [[پذیرایی]] می‌شد: {{متن قرآن|كُلَّمَا دَخَلَ عَلَيْهَا زَكَرِيَّا الْمِحْرَابَ وَجَدَ عِنْدَهَا رِزْقًا قَالَ يَا مَرْيَمُ أَنَّى لَكِ هَذَا قَالَتْ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَرْزُقُ مَنْ يَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ}}<ref>« هرگاه زکریّا در محراب (عبادت) نزد وی می‌رفت کنار او، رزقی می‌یافت و می‌پرسید: ای مریم! این از کجا برای تو آمده است؟ و او می‌گفت: از نزد خداوند؛ (آری) خداوند به هر که بخواهد بی‌حساب (و شمار) روزی می‌دهد» سوره آل عمران، آیه ۳۷.</ref>.  
شاید بتوان اقامت و عبادت [[مریم]]{{س}} در [[مسجدالاقصی]] را نیز از مصادیق [[اعتکاف]] برشمرد، زیرا مادر آن حضرت [[نذر]] کرد که مریم را [[وقف]] [[عبادت خدا]] کند: {{متن قرآن|إِذْ قَالَتِ امْرَأَتُ عِمْرَانَ رَبِّ إِنِّي نَذَرْتُ لَكَ مَا فِي بَطْنِي مُحَرَّرًا فَتَقَبَّلْ مِنِّي إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ}}<ref>«(یاد کن) آنگاه را که همسر عمران گفت: پروردگارا! من نذر کرده‌ام آنچه در شکم دارم آزاد (از هر شرطی) تو را باشد پس (نذر مرا) از من بپذیر که تویی که شنوای دانایی» سوره آل عمران، آیه ۳۵.</ref><ref> جامع البیان، مج ۳، ج ۳، ص ۳۱۹ ـ ۳۲۰.</ref> و پس از [[بلوغ]]، [[سرپرست]] او ([[زکریا]]{{ع}}) برای وی جایگاهی در مسجدالاقصی آماده کرد، تا به [[عبادت]] بپردازد. سپس مریم در [[مسجد]] اقامت گزید و به عبادت پرداخت<ref> مجمع البیان، ج ۲، ص ۷۴۰؛ روض الجنان، ج ۴، ص ۲۹۷ ـ ۲۹۸.</ref> که از نزد [[خدا]] با طعام‌های بهشتی [[پذیرایی]] می‌شد: {{متن قرآن|كُلَّمَا دَخَلَ عَلَيْهَا زَكَرِيَّا الْمِحْرَابَ وَجَدَ عِنْدَهَا رِزْقًا قَالَ يَا مَرْيَمُ أَنَّى لَكِ هَذَا قَالَتْ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَرْزُقُ مَنْ يَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ}}<ref>«هرگاه زکریّا در محراب (عبادت) نزد وی می‌رفت کنار او، رزقی می‌یافت و می‌پرسید: ای مریم! این از کجا برای تو آمده است؟ و او می‌گفت: از نزد خداوند؛ (آری) خداوند به هر که بخواهد بی‌حساب (و شمار) روزی می‌دهد» سوره آل عمران، آیه ۳۷.</ref>.  


از برخی [[آیات]] استفاده می‌شود که توقف نزد بت‌ها و عبادت آنها، در آیین‌های [[بت پرستی]] نیز رواج داشته است. در [[آیه]] {{متن قرآن|إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَا هَذِهِ التَّمَاثِيلُ الَّتِي أَنْتُمْ لَهَا عَاكِفُونَ}}<ref>«هنگامی که به پدر  و قوم خویش، گفت: این تندیس‌ها چیست که شما به (خدمت) آنها ماندگارید؟» سوره انبیاء، آیه ۵۲.</ref> [[حضرت ابراهیم]]، [[آزر]] و قومش را به سبب عبادت بت‌ها و ملازمت با آنها [[نکوهش]] کرده است. در معنای {{متن قرآن|عَاكِفُونَ}} گفته‌اند که [[بت پرستان]] در بتکده‌ها ملازم بت‌ها بودند و آنها را عبادت می‌کردند<ref>الکشاف، ج۳، ص۱۲۱؛ مجمع البیان، ج ۷، ص ۸۳؛ التفسیر الکبیر، ج ۲۲، ص ۱۸۱.