شورزدن

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Heydari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۲ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۰۰:۲۴ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.


مقدمه

از اصطلاحات خاصّ عزاداری و نوحه خوانی است. وقتی سینه زنی یا زنجیر زنی به نقطۀ اوج خود می‌رسد، ریتم حرکات و صداها سریعتر و پرشورتر شده، با کلماتی همچون "حسین حسین" و... بر سر و سینه می‌زنند. گاهی هم کسانی در این حال غش می‌کنند و از خود بی خود می‌شوند، آنان را از میان جمع بیرون برده، آب به چهره‌اش می‌ریزند تا به خود آید. وقتی دسته‌های عزادار و زنجیر زن به حال "شور" می‌رسند، طبل‌ها و سنج‌ها را با شدّت بیشتری به صدا در می‌آورند. این حالت در عزاداریهای برخی شهرها بیشتر رایج است[۱].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: