حزن در لغت

مقدمه

این واژه معمولاً برای خشونت و شدت در چیزی به کار می‌رود؛ مثلاً به زمین محکم و صلب «حُزن» یا «حَزَن» گفته می‌شود^[۱]. بنابراین، حزن در انسان به معنای آن گرفتگی و انقباض روحی است که به واسطه غمی بر قلب انسان عارض می‌شود و ضد آن سرور و فرح است^[۲]. به این ترتیب، تفاوت خوف و حزن در این است که حزن در غم و گرفتاری واقع شده به کار می‌رود، ولی خوف در نگرانی از غم متوقَّعی که هنوز واقع نشده، ولی احتمال وقوع دارد، استعمال می‌شود^[۳]..^[۴]

منابع

فیاض‌بخش و محسنی، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶

پانویس

↑ معجم مقاییس اللغه، ج۲، ص۵۴؛ مفردات ألفاظ القرآن، ص۲۳.
↑ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۲، ص۲۰۹.
↑ انوار التنزیل و أسرار التأویل (ط. دار إحیاء التراث العربی، ۱۴۱۸ه.ق)، ج۵، ص۱۱۳.
↑ فیاض‌بخش و محسنی، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل، ج۶ ص ۳۸۸.

[1] معجم مقاییس اللغه، ج۲، ص۵۴؛ مفردات ألفاظ القرآن، ص۲۳.

[2] التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۲، ص۲۰۹.

[3] انوار التنزیل و أسرار التأویل (ط. دار إحیاء التراث العربی، ۱۴۱۸ه.ق)، ج۵، ص۱۱۳.

[4] فیاض‌بخش و محسنی، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل، ج۶ ص ۳۸۸.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]