</ref>. آیه {{متن قرآن|وَجَاوَزْنَا بِبَنِي إِسْرَائِيلَ الْبَحْرَ فَأَتَوْا عَلَى قَوْمٍ يَعْكُفُونَ عَلَى أَصْنَامٍ لَهُمْ قَالُوا يَا مُوسَى اجْعَلْ لَنَا إِلَهًا كَمَا لَهُمْ آلِهَةٌ قَالَ إِنَّكُمْ قَوْمٌ تَجْهَلُونَ}}<ref>«و بنی اسرائیل را از دریا گذراندیم آنگاه آنان به قومی رسیدند که به پرستش بت‌هایی که داشتند رو آورده بودند ، گفتند: ای موسی! برای ما خدایی بگمار چنان که آنان خدایانی دارند، (موسی) گفت: به راستی که شما قومی نادانید» سوره اعراف، آیه ۱۳۸.</ref> گزارش کرده که [[بنی‌اسرائیل]] پس از عبور از دریا با بت پرستانی مواجه شدند که سر بر آستان بتان خود داشتند. همچنین در آیه {{متن قرآن|قَالُوا لَنْ نَبْرَحَ عَلَيْهِ عَاكِفِينَ حَتَّى يَرْجِعَ إِلَيْنَا مُوسَى}}<ref>«گفتند: یکسره در خدمت آن (گوساله) خواهیم بود تا موسی نزد ما باز گردد» سوره طه، آیه ۹۱.</ref> داستان بنی‌اسرائیل آمده است که پس از رفتن [[موسی]]{{ع}} به [[کوه]] طور، در اطراف گوساله [[سامری]] وقوف کرده و به [[پرستش]] پرداختند<ref>[[فتاح آقازاده|آقازاده، فتاح]]، [[اعتکاف - آقازاده (مقاله)|مقاله «اعتکاف»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۳ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۳.</ref>.
از برخی [[آیات]] استفاده می‌شود که توقف نزد بت‌ها و عبادت آنها، در آیین‌های [[بت پرستی]] نیز رواج داشته است. در [[آیه]] {{متن قرآن|إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَا هَذِهِ التَّمَاثِيلُ الَّتِي أَنْتُمْ لَهَا عَاكِفُونَ}}<ref>«هنگامی که به پدر  و قوم خویش، گفت: این تندیس‌ها چیست که شما به (خدمت) آنها ماندگارید؟» سوره انبیاء، آیه ۵۲.</ref> [[حضرت ابراهیم]]، [[آزر]] و قومش را به سبب عبادت بت‌ها و ملازمت با آنها [[نکوهش]] کرده است. در معنای {{متن قرآن|عَاكِفُونَ}} گفته‌اند که [[بت پرستان]] در بتکده‌ها ملازم بت‌ها بودند و آنها را عبادت می‌کردند<ref>الکشاف، ج۳، ص۱۲۱؛ مجمع البیان، ج ۷، ص ۸۳؛ التفسیر الکبیر، ج ۲۲، ص ۱۸۱.</ref>. آیه {{متن قرآن|وَجَاوَزْنَا بِبَنِي إِسْرَائِيلَ الْبَحْرَ فَأَتَوْا عَلَى قَوْمٍ يَعْكُفُونَ عَلَى أَصْنَامٍ لَهُمْ قَالُوا يَا مُوسَى اجْعَلْ لَنَا إِلَهًا كَمَا لَهُمْ آلِهَةٌ قَالَ إِنَّكُمْ قَوْمٌ تَجْهَلُونَ}}<ref>«و بنی اسرائیل را از دریا گذراندیم آنگاه آنان به قومی رسیدند که به پرستش بت‌هایی که داشتند رو آورده بودند ، گفتند: ای موسی! برای ما خدایی بگمار چنان که آنان خدایانی دارند، (موسی) گفت: به راستی که شما قومی نادانید» سوره اعراف، آیه ۱۳۸.</ref> گزارش کرده که [[بنی‌اسرائیل]] پس از عبور از دریا با بت پرستانی مواجه شدند که سر بر آستان بتان خود داشتند. همچنین در آیه {{متن قرآن|قَالُوا لَنْ نَبْرَحَ عَلَيْهِ عَاكِفِينَ حَتَّى يَرْجِعَ إِلَيْنَا مُوسَى}}<ref>«گفتند: یکسره در خدمت آن (گوساله) خواهیم بود تا موسی نزد ما باز گردد» سوره طه، آیه ۹۱.</ref> داستان بنی‌اسرائیل آمده است که پس از رفتن [[موسی]]{{ع}} به [[کوه]] طور، در اطراف گوساله [[سامری]] وقوف کرده و به [[پرستش]] پرداختند<ref>[[فتاح آقازاده|آقازاده، فتاح]]، [[اعتکاف - آقازاده (مقاله)|مقاله «اعتکاف»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۳ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۳.</ref>.


