افشای راز پیامبر در قرآن
مقدمه
- ﴿وَإِذْ أَسَرَّ النَّبِيُّ إِلَى بَعْضِ أَزْوَاجِهِ حَدِيثًا فَلَمَّا نَبَّأَتْ بِهِ وَأَظْهَرَهُ اللَّهُ عَلَيْهِ عَرَّفَ بَعْضَهُ وَ أَعْرَضَ عَنْ بَعْضٍ فَلَمٰا نَبأَهٰا بِهِ قٰالَتْ مَنْ أَنْبَأَک هٰذٰا قٰالَ نَبأَنِی الْعَلِیمُ الْخَبِیرُ﴾[۱] ﴿إِنْ تَتُوبَا إِلَى اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُكُمَا وَإِنْ تَظَاهَرَا عَلَيْهِ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلَاهُ وَجِبْرِيلُ وَصَالِحُ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمَلَائِكَةُ بَعْدَ ذَلِكَ ظَهِيرٌ﴾[۲]
- ﴿وَإِذْ تَقُولُ لِلَّذِي أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَأَنْعَمْتَ عَلَيْهِ أَمْسِكْ عَلَيْكَ زَوْجَكَ وَاتَّقِ اللَّهَ وَتُخْفِي فِي نَفْسِكَ مَا اللَّهُ مُبْدِيهِ﴾[۳]
نکات
در این دوآیه: بر این محورها تأکید شده است:
- نگاه داشتن سر افراد امانت داری است. و افشای آن در حقیقت، یک نوع خیانت، در امانت است بهویژه سر میان زن و شوهر، که افشای آن روابط خانواده را متزلزل میکند. و پیامبر رازی را به یکی از زنهایش، گفت و با این که سِر بود؛ آن زن به یکی دیگر از زنان پیامبر گفت و خداوند پیامبر را از افشای سر آگاه فرمود و بر این مسئله تأکید دارد که افشا کننده سر توبه کند چون با این گناه قلب او به انحراف تمایل پیدا کرده است.
- ازدواج با زن پسر خوانده پس از طلاق، دستور خداوند به پیامبر بود. و پیامبراین مسئله را مخفی، نگاه میداشت، چون نگران بود، که با این ازدواج مردم از دین برگردند و به امر دعوت آسیب برسد؛ و لذا خداوند میفرماید از مردم نترس، و از خدا بترس، منظور ترس شخصی پیامبر نیست، بلکه ترس از آسیب رسیدن به امر دعوت است، چون ازدواج نکردن با زن پسر خوانده از عرف و قوانین و سنتهای محکم جاهلی بود و خداوند این گونه با این سنت مقابله کرد[۴].
منابع
پانویس
- ↑ «و آنگاه که پیامبر به یکی از همسرانش سخنی را، نهانی گفت و چون او آن را (به همسر دیگر) خبر داد و خداوند پیامبر را از آن آگاه کرد وی بخشی از آن را (به همسران خود) گفت و در (گفتن) بخشی دیگر خودداری ورزید، پس هنگامی که (پیامبر) آن (همسر رازگشا) را از این (ا» سوره تحریم، آیه ۳.
- ↑ «اگر شما دو زن به درگاه خداوند توبه کنید (بسی شایسته است) چرا که به راستی دلتان برگشته است و اگر از هم در برابر پیامبر پشتیبانی کنید بیگمان خداوند و جبرئیل و (آن) مؤمن شایسته ، یار اویند و فرشتگان هم پس از آن پشتیبان ویاند» سوره تحریم، آیه ۴.
- ↑ «و (یاد کن) آنگاه را که به کسی که خداوند و خود تو بدو نعمت رسانده بودید گفتی که:» سوره احزاب، آیه ۳۷.
- ↑ سعیدیانفر و ایازی، فرهنگنامه پیامبر در قرآن کریم، ج۱، ص ۱۵۳.