احمد بن ابی‌نصر
احمد بن ابی‌نصر از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: احمد بن ابی‌نصر در تراجم و رجال - پرسش مرتبط نداردمقدمه
احمد بن أبی نصر[۱] در سند پنج روایت تفسیر کنز الدقائق[۲] و به نقل از کتب الکافی، تأویل الآیات الظاهرة و قرب الإسناد واقع شده و مراد از آن در تمامی موارد، احمد بن محمد بن أبی نصر بزنطی است؛ مانند:
«فِي قُرْبِ الْإِسْنَادِ الْحِمْيَرِيُّ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي نَصْرٍ عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الرِّضَا(ع) قَالَ: سَمِعْتُهُ يَقُولُ: فِي تَفْسِيرِ ﴿وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَا﴾[۳] قَالَ إِنَّ رَجُلًا مِنَ الْأَنْصَارِ كَانَ لِرَجُلٍ فِي حَائِطِهِ نَخْلَةٌ وَ كَانَ يُضِرُّ بِهِ فَشَكَا ذَلِكَ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ صفَدَعَاهُ فَقَالَ أَعْطِنِي نَخْلَتَكَ بِنَخْلَةٍ فِي الْجَنَّةِ فَأَبَى فَبَلَغَ ذَلِكَ رَجُلًا مِنَ الْأَنْصَارِ يُكَنَّى أَبَا الدَحْدَاحِ فَجَاءَ إِلَى صَاحِبِ النَّخْلَةِ فَقَالَ بِعْنِي نَخْلَتَكَ بِحَائِطِي فَبَاعَهُ فَجَاءَ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ(ص) فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ قَدِ اشْتَرَيْتُ نَخْلَةَ فُلَانٍ بِحَائِطِي. قَالَ قَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ(ص) فَلَكَ بَدَلَهَا نَخْلَةٌ فِي الْجَنَّةِ فَأَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَى عَلَى نَبِيِّهِ(ص) ﴿وَمَا خَلَقَ الذَّكَرَ وَالْأُنْثَى إِنَّ سَعْيَكُمْ لَشَتَّى فَأَمَّا مَنْ أَعْطَى﴾[۴] يَعْنِي النَّخْلَةَ ﴿وَاتَّقَى وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَى﴾[۵] بِوَعْدِ رَسُولِ اللَّهِ(ص) ﴿فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْيُسْرَى﴾[۶] إِلَى قَوْلِهِ ﴿تَرَدَّى﴾[۷]»[۸][۹]
منابع
پانویس
- ↑ ر.ک: الرجال (إبن داود)، ص۳۹۰؛ جامع الرواة، ج۲، ص۴۶۱؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۱، ص۲۵۳، ش۶۹۱؛ معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۴۰، ش۴۲۴.
- ↑ ر.ک: تفسیر کنز الدقائق، ج۲، ص۳۵۹؛ ج۱۰، ص۳۲۶ و ۴۱۳؛ ج۱۳، ص۴۱۳؛ ج۱۴، ص۳۰۵.
- ↑ «و به شب چون آن را فرا پوشاند» سوره شمس، آیه ۴.
- ↑ «و به آنکه نر و ماده را آفرید که کوشیدنتان گونه‌گون است امّا آنکه بخشش کند و پرهیزگاری ورزد» سوره لیل، آیه ۳-۵.
- ↑ «امّا آنکه بخشش کند و پرهیزگاری ورزد» سوره لیل، آیه ۵-۶.
- ↑ «زودا که او را در راه (خیر و) آسانی قرار دهیم» سوره لیل، آیه ۷.
- ↑ «و چون (در دوزخ) فرو افتد داراییش برای او سودی نخواهد داشت» سوره لیل، آیه ۱۱.
- ↑ تفسیر کنز الدقائق، ج۱۴، ص۳۰۵، به نقل از: قرب الإسناد، ص۳۵۵، ح۱۲۷۳.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص۵۶ -۵۷.