==اعتکاف در [[اسلام]]==
==اعتکاف در [[اسلام]]==
در اسلام نیز همچون [[شرایع]] پیشین، [[سنت]] اعتکاف وجود داشته و [[مسلمانان]] به این [[عبادت]] [[ترغیب]] و [[تشویق]] شده‌اند؛ از [[آیه]] {{متن قرآن|أُحِلَّ لَكُمْ لَيْلَةَ الصِّيَامِ الرَّفَثُ إِلَى نِسَائِكُمْ هُنَّ لِبَاسٌ لَكُمْ وَأَنْتُمْ لِبَاسٌ لَهُنَّ عَلِمَ اللَّهُ أَنَّكُمْ كُنْتُمْ تَخْتَانُونَ أَنْفُسَكُمْ فَتَابَ عَلَيْكُمْ وَعَفَا عَنْكُمْ فَالْآنَ بَاشِرُوهُنَّ وَابْتَغُوا مَا كَتَبَ اللَّهُ لَكُمْ وَكُلُوا وَاشْرَبُوا حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَكُمُ الْخَيْطُ الْأَبْيَضُ مِنَ الْخَيْطِ الْأَسْوَدِ مِنَ الْفَجْرِ ثُمَّ أَتِمُّوا الصِّيَامَ إِلَى اللَّيْلِ وَلَا تُبَاشِرُوهُنَّ وَأَنْتُمْ عَاكِفُونَ فِي الْمَسَاجِدِ تِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ فَلَا تَقْرَبُوهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ آيَاتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ}}<ref>«آمیزش با زنانتان در شب روزه‌داری برای شما حلال شده است. آنها جامه شما و شما جامه آنهایید. خداوند معلوم داشت که شما با خود نادرستی می‌ورزیدید، بنابراین، از شما در گذشت و شما را بخشود؛ اکنون (می‌توانید) با آنان آمیزش کنید و آنچه خداوند برای شما مقرّر داشته است باز جویید، و تا سپیدی سپیده‌دم از سیاهی (شب) برای شما آشکار شود (می‌توانید) بخورید و بیاشامید؛ سپس روزه را تا شب به پایان رسانید و در حالی که در مسجدها اعتکاف کرده‌اید از آنان کام مجویید، اینها حدود خداوند است، به آنها نزدیک نشوید. خداوند این چنین آیاتش را برای مردم روشن می‌گرداند باشد که آنان پرهیزگاری ورزند» سوره بقره، آیه ۱۸۷.</ref> که در آن به برخی [[احکام]] [[اعتکاف]] اشاره شده است. همچنین آیه {{متن قرآن|وَإِذْ جَعَلْنَا الْبَيْتَ مَثَابَةً لِلنَّاسِ وَأَمْنًا وَاتَّخِذُوا مِنْ مَقَامِ إِبْرَاهِيمَ مُصَلًّى وَعَهِدْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ أَنْ طَهِّرَا بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْعَاكِفِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که خانه (کعبه) را برای مردم جای بازگشت و امن کردیم و (گفتیم) از «مقام ابراهیم» نمازگاه گزینید و به ابراهیم و اسماعیل سفارش کردیم که خانه مرا برای طواف‌کنندگان (مسافر) و مجاوران (حرم) و رکوع‌کنندگان سجده‌گزار، پاکیزه بدارید» سوره بقره، آیه ۱۲۵.</ref> [[مشروعیت]] این عمل در [[اسلام]] استفاده می‌شود<ref>جواهرالکلام، ج ۱۷، ص ۱۶۰.</ref>؛ همچنین از روایاتی که به جا آوردن این عمل را به [[پیامبر اسلام]]{{صل}} مستند می‌کند و مزد و [[پاداش]] فراوانی برای آن برشمرده است نیز جواز، بلکه [[استحباب]] آن در اسلام استفاده می‌شود؛ از جمله در روایتی آمده که [[پیامبر]] پس از ورود به [[مدینه]]، ابتدا در دهه نخست [[ماه رمضان]] و سپس در دهه دوم و در سال دیگر در دهه سوم، در [[مسجد]] اعتکاف کردند و از آن پس پیوسته در سومین دهه ماه رمضان، [[معتکف]] می‌شدند<ref>جامع احادیث الشیعه، ج ۱۱، ص ۷۶۳.</ref>. اعتکاف به نظر [[فقهای اسلامی]] در همه ایام سال به جز روزهایی که در آن [[روزه]] [[حرام]] شده جایز است، هرچند در ماه رمضان، به ویژه در دهه پایانی آن، [[افضل]] است<ref>مستمسک العروه، ج ۸، ص ۵۳۶ ـ ۵۳۸.</ref>.<ref>[[فتاح آقازاده|آقازاده، فتاح]]، [[اعتکاف - آقازاده (مقاله)|مقاله «اعتکاف»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۳ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۳.</ref>
