علم الإمام (کتاب)
 | این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب در تاریخ ۲۵ ژانویه ۲۰۱۶ توسط [[کاربر:{{{کاربر}}}]] برای جلوگیری از تعارض ویرایشی اینجا گذاشته شده است. اگر بیش از پنج روز از آخرین ویرایش مقاله میگذرد میتوانید برچسب را بردارید. در غیر این صورت، شکیبایی کرده و تغییری در مقاله ایجاد نکنید. |
| علم الإمام | |
|---|---|
 | |
| زبان | عربی |
| ترجمهٔ کتاب | (کتاب وجیز یبحث عن علم الإمام و کمیته و کیفیته عن طریقی العقل و النقل) |
| نویسنده | محمد حسین مظفر |
| موضوع | علم امام و امامت در احادیث |
| مذهب | [[شیعه]][[رده:کتاب شیعه]] |
| ناشر | [[:رده:انتشارات المکتبة الحیدریة|انتشارات المکتبة الحیدریة]][[رده:انتشارات المکتبة الحیدریة]] |
| محل نشر | قم، ایران |
| سال نشر | ۱۳۸۹ ش |
| شابک | ۹۷۸-۹۶۴-۵۰۳-۱۹۸-۳ |
| شماره ملی | ۲۸۲۷۵۷۲ |
علم الإمام (کتاب وجیز یبحث عن علم الإمام و کمیته و کیفیته عن طریقی العقل و النقل) کتابی است که به بررسی ماهیت علم ائمه به روش عقل و نقلی می‌پردازد. این کتاب به قلم محمد حسین مظفر نوشته شده و توسط انتشارات المکتبة الحیدریة به چاپ رسیده است.[۱]
درباره کتاب
کتاب حاضر، از منظر قرآنی، روایی، فلسفی و کلامی به تبیین ابعاد مختلف و مراتب علم امامان معصوم پرداخته شده واثبات شده است که تمامی علوم آنان از امور دینی وغیردینی از نوع «علم حضوری» بوده که این نوع از علم کامل‌ترین علم بوده واشتباه در آن راه ندارد. علم امامان به امور مختلف آسمان وزمین، احکام دین، ظاهر وباطن قرآن، احوال مردم، اسما وصفات الهی ونیاز همه مردم به علوم آنان، ارث بردن ائمه از پیامبر اسلام(ص) در تمامی علوم ایشان وپاسخ برخی از شبهات در مورد ماهیت ومقدار علم ائمه از اصلی‌ترین مفاد این کتاب است که با رویکردی عقلی و نقلی به تبیین آن‌ها پرداخته شده است.[۱]
فهرست کتاب
- باعث التألیف؛
- مقدمات؛
- علم النبی؛
- وظیفة الخلیفة؛
- الخلافة وأهل‌البیت؛
- علم الإمام الحضوری من طرق العقل؛
- الحضوری أنفع للأمة؛
- الحضوری أکمل فی الرسالة والإمامة؛
- الحضوری أسبغ فی النعمة؛
- الحضوری أتم فی القدرة؛
- الحضوری أکمل فی اللطف؛
- الاولی فی الإمام اختیار الأفضل؛
- الحضوری أبلغ فی المثالیة؛
- الحضوری أبلغ فی الدلالة؛
- ذو العلم الحضوری أسلم عن الانخد(ع)؛
- لابد أن یکون علم السفیر والشهید حضوریا؛
- هل هناک حکم عقلی معارض؛
- البرهان النقلی علی علم الإمام الحضوری؛
- ما دل من الحدیث علی علمهم الحضوری؛
- الائمة خزنة العلم والحجة البالغة؛
- علمهم بما فی السماء والأرض؛
- ان الأئمة هم الراسخون فی العلم والذین أوتوا العلم؛
- الائمة معدن العلم و وارثوه؛