در اسلام نیز همچون [[شرایع]] پیشین، [[سنت]] اعتکاف وجود داشته و [[مسلمانان]] به این [[عبادت]] [[ترغیب]] و [[تشویق]] شده‌اند؛ از [[آیه]] {{متن قرآن|أُحِلَّ لَكُمْ لَيْلَةَ الصِّيَامِ الرَّفَثُ إِلَى نِسَائِكُمْ هُنَّ لِبَاسٌ لَكُمْ وَأَنْتُمْ لِبَاسٌ لَهُنَّ عَلِمَ اللَّهُ أَنَّكُمْ كُنْتُمْ تَخْتَانُونَ أَنْفُسَكُمْ فَتَابَ عَلَيْكُمْ وَعَفَا عَنْكُمْ فَالْآنَ بَاشِرُوهُنَّ وَابْتَغُوا مَا كَتَبَ اللَّهُ لَكُمْ وَكُلُوا وَاشْرَبُوا حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَكُمُ الْخَيْطُ الْأَبْيَضُ مِنَ الْخَيْطِ الْأَسْوَدِ مِنَ الْفَجْرِ ثُمَّ أَتِمُّوا الصِّيَامَ إِلَى اللَّيْلِ وَلَا تُبَاشِرُوهُنَّ وَأَنْتُمْ عَاكِفُونَ فِي الْمَسَاجِدِ تِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ فَلَا تَقْرَبُوهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ آيَاتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ}}<ref>«آمیزش با زنانتان در شب روزه‌داری برای شما حلال شده است. آنها جامه شما و شما جامه آنهایید. خداوند معلوم داشت که شما با خود نادرستی می‌ورزیدید، بنابراین، از شما در گذشت و شما را بخشود؛ اکنون (می‌توانید) با آنان آمیزش کنید و آنچه خداوند برای شما مقرّر داشته است باز جویید، و تا سپیدی سپیده‌دم از سیاهی (شب) برای شما آشکار شود (می‌توانید) بخورید و بیاشامید؛ سپس روزه را تا شب به پایان رسانید و در حالی که در مسجدها اعتکاف کرده‌اید از آنان کام مجویید، اینها حدود خداوند است، به آنها نزدیک نشوید. خداوند این چنین آیاتش را برای مردم روشن می‌گرداند باشد که آنان پرهیزگاری ورزند» سوره بقره، آیه ۱۸۷.</ref> که در آن به برخی [[احکام]] [[اعتکاف]] اشاره شده است. همچنین آیه {{متن قرآن|وَإِذْ جَعَلْنَا الْبَيْتَ مَثَابَةً لِلنَّاسِ وَأَمْنًا وَاتَّخِذُوا مِنْ مَقَامِ إِبْرَاهِيمَ مُصَلًّى وَعَهِدْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ أَنْ طَهِّرَا بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْعَاكِفِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که خانه (کعبه) را برای مردم جای بازگشت و امن کردیم و (گفتیم) از «مقام ابراهیم» نمازگاه گزینید و به ابراهیم و اسماعیل سفارش کردیم که خانه مرا برای طواف‌کنندگان (مسافر) و مجاوران (حرم) و رکوع‌کنندگان سجده‌گزار، پاکیزه بدارید» سوره بقره، آیه ۱۲۵.</ref> [[مشروعیت]] این عمل در [[اسلام]] استفاده می‌شود<ref>جواهرالکلام، ج ۱۷، ص ۱۶۰.</ref>؛ همچنین از روایاتی که به جا آوردن این عمل را به [[پیامبر اسلام]]{{صل}} مستند می‌کند و مزد و [[پاداش]] فراوانی برای آن برشمرده است نیز جواز، بلکه [[استحباب]] آن در اسلام استفاده می‌شود؛ از جمله در روایتی آمده که [[پیامبر]] پس از ورود به [[مدینه]]، ابتدا در دهه نخست [[ماه رمضان]] و سپس در دهه دوم و در سال دیگر در دهه سوم، در [[مسجد]] اعتکاف کردند و از آن پس پیوسته در سومین دهه ماه رمضان، [[معتکف]] می‌شدند<ref>جامع احادیث الشیعه، ج ۱۱، ص ۷۶۳.</ref>. اعتکاف به نظر [[فقهای اسلامی]] در همه ایام سال به جز روزهایی که در آن [[روزه]] [[حرام]] شده جایز است، هرچند در ماه رمضان، به ویژه در دهه پایانی آن، [[افضل]] است<ref>مستمسک العروه، ج ۸، ص ۵۳۶ ـ ۵۳۸.</ref><ref>[[فتاح آقازاده|آقازاده، فتاح]]، [[اعتکاف - آقازاده (مقاله)|مقاله «اعتکاف»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۳ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۳.</ref>


==شرایط و احکام اعتکاف==
==شرایط و احکام اعتکاف==
۱۱۸٬۲۸۱

ویرایش