- الائمة ورثة علم النبی؛
- ان لدیهم جمیع الکتب و یعرفونها علی اختلاف ألسنتها؛
- الائمة یعلمون الکتاب کله؛
- عندهم جمیع العلوم؛
- یعلمون حتی بانقلاب جناح الطائر؛
- ان الأئمة الشهداء علی الناس؛
- منابع علمهم؛
- ان عندهم الاسم الأعظم؛
- ان عندهم آیات الأنبیاء؛
- ما عندهم من الجفر والجامعة ومصحف فاطمة وما یحدث باللیل والنهار؛
- الادلة النقلیة المعارضة؛
- ما دل من الکتاب علی أن علمهم لیس بحاضر؛
- الجواب عنها؛
- الاخبار النافیة للأخبار الدالة علی الحضور؛
- کانوا لا یعلمون الغیب؛
- سهو النبی والأئمة؛
- نوم النبی عن الصلاة الصبح؛
- متی شاء الإمام أن یعلم أعلمه الله تعالی
- المؤیدات لهذا الجمع
- استمرارهم عملا وقولا علی عدم الحضور؛
- اقدامهم علی القتل وشرب السم؛
- الغلو؛
- الجواب عن المؤید الأول: استمرارهم علی عدم العلم الحاضر؛
- الجواب عن المؤید الثانی: إقدامهم علی القتل و شرب السم؛
- الجواب عن المؤید الثالث: الغلو؛
- المؤیدات لعلمهم الحضوری؛
- علمهم منة منه و هی تقضی بالحضوری؛
- ان سائر صفاتهم غیر مقیدة؛
- الحضوری أبعد عن عصیان الناس وأقرب إلی طاعتهم؛
- حاجة الناس إلی عالم حاضر العلم؛
- الحضوری ممکن و قام الدلیل علیه؛
- لو لم یکن علمهم حاضرا لجاز إن یوجد من هو أعلم منهم؛
- جهلهم یستلزم السهو والنسیان وغیرهما أحیانا؛
- جهلهم یستلزم الحاجة للناس؛
- جهلهم یستلزم أمرهم بالمعروف و نهیم عن المنکر، الجهل لازمه فعل ما یجب معه القصاص؛
- شبهات بعض القائلین بعدم العموم والرد علیها؛
- سهو النبی رحمة للأمة؛
- التفضیل بین سهو النوم وغیره، فیجوز فی الأول دون الثانی؛
- لو کانوا یعلمون الموضوعات للزم سد باب معاشهم و معاشرتهم؛
- قبح العلم الفعلی أحیانا بالموضوعات؛
- الاصل عدم علمهم الفعلی؛
- لو کان علمهم حاضرا للغی نزول جبرائیل؛
- زبدة المخض؛
- علم الإمام یجب الاعتقاد به؛
- العلم بعض صفات الإمام و صفاته أفضل الصفات؛
- الإمام و الإمامة.[۲]
درباره پدیدآورنده
آیت‌الله محمد حسین مظفر (متولد ۱۳۱۲ نجف) ادیب، شاعر و مورخ شیعی عراقی، تحصیلات حوزوی را نزد اساتیدی همچون حضرات آیات: محمد حسین میرزای نایینی، آقاضیاءِ عِراقی، سیدابوالحسن اصفهانی و محمد حسن مظفر پیگیری کرد و از سیدعبدالحسین شرف‌الدین و آقابزرگ تهرانی اجازه روایت گرفت. او رییس «لجنة المجمع الثقافی» بود که وابسته به «جمعیة منتدى النشر» بوده است.
وی در فقه، اصول، ادبیات و تاریخ مهارت داشت و بیش از ۱۰ جلد کتاب به رشته تحریر درآورده. از جمله آثار وی: الاسلام، نشوؤه و ارتقاؤه، تاریخ الشیعة؛ میثم‌التمار؛ مؤمن الطاق؛ الإمام الصادق؛ الثقلان، الکتاب و العترة؛ الشعائر الحسینیة؛ علم الإمام؛ حیاة الصادق؛ الشیعة و الإمامة.[۳] [۴]